Ένας νεαρός στις ΗΠΑ, ο οποίος συμμετείχε σε διαγωνισμό κατανάλωσης πιπεριών τσίλι, έφαγε την πιο καυτερή πιπεριά τσίλι στον κόσμο, γνωστή ως ο «Χάρος της Καρολίνα» (Carolina Reaper), και το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξει στη συνέχεια στα επείγοντα του νοσοκομείου εξαιτίας αφόρητων πονοκεφάλων.

       Οι γιατροί, με επικεφαλής τον δρα Κιλοθουνγκάν Γκουνασεκαράν, του Ιατρικού Κέντρου Μπάσετ της Νέας Υόρκης, που παρουσίασαν την ασυνήθιστη περίπτωση στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό “BMJ Case Reports”, ανέφεραν ότι το περιστατικό του νέου άνδρα δείχνει ότι μερικές φορές η πιπεριλά τσίλι μπορεί να έχει απρόσμενες παρενέργειες.

    Τα πρώτα στομαχικά συμπτώματα του άνδρα άρχισαν αμέσως αφότου έφαγε το τσίλι και στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε έντονο πόνο στο λαιμό και σε τρομερούς απανωτούς πονοκεφάλους, που κρατούσαν για μερικά δευτερόλεπτα αλλά επί αρκετές μέρες

    Η τομογραφία στο νοσοκομείο έδειξε ότι αρκετές αρτηρίες του εγκεφάλου του άνδρα είχαν περισταλεί. Οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από σύνδρομο αναστρέψιμης εγκεφαλικής αγγειοσυστολής. Το σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζεται από πρόσκαιρη στένωση των αρτηριών, η οποία συχνά συονδεύεται από δυνατούς πονοκεφάλους. Μερικές φορές προκαλείται ως παρενέργεια μετά τη λήψη φαρμάκων ή ναρκωτικών.

     Είναι η πρώτη φορά που το εν λόγω σύνδρομο προκαλείται μετά από κατανάλωση τσίλι. Στο παρελθόν το πιπέρι καγιέν (που προέρχεται από την πιπεριά καγιέν, ένα είδος πιπεριάς τσίλι) έχει συνδεθεί με την ξαφνική στένωση της στεφανιαίας αρτηρίας και την πρόκληση εμφράγματος.

      Τα συμπτώματα του άνδρα υποχώρησαν μόνα τους και μια νέα τομογραφία μετά από πέντε εβδομάδες έδειξε ότι οι αρτηρίες του είχαν επανέλθει στην κανονικη διάμετρό τους.

     Η πιπεριά τσίλι, γνωστή και ως σκέτα τσίλι, οφείλει την καυτερή γεύση της στις ουσίες καψαϊκίνες και σε ορισμένα άλλα χημικά, τα καψαϊκινοειδή. Οι πιπεριές τσίλι προήλθαν από τη Νότια Αμερική και σταδιακά εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο Σήμερα ο μεγαλύτερος παραγωγός και εξαγωγέας πιπεριών τσίλι είναι η Ινδία.

Σύνδεσμος για την επιστημονική δημοσίευση:

http://casereports.bmj.com/lookup/doi/10.1136/bcr-2017-224085

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Δεν ξέρω κατά πόσο αντιληφθήκατε μέσα από το θρησκευτικό κλίμα των τελευταίων ημερών κάποια περιστατικά που συνέβησαν δίπλα μας το τελευταίο διάστημα.

Όπως:

1. Ο σοβαρός τραυματισμός συμπολίτη μας από τις σφαίρες ληστών μέσα στο σπίτι του.
2. Οι δηλώσεις του Τόσκα για το συμβάν, απλώς παραπέμπουν στην ταινία» ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος».
3. Την συγκέντρωση συνδικαλιστών της ΠΟΕΔΗΝ (δηλαδή των εργαζομένων στα νοσοκομεία) με …δίκαιο αίτημα να μη σταματήσει η λειτουργία βρεφονηπιακού σταθμού εντός του νοσοκομείου Παίδων της Πεντέλης. Που φιλοξενούσε, φυσικά, παιδιά των εργαζομένων. Με δαπάνη των ίδιων (με γεια τους με χαρά τους) αλλά ΚΑΙ με συμμετοχή σ’ αυτή του νοσοκομείου, δηλαδή όλων μας. Ζητούν, δηλαδή, ένα προνόμιο που δεν έχουν όλοι οι Έλληνες.
4. Τη διαμαρτυρία των συνταξιούχων της Εθνικής Τράπεζας με … δίκαιο αίτημα να συνεχίζουν να λαμβάνουν επιπλέον επικουρικό επίδομα (περίπου 400 ευρώ μηνιαίως). Το οποίο καλυπτόταν από εισφορές των εργαζομένων (με γεια τους με χαρά τους) αλλά ΚΑΙ με τη συμμετοχή της Τράπεζας, δηλαδή όλων μας. Ζητούν, δηλαδή, να συνεχίζεται ένα προνόμιο που δεν έχουν όλοι οι Έλληνες.
5. Τη συγκέντρωση συνδικαλιστών της ΑΔΕΔΥ για να επεκταθούν τα επιδόματα «βαρέων κι ανθυγιεινών» στους δημοσίους υπαλλήλους που … τα δικαιούνται! Ποιοι, κατά την ΑΔΕΔΥ, τα δικαιούνται; Πλην των εργαζομένων στην καθαριότητα κι όλοι οι άλλοι (!!!!) που εργάζονται σε γραφεία που συνορεύουν διοικητικά με υπηρεσία συγκομιδής απορριμμάτων!!! Δηλαδή, λογική της απόλυτης παράνοιας!
6. Τις συνεχείς πιέσεις των συνδικαλιστών των εκπαιδευτικών και των γιατρών για μαζικές προσλήψεις και μονιμοποιήσεις στους χώρους τους. Δηλαδή, νέα μεγέθυνση του δημοσίου που είναι ο αίτιος της κρίσης.

Κι εδώ προκύπτουν ερωτήματα:

Είναι δυνατόν όλοι αυτοί να μην έχουν καταλάβει το παραμικρό τόσα χρόνια κρίσης;

Είναι δυνατόν να μην κατανοούν ότι δεν είναι δυνατόν πια να απολαμβάνουν προνόμια και να θεωρούν το δημόσιο ξέφραγο αμπέλι που τους μοιράζει τα χρήματα όλων μας;

Είναι δυνατόν να διαθέτουν τόσο ανερμάτιστη σκέψη και να μην αντιλαμβάνονται πως δεν γίνεται μια ολόκληρη κοινωνία να είναι αιχμάλωτη των προνομιούχων συντεχνιών του δημοσίου;

Από την άλλη πλευρά, σκέφτομαι ότι επικρίνουμε τους ανερμάτιστους συνδικαλιστές, όταν ανερμάτιστη κι επιπόλαιη είναι πρωτίστως η κεφαλή της κυβέρνησης. Κι οι περισσότεροι συνοδοιπόροι της.

Ξεχνάμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί τον πρωταθλητή του βολονταρισμού; Κι ότι στις παλινωδίες του προέβαλλε ως δικαιολογία την αυταπάτη του;

Μήπως δεν ήταν επικίνδυνη κι άκρως ανερμάτιστη η επιλογή του Βαρουφάκη;  Ή η επιλογή του Καμμένου; Ή του Τόσκα;

Ποιος σοβαρός πρωθυπουργός θα τους είχε επιλέξει ποτέ για να ασκήσουν, ο ένας  οικονομική πολιτική κι ο άλλος ν’ αναλάβει την ευθύνη της άμυνας της χώρας κι ο τρίτος την ασφάλειά της;

Ο ένας, έκανε την τεράστια ζημιά του κι έφυγε για… διεθνή καριέρα με διαλέξεις έναντι πολλών χιλιάδων δολαρίων κι ευρώ εκάστη. Και τώρα ξαναγυρίζει με κόμμα για να μας… ξανασώσει…

Ο άλλος, έκανε και κάνει ότι μπορεί για να μη χάσει την καρέκλα. Επειδή ξέρει ότι με σοβαρό πρωθυπουργό δεν θα την ξαναδεί ποτέ.

Κι ο τρίτος, από ορτινάτζα των υπουργών Άμυνας του ΠαΣοΚ και κυρίως του Μπεγλίτη, έγινε ο ίδιος υπουργός!!! Επειδή το ζήτησε ο Κοτζιάς!

Δεν είναι ανερμάτιστες επιλογές αυτές;  Για να μη μιλήσω για άλλες επιλογές υπουργών με τις οποίες γελάει η κοινωνία.

Δεν αποτελεί ανερμάτιστη πολιτική αυτή που κτίστηκε επάνω σε … «κρεμάλες», με «γερμανοτσολιάδες», με το «εμείς ή αυτοί», με «πατριώτες και προδότες» και κάθε είδους αφροσύνη;

Άρα, όταν η ίδια η πολιτική ηγεσία είναι ανερμάτιστη, απαίδευτη κι επιπόλαιη, ίσως δεν πρέπει να μας ξενίζει που οι συνδικαλιστές του δημοσίου είναι το ίδιο στο πολλαπλάσιο.

Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονάμε ότι οι περισσότεροι από δαύτους έχουν εκκολαφθεί μαζί με τους κυβερνώντες, στα ίδια εργαστήρια της Αριστεράς.

Κι έχουν μάθει να στέλνουν σ’ εμάς τον λογαριασμό των …δίκαιων (πάντα) αιτημάτων τους και των… αγιοποιημένων… αγώνων τους.

ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ 10/04/2018

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: ” Που το πάει ο Σαμαράς”

ΕΘΝΟΣ: “Προσλήψεις εξπρές. Νομοθετική ρύθμιση για τους Δήμους  ”

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ” Τα νέα όρια ηλικίας για ΔΕΚΟ, Δημόσιο, τράπεζες ”

ΕΣΤΙΑ: ” Τα διλήμματα του Προέδρου για το δημοψήφισμα ΣΥΡΙΖΑ  ”

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ: ” Ο Σαμαράς τραβάει το αυτί του Κυριάκου”

ΤΑ ΝΕΑ: “Οι μεγάλες παγίδες στις δηλώσεις ”

ESPRESSO: ”  “Φως” στη ζωή του Αγγελίδη τις ημέρες τοιυ Πάσχα”

KONTRA NEWS: ” Κίνδυνος γενικευμένης ανάφλεξης σε Μ.Ανατολή και Μεσόγειο”

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: ”  “Ανάσα” σε συνεπείς οφειλέτες”

ΑΠΕ-ΜΠΕ

 Το ανά ώρα κόστος της εργασίας (μισθολογικό και μη μισθολογικό) ανήλθε στην Ελλάδα το 2017 στα 14,5 ευρώ σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε σήμερα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (EUROSTAT). Στην ευρωζώνη ήταν κατά μέσο όρο στα 30,3 ευρώ, ενώ μεταξύ των κρατών της ΕΕ το μικρότερο εργατικό κόστος είχαν η Βουλγαρία με 4,9 ευρώ, η Ρουμανία με 6,3 ευρώ, η Λιθουανία με 8 ευρώ, η Λετονία με 8,1 ευρώ, και η Ουγγαρία με 9,1 ευρώ.

Στον αντίποδα, το μεγαλύτερο ανά ώρα κόστος εργασίας στην ΕΕ εμφάνισαν για το 2017 η Δανία με 42,5 ευρώ, το Βέλγιο με 39,6 ευρώ, το Λουξεμβούργο με 37,6 ευρώ, η Σουηδία με 36,6 ευρώ και η Γαλλία με 36 ευρώ.

Όπως αναφέρει η EUROSTAT οι εν λόγω εκτιμήσεις προέρχονται από επιχειρήσεις που απασχολούσαν κατ’ ελάχιστον 10 εργαζόμενους, ενώ δεν λαμβάνονται υπόψη οι εργαζόμενοι στη Δημόσια Διοίκηση.

Το 2008 το ωριαίο κόστος της εργασίας στην Ελλάδα ήταν, όπως αναφέρεται, στα 16,8 ευρώ. Το 2015 είχε πέσει στα 14,1 ευρώ ενώ το 2016 ήταν στα 14,2 ευρώ. Το μη μισθολογικό κόστος της εργασίας (κυρίως για ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα) ήταν το 2017 στην Ελλάδα στο 25,7% του συνολικού κόστους, δηλαδή περίπου όσο ήταν κατά μέσο όρο και στο σύνολο της ευρωζώνης (25,9%).

Στην Ελλάδα, τέλος το μεγαλύτερο ωριαίο κόστος εργασίας ήταν στον βιομηχανικό τομέα με 15,3 ευρώ. Στον τομέα των υπηρεσιών ήταν στα 14,3 ευρώ, ενώ στον τομέα των κατασκευών ήταν στα 10,2 ευρώ.

ΑΠΕ-ΜΠΕ