Στο χώρο Συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Αλεξάνδρειας, το απόγευμα του Σαββάτου 27 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε από τον Σύλλογο Προσκυνητών Αγίου Όρους Αλεξάνδρειας ομιλία με θέμα «Η ΦΛΟΓΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑ» (Μια λησμονημένη εθνική υπόθεση).
Την έναρξη της εκδήλωσης πραγματοποίησε ο Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Γιώργος Μαυρόπουλος και έπειτα η Φιλόλογος κα. Βισόκαλη – Μηνοπούλου Θωμαή προλόγισε τον ομιλητή και μέλος του Συλλόγου κ. Δημήτριο Τοπάλη. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας παρουσιάστηκαν σχετικά βίντεο και φωτογραφίες με το θέμα.
Ο Πάνας κατά την αρχαιοελληνική μυθιστορία ήταν ο τραγοπόδαρος θεός των ποιμένων και των ποιμνίων και κατοικούσε σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες στα βουνά της Αρκαδίας. Ήταν γιος του αγγελιοφόρου των θεών, του Ερμή και της Νύμφης Δρυόπης. Το παιδί που αυτή γέννησε είχε αποκρουστική όψη, πόδια τράγου, μυτερά αυτιά, δυο κέρατα στο κεφάλι και το πρόσωπο που καλυπτόταν από πυκνή γενειάδα.
Οι ποιμένες τον θεωρούσαν ως προστάτη τους και έκαναν συχνά σπονδές και αφιερώσεις σε αυτόν. Προστάτη τους τον θεωρούσαν επίσης και όσοι μάχονταν κι αγωνίζονταν δίκαια, γιατί θεωρούσαν ότι με τη βοήθειά του θα κατάφερναν να τρέψουν σε φυγή τους εχθρούς τους, σπέρνοντάς τους τον πανικό, λέξη που προέρχεται από το όνομα του θεού.
Ο Πάνας περιφερόταν συχνά στην περιοχή του Λάδωνα, οπότε όταν συνάντησε την ωραία νύμφη άρχισε να την κυνηγά. Κάποια στιγμή την πλησίασε και άπλωσε τα χέρια του να την πιάσει, ενώ εκείνη έφτανε στις όχθες του ποταμού. Τότε εκείνη εξαντλημένη, παρακάλεσε τον Λάδωνα να την βοηθήσει και αυτός, την μεταμόρφωσε σε καλαμιά. Έτσι ο Πάνας βρέθηκε να κρατά, αντί για την νύμφη, ένα καλάμι. Απογοητευμένος στάθηκε δίπλα στην όχθη του ποταμού κρατώντας το καλάμι, οπότε άκουσε τον ήχο του αέρα που περνούσε μέσα απ’ αυτό. Τότε έκοψε και άλλα καλάμια σε διαφορετικό μήκος, τα ένωσε κλιμακωτά με κερί κι έτσι έφτιαξε τη σύριγγα που επικράτησε να λέγεται “αυλός του Πάνα”
Η μορφή του Πάνα είναι καταλυτική για την Τέχνη και στους μεταγενέστερους χρόνους. Στους χρόνους της Αναγέννησης και αργότερα, ακόμα και μέχρι τις μέρες μας. Στη ζωγραφική, τη γλυπτική και την ποίηση. Ήδη από τα προγενέστερα χρόνια του Θεόκριτου, αυτός και ο συμβολισμός ή η αλληγορία του -συχνά ερωτική -, αποτελούν κεντρικό σημείο αναφοράς και έμπνευσης στη βουκολική ποίηση και ειδικότερα στα (μετά Θεόκριτον) ποιμενικά ειδύλλια.
Δείτε το βίντεο:
Φωτό:
