H Σύμβαση της UNESCO  για την προστασία και την ανάδειξή της

H Ελληνική Πολιτιστική και Πολιτισμική Παράδοση αποτελεί τον θεμέλιο λίθο, που στηρίζονται οι αρχές, αξίες και τα ιδεώδη της UNESCO, όσον αφορά τους σκοπούς της Ιδρυτικής Πράξης της ενώ η Οικουμενικότητα του Ελληνικού Πολιτισμού εμπνέει και καθοδηγεί προφανώς την παγκοσμιότητα του έργου της.

Όπως όλοι διαπιστώνουμε, ο δυτικός πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία με την πάροδο του χρόνου, αποσαρθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.

Η οικονομική κατάρρευση, που βιώνουμε δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών.

Αυτό που καταρρέει είναι ολόκληρη η δυτική πολιτιστική αντίληψη, όπως αυτή διαμορφώθηκε, χρησιμοποιώντας, ως ζωτικό πυρήνα της ανάπτυξης της, τα επιστημονικά δεδομένα, της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης του 16ου και 17ου αιώνα.

Για να μπορέσει να μετουσιωθεί το βασικό αίτιο αυτής της ασύμμετρης κατάρρευσης σε θετική υπέρβαση, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, επίσης, ως βασικό αίτιο της συγκρότησης μιας πολιτιστικής αντίληψης και ενός πολιτισμού, την μείωση των συναισθημάτων των διαφορετικών και πολυποίκιλων ανθρώπινων φόβων, που γενεσιουργός αιτία της δημιουργίας τους, είναι η έννοια της Ανάγκης και ειδικότερα οι πλαστές και οι επίπλαστες ανάγκες.

Όταν κατακρημνίζεται μια πολιτιστική αντίληψη, επανεμφανίζονται και γιγαντώνονται εξ αρχής οι ανθρώπινοι φόβοι. Τότε δημιουργείται και πάλι η ανάγκη αναγέννησης και ανασυγκρότησης του υπάρχοντος πολιτισμού ή η αντικατάστασή του από έναν καινούργιο, ο οποίος θα μπορεί να κατασιγάσει τους αναβιωμένους κοινωνικούς φόβους.

Σήμερα βρισκόμαστε στην περίοδο της αλλαγής της υπάρχουσας πολιτισμικής και πολιτιστικής μας αντίληψης καθώς, ήδη, ζούμε και αντιμετωπίζουμε τις οδύνες του τοκετού του «νέου πολιτισμού» μας.

Τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ, ο Εκπαιδευτικός, Επιστημονικός και Πολιτιστικός Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών δεν θα πρέπει να αρκεσθεί στο ρόλο αρχειοφύλακα «των πάλαι ποτέ καθορισμένων αξιών και αρχών», αλλά θα πρέπει να γίνει το «παρατηρητήριο του μέλλοντος» μας.

Οι προσπάθειες και η φιλοσοφία της UNESCO, δείχνουν τον δρόμο, που έχουμε μπροστά μας για να πραγματώσουμε το ιδανικό της Ιδρυτικής της Πράξης: Ειρήνη στον κόσμο, Σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Αξιοπρέπεια και Ανάπτυξη σε Δημοκρατικές κοινωνίες. Γιατί, μόνον, έτσι θα κατορθώσει να παίξει τον ρόλο της «ηθικής συνείδησης της ανθρωπότητας» και θα έχει την δυνατότητα να προβλέπει τις μελλοντικές συνέπειες από τις ανθρώπινες δράσεις και παρεμβάσεις σε πολλές σημαντικούς τομείς, όπως το περιβάλλον, η αειφόρος ανάπτυξη, η πολιτιστική πολυμορφία ή ακόμα και η φτώχεια.

Με στόχο την κάλυψη του νομικού κενού

Η Σύμβαση της ΟΥΝΕΣΚΟ για την προστασία και την ανάδειξη της πολυμορφίας των πολιτιστικών εκφράσεων, που εγκρίθηκε στο Παρίσι στις 20 Οκτωβρίου 2005, απέβλεπε στην κάλυψη ενός νομικού κενού στην παγκόσμια διακυβέρνηση, θεσπίζοντας μια σειρά από δικαιώματα και υποχρεώσεις, τόσο σε διεθνές, όσο και σε εθνικό επίπεδο, που στόχευαν στην προστασία και την προώθηση της πολιτιστικής πολυμορφίας.

Σε τι συνίσταται η πολιτιστική πολυμορφία;

Σύμφυτη με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια η πολιτιστική πολυμορφία αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση του πολιτισμικού διαλόγου. Είτε τοποθετούμαστε στο επίπεδο των ατόμων ή των ομάδων, είτε στο επίπεδο των κρατών, η πολιτιστική πολυμορφία ενσωματώνει μια διπλή διάσταση:

Παραπέμπει στις διάφορες πολιτιστικές εκφράσεις, είτε αυτές αναφέρονται στο παρελθόν δηλαδή την κληρονομιά, είτε αυτές αναφέρονται στο παρόν δηλαδή την δημιουργία.

Ενώ παράλληλα συνδέει τους πολιτισμούς διευκολύνοντας την αμοιβαία κατανόηση και τη δημιουργικότητα, που αποτελούν και την εγγύηση του κοινού εμπλουτισμού τους.

Η πολιτιστική πολυμορφία περικλείει το δικαίωμα των κρατών να υποστηρίζουν συγχρόνως την εθνική δημιουργία και την πρόσβαση των πολιτών στην πολυμορφία των πολιτισμών ανά τον κόσμο.

Ενταγμένη, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο θέσπισης διεθνών κανονιστικών κειμένων, για την προστασία του οικουμενικού πολιτισμικού πλούτου, μαζί με τη Σύμβαση για την Προστασία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής και Φυσικής Κληρονομιάς και με τη Σύμβαση για την Προστασία της  Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, η Σύμβαση για την Προστασία της Πολυμορφίας των Πολιτιστικών Εκφράσεων αντιμετωπίζει επαρκώς τους επαπειλούμενους κινδύνους της πολιτιστικής ομοιομορφίας και της σύγκρουσης των πολιτισμών ενόψει της παγκοσμιοποίησης.

Αυτός ο διεθνής πολιτιστικός κανόνας, η Σύμβαση για την Πολιτιστική Πολυμορφία, οφείλει λοιπόν, να διαδραματίσει έναν ανάλογο ρόλο και στο ίδιο κανονιστικό επίπεδο με τις συμφωνίες της Παγκόσμιας Οργάνωσης Διανοητικής Ιδιοκτησίας, της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εμπορίου, της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας και με τις πολύπλευρες παγκόσμιες περιβαλλοντικές συμφωνίες.

Συμβάλλοντας έτσι, στην ισορρόπηση των κανόνων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και της γενικής συμφωνίας για τις υπηρεσίες στον τομέα του εμπορίου (GATS).

Επιβεβαιώνοντας, τον εξαιρετικό χαρακτήρα των πολιτιστικών αγαθών και υπηρεσιών, τα οποία ενώ δεν αποτελούν εμπορεύματα όπως τα άλλα αγαθά, αναδεικνύουν τον πολιτισμό, ως το τέταρτο στήριγμα – πυλώνα της αειφόρου και βιώσιμης ανάπτυξης, που συμβαδίζει με την οικονομία, το περιβάλλον και τον κοινωνικό προβληματισμό.

Διασφαλίζοντας και προασπίζοντας, ταυτόχρονα, την πολυμορφία του πολιτιστικού περιεχομένου και της καλλιτεχνικής έκφρασης.

Αποσκοπώντας, στην διευκόλυνση της ανάπτυξης και εφαρμογής μορφών πολιτιστικής πολιτικής και στη λήψη κατάλληλων μέτρων για την προστασία και την προαγωγή της πολυμορφίας της καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας καθώς επίσης και στην ενθάρρυνση ευρύτερων πολιτιστικών ανταλλαγών.

Στο προκείμενο

Έτσι η Σύμβαση για την Προστασία της Πολυμορφίας των Πολιτιστικών Εκφράσεων:

1.Καθιερώνει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των κρατών – μερών, σε θέματα πολιτιστικής πολυμορφίας, που εξετάζονται, τόσο σε εθνική βάση: εγγύηση στα κράτη – μέρη της διατήρησης και ανάπτυξης πολιτικών υπέρ της πολιτιστικής πολυμορφίας, της ελευθερίας επιλογής των κατάλληλων μέτρων και του χώρου για τα εθνικά πολιτιστικά προϊόντα, της χρηματοοικονομικής βοήθειας, του ρόλου των θεσμών παροχής δημοσίων υπηρεσιών και των ανεξάρτητων πολιτιστικών βιομηχανιών, όσο και σε διεθνή βάση: διεθνή πολιτιστική συνεργασία, ανταλλαγή πληροφοριών, πρόσβαση στα ξένα πολιτιστικά προϊόντα, προώθηση της πολιτιστικής πολυμορφίας σε άλλους πολυμερείς χώρους, αναπτυξιακή βοήθεια.

2. Εμπεριέχει τις απόψεις της κοινωνίας των πολιτών και αποσκοπεί στην προαγωγή και προστασία της πολυφωνίας των μέσων ενημέρωσης, ενώ αναγνωρίζει τον εξαιρετικά σημαντικό ρόλο των δημοσίων υπηρεσιών και ιδίως των δημοσίων ραδιοτηλεοπτικών μέσων στην προσπάθεια προάσπισης, υποστήριξης και ανάπτυξης της πολιτιστικής πολυμορφίας και ταυτότητας καθώς και της πρόσβασης όλων των πολιτών σε περιεχόμενο και γνώση υψηλού επιπέδου.

   3.Διασφαλίζει όλες τις μορφές πολιτιστικής έκφρασης, εγγυάται την διαφάνεια, την αρχή της αναλογικότητας και τις δημοκρατικές αρχές, γιατί εδραιώνεται στις αρχές των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτές θεσπίζονται στις διεθνείς συμβάσεις, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος της ελεύθερης ενημέρωσης, της ελευθερίας της έκφρασης και της πνευματικής ιδιοκτησίας.

   4. Καθορίζει την προστασία της πολιτιστικής πολυμορφίας, ως πρωτεύουσας σημασίας και προτεραιότητας. Προβλέπει και συγκροτεί ένα δεσμευτικό μηχανισμό διευθέτησης διαφορών, ώστε να αναπτυχθεί στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου νομολογία σχετικά με την πολυμορφία των πολιτιστικών εκφράσεων.

   5. Περιλαμβάνει στον ορισμό των πολιτιστικών βιομηχανιών, όχι απλώς, την παραγωγή αλλά και τη δημιουργία, τη δημοσίευση, την προαγωγή, τη διανομή, την έκθεση, την παροχή, την πώληση, τη συλλογή, την αποθήκευση και τη διατήρηση των πολιτιστικών αγαθών και υπηρεσιών.

   6. Αναγνωρίζει τη σημασία τόσο της άμεσης, όσο και της έμμεσης οικονομικής ενίσχυσης προς τα συμβαλλόμενα κράτη, που τα ίδια καθορίζουν τη φύση, το ποσό και τους δικαιούχους της εκάστοτε ενίσχυσης.

   7. Προκρίνει το δικαίωμα των κρατών να οργανώνουν, να χρηματοδοτούν και να καθορίζουν το πλαίσιο των δημοσίων φορέων, που ασχολούνται αποκλειστικά με την προστασία της πολιτιστικής πολυμορφίας και της πολυφωνίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ιδιαίτερα των ραδιοτηλεοπτικών υπηρεσιών προκειμένου να εξασφαλίζουν τη δημοκρατική και κοινωνική συνοχή των κοινωνιών τους ακόμη και στην εποχή της ψηφιακής γνώσης.

3. Προστατεύει τα δικαιώματα των συμβαλλομένων κρατών και της επέκτασης της πολιτιστικής πολιτικής τους, στο περιεχόμενο των νέων μέσων επικοινωνίας και στις νέες μεθόδους διανομής, ενώ περιλαμβάνει ρητή μνεία για την αρχή της τεχνολογικής ουδετερότητας και υποδεικνύει τη σύσταση, στο πλαίσιο της ΟΥΝΕΣΚΟ, του Παρατηρητηρίου της Πολιτιστικής Πολυμορφίας”.

Σε μια θεμελιώδη ιδέα

Επιπρόσθετα, οι αρχές της ΟΥΝΕΣΚΟ, όπως διατυπώνονται στην Ιδρυτική της Πράξη, στηρίζονται σε μία θεμελιώδη ιδέα:« Ότι για την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών, των λαών και των ανθρώπων δεν αρκεί η οικονομική ανάπτυξη και συνεργασία. Γιατί οι αιτίες των συγκρούσεων δεν είναι μόνο οικονομικές ή πολιτικές αλλά έχουν αναφορές στο πνευματικό και πολιτισμικό περιβάλλον, που τις γέννησε ή τις εξέθρεψε. Γι’ αυτό απαιτείται η πνευματική επαφή μεταξύ των κοινωνιών και των πολιτών και ο επαναπροσδιορισμός της ηθικής διάστασης της πολιτικής. Γιατί η ηθική αποτελεί τη βεβαιότητα της ουσίας της πολιτικής. Όσο οι συγκρούσεις ξεκινούν στις σκέψεις των ανθρώπων, είναι στις σκέψεις των ανθρώπων, που η άμυνα του πολιτισμού οικοδομείται και ανασυγκροτείται».

Κι αν στο παρόν ζούμε τις αναμνήσεις του μέλλοντός μας, τότε ο μόνος δρόμος μας οφείλει να είναι: Η ειρήνη στον κόσμο, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αξιοπρέπεια και η ανάπτυξη σε δημοκρατικές κοινωνίες._

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε και κυκλοφορεί και στο περιοδικό ‘’ΕΠΙΚΑΙΡΑ’’ του Εκδοτικού Οργανισμού ΛΙΒΑΝΗ / τεύχος 362 από 25 Νοεμβρίου 2016 μέχρι και την 8 Δεκεμβρίου 2016

Αν δεν το ξέρετε, σας πληροφορώ ότι αυτές τις ημέρες γίνεται ένας χαμός στις εφορίες όπου έχουν προστρέξει χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι και κλείνουν ο ένας μετά τον άλλο τα φορολογικά τους βιβλία.

Τουτέστιν κλείνουν χιλιάδες προσωπικές επιχειρήσεις εξ αιτίας των αβάσταχτων βαρών που προκαλεί η φορολογική και ασφαλιστική λαίλαπα, αρχής γενομένης από την 1^η Ιανουαρίου 2017.

Είναι το έργο της «Πρώτη Φορά Αριστερά» κυβέρνησης, του Τσακαλώτου, του Σταθάκη, του Κατρούγκαλου.

Το οποίο πλην της στοχοποίησης των ελεύθερων επαγγελματιών, είναι θέμα χρόνου να δημιουργήσει την πλήρη κατάρρευση του Ασφαλιστικού συστήματος.

Να το δούμε αναλυτικά και δη στις ασφαλιστικές εισοφρές, με τη μεσοσταθμική εισφορά, έστω 30%, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις φτάνει και το 37% μαζί με τα επικουρικά ταμεία.

Για μια μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων η εισφορά στο 30% του συνολικού εισοδήματος θα είναι έκπτωση από τη σημερινή αυθαίρετη εισφορά που καλούνται να πληρώσουν.

Η πλειοψηφία των αυτασφαλισμένων που θα δουν μείωση στις εισφορές τους, σήμερα κερδίζει  8-20 χιλιάδες ευρώ ετησίως.

Πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης σήμερα, και δεν πληρώνουν το ταμείο αυτασφάλισής τους καθώς έχουν να θρέψουν και μια οικογένεια με τα 10-12-18 χιλιάρικα μικτά ετησίως, και συχνά να συντηρήσουν και την επαγγελματική τους δραστηριότητα με κάποιο μικρό γραφείο ή έξοδα κίνησης.

Το πιθανότερο είναι πως αυτοί θα συνεχίσουν να μην πληρώνουν τις εισφορές τους, έχοντας να αναμένουν την αναπόφευκτη ρύθμιση και πιθανότατη διαγραφή των οφειλών αυτών, σε συμψηφισμό (ή απώλεια) συντάξιμων ετών για τα χρόνια που ΔΕΝ πλήρωναν, κάτι που τελικά είναι δίκαιο και για όσους πλήρωναν κανονικά τον ίδιο καιρό.

Το πρόβλημα εμφανίζεται σε εκείνους τους 50.000-60.000 μηχανικούς/ασφαλιστές/μικρομεσαίους επιχειρηματίες που ακόμα και εν μέσω κρίσης κατόρθωναν να βγάζουν 30.000 ως 60.000 ευρώ ετησίως, και αυτό τους έδινε τη δυνατότητα να παραμένουν ενήμεροι και συνεπείς στις πληρωμές τους προς τον ΟΑΕΕ και το ΕΤΑΑ.

Αυτοί είναι ουσιαστικά οι αιμοδότες του συστήματος, και οι εισφορές τους παρείχαν τη δυνατότητα ως τώρα στο κράτος να πληρώνει τις συντάξεις των ταμείων αυτασφάλισης με μόνον 800 ευρώ ετήσια επιχορήγηση ανά συνταξιούχο π.χ. του ΟΑΕΕ, όταν στο ΙΚΑ η αντίστοιχη ετήσια επιχορήγηση ανά συνταξιούχο φτάνει τα 3.500 ευρώ, ενώ σε ευγενή ταμεία όπως της ΔΕΗ η αντίστοιχη επιχορήγηση πλησιάζει τις 17.000 ευρώ ανά συνταξιούχο ετησίως!

Αυτοί όμως οι αιμοδότες, που με συνέπεια έδιναν ως τώρα περί τα 5.400 ευρώ Χ 50.000 ασφαλισμένοι = 270.000.000 ευρώ (270 εκατομμύρια) ετησίως, τώρα θα κληθούν να δώσουν περί τις 12.000 ευρώ ο καθένας, ή 600.000.000 ευρώ (600 εκατομμύρια) ετησίως.

Για να κερδίζει από ελεύθερο επάγγελμα μετά από 7 χρόνια κρίσης κάποιος το ποσόν των 50-60 χιλιάδων ή και παραπάνω, ξεκάθαρα αποτελεί την αφρόκρεμα του επαγγέλματός του, και σίγουρα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε χαμηλής ευφυΐας ούτε παθητικοί επαγγελματίες.

Όταν έχουν κανονίσει τη ζωή τους ώστε να επιβιώνουν αρκετά καλύτερα από τον μέσο όρο, και ξαφνικά από 1/1/17 θα κληθούν να πληρώσουν παραπάνω από το διπλάσιο, ως και 1.000 ευρώ το μήνα περισσότερα από πριν για εισφορές, και να αθετήσουν ανειλημμένες υποχρεώσεις της καθημερινότητάς τους, έτσι ξαφνικά, ποιες οι πιθανότητες να συνεχίσουν άπραγοι να πληρώνουν, όμηροι ενός συστήματος που θα τους ξεζουμίσει γνωρίζοντας πως η σύνταξη που θα πάρουν στα 67 τους πιθανόν θα είναι περί τα 384 ευρώ το μήνα έτσι κι’ αλλιώς, και σε καμία περίπτωση στο ύψος των εισφορών τους;

Το αναμενόμενο, εντός εξαμήνου ή νωρίτερα, είναι αυτοί οι άνθρωποι ή να συνεννοηθούν για μια καθολική στάση πληρωμών προς τους ασφαλιστικούς τους φορείς, ή την άμεση συνταξιοδότησή τους, ή την παύση της λειτουργίας τους στην Ελλάδα ανοίγοντας ταυτόχρονα μια εταιρία σε ξένη χώρα, ή φτιάχνοντας συνεταιρικά κεφαλαιουχικές εταιρίες στις οποίες θα πληρώνουν ένα μικρό μισθό στον εαυτό τους με μικρές εισφορές στο ΙΚΑ, και τα υπόλοιπα θα τα λαμβάνουν ως μερίσματα (29% επί των συνολικών καθαρών κερδών της εταιρίας + 15% επί όσων μοιράσουν ως μέρισμα) που δεν υπόκεινται ούτε στις ασφαλιστικές εισφορές των ταμείων αυτασφάλισης, ούτε στην προκαταβολή φόρου της επόμενης χρονιάς για όσα μοιρασθούν, και σίγουρα δεν έχει προκαταβολή το ποσόν που θα λαμβάνουν ως μισθωτοί.

ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΑΥΤΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΟΥΝ από την αναπόφευκτη φυγή αυτών των ανθρώπων από αυτά.

Ο τρόπος που σχεδίασε το «νέο» ασφαλιστικό ο Κατρούγκαλος και η «Πρώτη Φορά Αριστερά», ήταν σαν να απευθυνόταν σε ομήρους, σκλάβους, ηλιθίους ή κάτι τέτοιο, όταν αυτοί που θα κληθούν αδίκως να σηκώσουν περισσότερο από το 70% του βάρους του, είναι άνθρωποι που διαπρέπουν για την δημιουργικότητα και την ευρηματικότητά τους.

Το νέο ασφαλιστικό οδεύει για ναυάγιο, για τον κύριο λόγο ότι καλούνται οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίοι να σηκώσουν το βάρος της κρίσης μόνοι τους, χωρίς την στήριξη που απολαμβάνουν οι συνταξιούχοι των μισθωτών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, και των ευγενών ταμείων.

Αυτό δεν θα πετύχει.

Αντίθετα, από τον ρυθμό μετανάστευσης και αλλαγής εταιρικού σχήματος που παρατηρείται, είναι βέβαιο πως η αδικία θα έχει κοντά ποδάρια.

Το κακό είναι πως η προσχεδιασμένη κατάρρευση των ταμείων αυτασφάλισης θα πάρει μαζί της εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους των ταμείων αυτών, που απλά θα πέσουν θύματα της ανόητης και άδικης μεταχείρισης των αυτοαπασχολούμενων από τις μαξιμαλιστικές αυταπάτες και την απληστία του Κατρούγκαλου, στο ομώνυμο ασφαλιστικό σχήμα που ψυχανεμίστηκε.

Το θέμα είναι μετά την κατάρρευση ποιος θα πληρώσει το βαρκάρη; Οι σημερινοί «θεωρούμενοι» όμηροι είναι πολύ εξυπνότεροι και ικανότεροι του εμπνευστή αυτής της επαπειλούμενης αδικίας, και είναι βέβαιο πως εντός εξαμήνου θα έχουν κάνει τα κουμάντα τους, και μάλιστα απολύτως νόμιμα. Σιγά μη ρισκάρουν το σπίτι τους!

Όσοι, όπως η ταπεινότητά μου, έχουν συσσωρεύσει εμπειρίες στην πολιτική, γνωρίζουν έναν και μόνο βασικό κανόνα που πρέπει να ισχύει πάντα. Όταν ως κράτος είσαι στριμωγμένος στην οικονομία σου, δεν βρίσκεσαι στην κατάλληλη θέση να «ανοίξεις» ή να διαχειριστείς παράλληλα τα λεγόμενα μεγάλα εθνικά σου ζητήματα, δηλαδή τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Και αυτό γιατί στην εξωτερική πολιτική, για να δημιουργήσεις ευνοϊκές προϋποθέσεις για την επίλυση των ζητημάτων που σε απασχολούν, οφείλεις να έχεις εσύ από πριν επιλέξει το timing, να έχεις διασφαλίσει εθνική ομοψυχία και κυρίως να έχεις δημιουργήσει στέρεες διεθνείς συμμαχίες και συσχετισμούς που ευνοούν την πατρίδα σου.

Και δυστυχώς η Ελλάδα χωρίς να έχει εξασφαλίσει καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις βρέθηκε στο σημείο να πρέπει να διαχειριστεί, από απολύτως αρνητική θέση, όλα τα ζωτικά της ζητήματα, έχοντας παράλληλα απλωμένο το χέρι της στους δανειστές της, μήπως και καταφέρει και κρατήσει ζωντανή την καρκινοβατούσα οικονομία της.

Μέσα στην τελευταία διετία όπου η ριζοσπαστική αριστερά του κ. Τσίπρα βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας, η Τουρκία για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες αμφισβήτησε (εκτός από τις πάγιες αμφισβητήσεις της υφαλοκρηπίδας, της ΑΟΖ και του Εναέριου χώρου) τη συνθήκη της Λωζάνης, την Ελληνική κυριαρχία επί δεκάδων νησιών και νησίδων, την κρατική υπόσταση (ακόμα και τη σημαία) της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Αλβανία αμφισβήτησε την κυριαρχία μας επί του Ιονίου Πελάγους, εγείροντας παράλληλα επί της ουσίας (εδαφικό) θέμα Τσαμουριάς, ενώ Βούλγαροι και Σκοπιανοί ύψωναν τείχη στα Βόρεια σύνορά μας, απομονώνοντάς μας με αυτόν τον τρόπο από την κεντρική Ευρώπη.

Όπως εξήγησα προηγουμένως, οι γείτονές μας τοποθετούν στο τραπέζι όλες τις παρανοϊκές τους απαιτήσεις, ακριβώς επειδή η Ελλάδα, έχοντας απολέσει εντελώς την διεθνή της ακτινοβολία και επιρροή, δεν μπορεί να αντιδράσει.

Και άλλωστε, πώς ακριβώς θα μπορούσε να αντιδράσει; Με βάση ποιες συμμαχίες; Μήπως εκείνες που θεωρούνται παντού αλλού στον κόσμο προβληματικές, εκτός (ασφαλώς) από την Ελλάδα της ιδεοληπτικής αριστεράς; Πώς άραγε μπορεί να επηρεάσει ο Ραούλ Κάστρο ή ο Νικολάς Μαδούρο την διεθνή κοινότητα για τα ζητήματα που απασχολούν την Ελλάδα; Σίγουρα μπορούν να επηρεάσουν αλλά μόνον αρνητικά.

Μόλις χθες τα ξημερώματα ο κ. Τσίπρας, συγκρίνοντας μάλιστα την Ελληνική Επανάσταση με την επανάσταση του μακαρίτη Κάστρο, επιτέθηκε και πάλι στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο.

Επιτέθηκε και πάλι στους συμμάχους από τους οποίους ζητά την επιρροή τους σε όλα τα ανοιχτά μας ζητήματα. Εκτός από το ατυχές της σύγκρισης των επαναστάσεων, μιας και είναι προφανές ότι ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δημοκρατία, οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος αναρωτιέται γιατί άραγε το κάνει αυτό ο κ. Τσίπρας; Μήπως λόγω έλλειψης πολιτικής εμπειρίας; Μήπως για να αποπροσανατολίσει την εγχώρια κοινή γνώμη; Για όποιον όμως λόγο και αν το κάνει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο για την πατρίδα μας. Διεθνής απομόνωση και ακόμα μεγαλύτερη πίεση σε όλα τα προβλήματα.

Δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο, με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας, να ανοίγουν τα κεφάλαια ένταξης της Αλβανίας στην Ε.Ε., παράλληλα με τις πιο αλυτρωτικές και αδιανόητες απαιτήσεις της. Όπως φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε (αν είναι ποτέ δυνατόν) αν η συνθήκη της Λωζάννης πρέπει να αλλάξει διότι αδικεί την Τουρκία, στερώντας της «ζωτικής σημασίας εδάφη». Ή να τρέμουμε στην ιδέα ο Ερντογάν να ανοίξει τα σύνορα και η απροετοίμαστη και άμοιρη πλέον χώρα να κατακλυστεί από εκατομμύρια μετανάστες…

Αυτά -έχω την πεποίθηση- ότι δεν θα είχε επιτρέψει να συμβούν κανένας από τους πρωθυπουργούς που κυβέρνησαν τη χώρα κατά τα τελευταία 40 χρόνια.

Οποιοσδήποτε από αυτούς τους πρωθυπουργούς, δεν θα πηγαινοερχόταν για ταξίδια επαναστατικής γυμναστικής στην Κούβα, αλλά θα είχε ήδη συγκαλέσει Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών διερευνώντας εθνική στρατηγική, θα είχε ταξιδέψει στην Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική αναζητώντας ουσιαστικές συμμαχίες, θα είχε κινητοποιήσει την απανταχού ομογένεια, θα είχε ενημερώσει με ειλικρίνεια τον Ελληνικό λαό. Όπως θα έκανε και κάθε υπουργός ή εκπρόσωπος της χώρας παρουσιαζόταν στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε., στο Ευρωκοινοβούλιο ή οπουδήποτε αλλού.

Δεν είμαι σίγουρος αν στάση τους είναι αυτή γιατί απλώς δεν αντιλαμβάνονται τα σύνθετα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής ή γιατί (και λόγω ιδεοληψίας) δεν τους ενδιαφέρουν. Και δεν διστάζω να πω ότι θεωρώ ως κολοσσιαία χαμένη ευκαιρία την ιστορική επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα, όπου υποβαθμίστηκαν τα εθνικά μας θέματα σε βάρος των ελάχιστων λεκτικών ψιχίων συμπάθειας για το δυσβάσταχτο εθνικό μας χρέος.

Γι’ αυτό και ανησυχώ ιδιαίτερα για την εξέλιξη των εθνικών μας θεμάτων. Γιατί με αποκλειστική ευθύνη του κ. Τσίπρα η Ελλάδα εμφανίζεται χωρίς στρατηγική, χωρίς καν εθνική θέση που μπορεί να παρουσιαστεί σε φίλους και αντιπάλους. Και αποκλειστικά, λόγω της δικής του ανεπάρκειας, η χώρα καθημερινά χάνει έδαφος και επιρροή παντού.

Κάποιοι με ρωτούν ποια θα μπορούσε να είναι -πλέον- η λύση. Και απαντώ χωρίς περιστροφές: Η λύση είναι μία: Πολιτική σταθερότητα που μόνο μία αταλάντευτα φιλοδυτική, κυβέρνηση υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη μπορεί να εξασφαλίσει.

Με ταχύτατη επαναξιολόγηση των εθνικών προτεραιοτήτων και των διεθνών συμμαχιών.

Με ταχύτατη αναζήτηση της εθνικής συναίνεσης σε αυτά τουλάχιστον, τα αυτονόητα ζητήματα.

Με ταχύτατη αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης της πολιτείας με την κοινωνία.

Η Ελλάδα, δυστυχώς, βγαίνει βαθιά τραυματισμένη, σε όλα τα μέτωπα, από την περιπέτεια του κ. Τσίπρα.

Προλαβαίνει άραγε να επουλώσει τις πληγές της πριν τα τραύματά της καταστούν μοιραία;