Ποια είναι η πραγματική εικόνα της Ελλάδας σήμερα; Ας τη δούμε τηλεγραφικά:
- Οι επιχειρήσεις – μεγάλες μα και μικρομεσαίες- ζουν κι επιβιώνουν μέσα στα συντρίμμια τους. Πολλές έχουν μεταφέρει τις έδρες τους στο εξωτερικό και περισσότερες πνέουν τα λοίσθια.
- Ο παραγωγικός ιστός της χώρας είναι σε πλήρη υπνώσει, ειδικά στα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα ή και στα ανταγωνιστικά αντίστοιχα, εξ αιτίας ενός τραπεζικού συστήματος που εξ αιτίας ΚΑΙ των πολιτικών παρεμβάσεων δεν μπορεί να παρακολουθήσει, ούτε να οδηγήσει την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης.
- Τα capital controls εξακολουθούν να βρίσκονται σε ισχύ, αποτέλεσμα των θλιβερών πολιτικών της κυβέρνησης.
- Η κοινωνία πνίγεται από τη λαίλαπα των φόρων που της επιβάλει η κυβέρνηση, μόνο και μόνο για να συντηρεί το καρκίνωμα του μεγάλου, πολυδαίδαλου, αντιπαραγωγικού και εν πολλοίς διεφθαρμένου κράτους.
- Η περιουσία του κράτους έχει παραχωρηθεί στους δανειστές για τα επόμενα 99 χρόνια, αποτέλεσμα της, κατά τα άλλα, υπερήφανης διαπραγμάτευσης.
- Η ελπίδα για την κοινωνία, είναι μια έννοια που τη βρίσκει πλέον κάποιος μόνο στα λεξικά.
Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Τι θα γίνει η χώρα; Τι θα γίνουμε όλοι μας; Τι θα γίνουν τα παιδιά μας; Έτσι, μοιρολατρικά θα περιμένουμε το αναπόφευκτο τέλος;
Τολμώ να πω ότι οι λύσεις είναι μπροστά μας. Μα δεν θέλουμε να τις δούμε.
Για να τις δούμε οφείλουμε να αποκτήσουμε και γενναιότητα και ηγεσία. Ηγεσία που δεν θα άγεται και φέρεται από ανόητες ιδεοληψίες του παρελθόντος, αλλά και δεν θα λοξοδρομεί υπό το βάρος του πολιτικού κόστους.
Ηγεσία που θα προχωρήσει στην άμεση δημιουργία σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης, με διάρκεια τουλάχιστον 15-20 χρόνια, αξιολογούμενο κάθε χρόνο.
Σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους, δράσεις και ενέργειες που θα ακολουθείται πιστά.
Σχέδιο με συναίνεση όλων μας. Με συναίνεση και συμμετοχή παραγωγικών φορέων. Σχέδιο με γενναίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα καταστήσουν την ελληνική οικονομία –για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου- ανταγωνιστική, ευέλικτη και παραγωγική.
Μα, θα πείτε, ένα τέτοιο σχέδιο, μια τέτοια λύση, δεν προϋποθέτει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή σωτηρίας;
Μπορεί. Αλλά δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο. Πώς μπορεί άλλωστε να συμμετάσχει σε μια τέτοια κυβέρνηση το ναζιστικό μόρφωμα, η κομμουνιστική Αριστερά ή ακόμη ακόμη και η σημερινή κυβέρνηση που είναι εμποτισμένη με ιδεοληψίες;
Μπορούν, όμως, να συμμετάσχουν σε μια τέτοια κυβέρνηση, όλες οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις του τόπου.
Μπορούν να συμμετάσχουν σε μια τέτοια κυβέρνηση όλοι εκείνοι που αντιμετωπίζουν το μέλλον με ορθολογισμό και πολιτικό ρεαλισμό.
Ναι, γνωρίζω ότι κάτι τέτοιο να χαρακτηριστεί εξίσου ουτοπικό με τις ουτοπίες που επί χρόνια μας διαπότιζε η σημερινή κυβέρνηση.
Αλλά, μήπως στο κοντινό παρελθόν μπορούσε κάποιος να διανοηθεί ότι θα μπορούσαν να συγκυβερνήσουν ποτέ Νέα Δημοκρατία –ΠαΣοΚ και ΔημΑρ;
Είναι σαφές. Και δεν διστάζω να το γράφω: Ακόμη κι αν η Νέα Δημοκρατία «αύριο» βγει από πιθανή εκλογική διαδικασία αυτοδύναμη, πάλι οφείλει να «φωνάξει» τις λοιπές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να συμμετάσχουν στην μεγάλη διακυβέρνηση που θα έχει στόχο την ανόρθωση της Ελλάδας. Κι ας αρνηθεί τότε η Φώφη Γεννηματά ή όποιος άλλος…
Διαφορετικά, θα έχει απέναντί της τις κομματικές σκοπιμότητες, τις πολιτικές –κομματικές παγίδες και την αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση.
Φρονώ ότι αν δεν πορευτούμε με τη λογική «όσο περισσότεροι κανονικοί, τόσο καλύτερα», τόσο η πατρίδα μας θα σβαρνίζεται στα αποκαΐδια της και την πλήρη κατάρρευση που δεν θ’ αργήσει.
Όσο πιο γρήγορα κατανοήσουν οι πολιτικές δυνάμεις της λογικής, ότι η κλεψύδρα αδειάζει για την Ελλάδα, τόσο πιο γρήγορα η έννοια «ελπίδα» δεν θα αποτελεί ένα απλό λήμμα των λεξικών.
Αλλιώς… Κλάφτα Χαράλαμπε…
