Ένα ερώτημα που γίνεται από κυβερνητικά στελέχη τις τελευταίες ώρες, είναι τι παραπάνω έκανε ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη κι άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, όπως αναφέρεται σε μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ και στις αναλύσεις έγκυρων πολιτικών παρατηρητών;
Η απάντηση είναι εύκολη κι αυτονόητη. Περιλαμβάνει πολλές παραμέτρους.
- Δεν ακολούθησε τον απλοϊκό κι εύκολο δρόμο των καταγγελιών.
- Δεν μοίρασε ανέξοδες κι ανεδαφικές υποσχέσεις, δεν συνθηματολόγησε.
- Έδειξε τι σημαίνει να είσαι πολιτικός μιας χώρας που ανήκει στην Ευρώπη.
- Δεν ήταν κολλημένος στο πράσινο και μπλε ΠαΣοΚ του παρελθόντος.
- Κατέθεσε συγκεκριμένο σχέδιο για πολλές εκφάνσεις της ζωής των Ελλήνων. Από την εφορία, μέχρι την Παιδεία.
- Αναφέρθηκε ευθέως στον παρασιτικό – κρατικό καπιταλισμό.
Αυτά και πολλά άλλα φαντάζουν «κινέζικα» στα ώτα και τους οφθαλμούς της Αριστεράς και του εθνολαϊκισμού με τον οποίο συγκυβερνά.
Ο Μητσοτάκης με νηφάλιο τρόπο έδειξε να θέλει να σπάσει αυγά.
Πρώτα με το κόμμα του. Και τη ΔΑΠ, την οποία ουσιαστικά κατάργησε, αφού είχε εξελιχθεί σε μια φοιτητική παράταξη που είχε τα μυαλά στα κάγκελα ( και Α και ΟΥ και ΔΑΠ ΝΟΥ ΔΥΟ ΦΟΥ ΚΟΥ ήταν το γελοίο σύνθημα αυτοπροσδιορισμού της), είχε μεταβληθεί σε βαθύτατη πελατειακή συνιστώσα, ενώ συχνά πυκνά ακόμη κι η πολιτισμική της δραστηριότητα εξαντλείτο σε πάρτυ στη… Μύκονο.
Τι έκανε ο Μητσοτάκης;
Παρουσιάζοντας το όραμά του για την Παιδεία, ξεκίνησε από την αλλαγή της δικής του παράταξης και της απαγόρευσε τη συμμετοχή σε διαδικασίες εκλογής καθηγητών, πανεπιστημιακών συμβουλίων (πλην συμμετοχής σε κοινά ψηφοδέλτια) και οποιαδήποτε αφισοκόλληση μέσα στους χώρους των Πανεπιστημίων.
Ποιος άλλος το έχει κάνει; Και πολύ περισσότερο από την Αριστερά; Που χρησιμοποιεί εδώ και δεκαετίες τα Πανεπιστήμια για στρατολόγηση οπαδών και στελεχών;
Τι άλλο έκανε ο Μητσοτάκης;
Αναφέρθηκε στον παρασιτικό καπιταλισμό που επί δεκαετίες ευδοκίμησε στη χώρα μας.
Για όλους αυτούς τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που κατέστησαν «κόκκινες» τις εταιρίες τους, φορτώνοντας τα βάρη τους στις τράπεζες (δηλαδή σε όλους μας) κι εκείνοι σαλπάρουν με τα σκάφη τους στο Αιγαίο, έχοντας παρκάρει τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Ποιος άλλος το έχει κάνει; Ποιος λέει σ’ όλους αυτούς ότι θα δώσουν λογαριασμό;
Είπε κι άλλα. Που δεν ακούμε συχνά.
Αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα μείωσης του κράτους. Για την αναγκαιότητα αναδιοργάνωσης του κράτους. Για συνέργειες κράτους και ιδιωτικού τομέα. Για την τεράστια επέμβαση στον πρωτογενή τομέα.
Κι έδειξε και κάτι ακόμη, ιδιαιτέρως σημαντικό.
Έδειξε για ποιον λόγο όλα τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων τον φέρουν ως βέβαιο νέο πρωθυπουργό κι ότι η μετριοπάθεια χωρίς υπερβολές, υποσχέσεις, δεσμεύσεις και ροπή προς τον λαϊκισμό, εκτιμώνται πλέον τα μάλα από την κοινωνία.
Η Θεσσαλονίκη του 2017, ανοίγει το δρόμο του Μητσοτάκη προς το Μέγαρο Μαξίμου.
Εδώ, όμως, υπάρχουν και τ’ αγκάθια. Εδώ υπάρχουν τέσσερα σημαντικά ερωτήματα:
- Με ποιους θα κυβερνήσει;
Όταν, ακόμη και μέσα στη σημερινή κοινοβουλευτική του ομάδα δεν υπάρχουν περισσότεροι από 20-25 βουλευτές που ασπάζονται τις θέσεις του; Κι όταν όλοι οι άλλοι κάνουν λευκή απεργία και σιωπούν για τα «εγκλήματα» της κυβέρνησης ή γκρινιάζουν για το κόμμα ή αναζητούν ΜΟΝΟ καρέκλες; Φυσικά, οι εκλογές θα εκλέξουν νέα κοινοβουλευτική ομάδα, μεγαλύτερη κι –ελπίζω- πιο φρέσκια και συμβατή με τον Μητστοτάκη.
- Θα περιοριστεί σ’ αυτούς και θα κάνει –όπως συνήθως γίνεται- κυβέρνηση της Β’ Αθηνών ή θα ανοιχτεί στην κοινωνία και θα δημιουργήσει μια κυβέρνηση άξιων ανθρώπων;
- Θα αποφύγει τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού από κομματόσκυλα που αναμένουν σε προθαλάμους βουλευτικών ή κομματικών γραφείων για να τον αλώσουν ή θα αναζητήσει τους άξιους της κοινωνίας;
- Ποια είναι τα πρόσωπα –πέραν του στενού του επιτελείου- που θα στελεχώσουν την ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας;
Οι απαντήσεις, το γνωρίζω, θα δοθούν συν των χρόνω.
Όμως, είναι αναγκαίες για να ταυτιστούν ή όχι με τις θέσεις που εξέφρασε στη Θεσσαλονίκη.
