Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Η πατούσα θέλει πάτο – Η πολιτική πάλι οδεύει σ’ αυτόν…
- Σίγουρα οι πατούσες του Κοτζιά θα άφησαν βαθιά αποτυπώματα στους διαδρόμους και τις σάλες του Υπουργείου.
- Αν μάλιστα (του) κάτσει να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών τότε θα έχει και το δικό του αστέρι στη λεωφόρο της δόξας – μην κοιτάς που δεν έχουμε όπως στο Χόλυγουντ… το αντίστοιχο εννοώ!
- Βεβαίως και ο Κοτζιάς θα έχει σημάδι από τις πατούσες του Πάνου στα πισινά του αφού αυτός άρχισε την κλοτσοπατινάδα και την ολοκλήρωσε ο συνεταίρος Αλέξης.
- Θες έτσι, θες αλλιώς ο Κοτζιάς αφήνει αποτύπωμα και φεύγει με μια κλωτσιά – πολιτική. Κι αυτή η ρουφιάνα η πολιτική κλωτσιά αφήνει σημάδι πιο βαρύ και πιο μόνιμο από ένα «βολέ».
- Έτσι είναι όμως η πολιτική: Ένας άγριος κόσμος.
- Όπως και η ζωή μας είναι ένας άγριος κόσμος. Και η καθημερινότητα και οι νύχτες που μένουμε ξάγρυπνοι, αλλά ας μην παραστρατήσουμε… μην αφήσουμε τις πατούσες μας να καούν στην πυρακτωμένη άσφαλτο της καθημερινότητας…
- Είπα πατούσα και θυμήθηκα το φιάσκο, γιατί περί φιάσκου επικοινωνιακού πρόκειται, η βλάκεια που σκέφτηκε κάποιος για να μας πείσει ότι είναι κακό να επιτίθεσαι με μολότοφ σε κλειστό χώρο. Ποια ήταν η βλακώδης ηλιθιότητα; Μα να δείξει μια πατούσα, ένα κου-ντε-πιε για να είμαστε ακριβείς που πέραν των υπερμεγέθων δακτύλων δεν μπορείς να πεις ότι έδειχνε σημάδια βίας.
- Προφανώς και δεν συμφωνώ με το να θες να κάψεις υπαλλήλους, αστυνομικούς, μπάτσους – πες τους όπως θες – εν ψυχρώ.
- Αλλά αυτοί που ήθελαν να εκμεταλλευτούν το περιστατικό για να μας πείσουν ότι ζούμε μέρες ποτοπαγόρευσης ως έμποροι λαθραίου ουίσκι είναι (μάλλον) οι ίδιοι που συμβουλεύουν και τους πολιτικούς.
- Άσχετοι, καιροσκόποι και τελικά επικίνδυνοι άνθρωποι.
- Ναι όσο κι αν θες να είσαι με τους παρολίγο φλαμπέ αστυνομικούς, δεν μπορείς να μην δεις τον φοιτητή που ενώ έπεσε πολλές φορές με τη μούρη σε μια ατίθαση ζαρντινιέρα στη Θεσσαλονίκη … τελικά – πέραν της πλάκας – δικαιώθηκε και αποζημιώθηκε για ωμή αστυνομική βία.
- Και τα δακρυγόνα μέσα στο μετρό; Αυτό τι είναι;
- Είναι περίεργο πράγμα η βία και η καταδίκη της. Θέλει σκέψη και περισυλλογή και δεν ντρέπομαι να πω ότι υπάρχει βία που δικαιολογείται.
- Πάντως αυτό που εγώ – μπορεί λανθασμένα – θεωρώ δικαιολογημένη σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνει τις εν ψυχρώ επιδρομές σε αστυνομικά ή άλλα τμήματα!
- Δεν είμαι και αστυνομικός για να πω – με μεγάλη δόση κακεντρέχειας – «Αυτή είναι η συνήθης πρακτική…» . Τη θυμάσαι την ατάκα; Την είχε πει αστυνομικός για τις κλωτσιές των αστυνομικών στον αναίσθητο και αιμόφυρτο Ζακ Κωστόπουλο.
- Η πατούσα πάντως το μόνο που πρόσφερε ήταν μια τεράστια ευκαιρία για ατελείωτο χαβαλέ στο ίντερνετ με κολάζ – μέχρι τη σταχτοπούτα που δοκιμάζει το γοβάκι είδα πάνω από την ποδάρα – και εξυπνακίστικες ατάκες. Οκ, έγινε αφορμή και για κουβέντα.
- Αλλά κουβέντα έχουμε πολύ καιρό να κάνουμε, οπότε ας το πω πιο πραγματικά: Έγινε αφορμή για δεκάδες παράλληλους μονολόγους!
- Όπως και στην πολιτική, που τη βία των πράξεων και των παραλήψεων των πολιτικών μας την τρώμε στη μάπα εμείς. Εκεί να δεις πόσοι παράλληλοι μονόλογοι γίνονται.
- Η πολιτική μας και οι πολιτικοί μας οδεύουν προς τον πάτο – που μπορεί να ταιριάζει σ’ αυτούς – σε όσους τέλος πάντων οδεύουν προς αυτόν – εμείς όμως ως πολίτες δεν τον αξίζουμε και δεν τον επιλέγουμε, ούτε επικροτούμε εν τέλει!
- Οι πατούσες θέλουν ωραιότατους ανατομικούς πάτους που απορροφούν τους κραδασμούς και δεν επιβαρύνουν τα γόνατα.
- Και η βία θέλει κότσια για να μην την ασκήσεις. Και κότσια έχουν λίγοι – κι ας είναι οι περισσότεροι. Κότσια έχουν οι πολίτες που υφίστανται τη βία της εξουσίας, τη βία των αντιεξουσιαστών, τη βία κάθε υποομάδας που επιβάλλει την άποψή της.
- Οπότε μη μας δοκιμάζετε άλλο. Φτάνει. Ούτε τη ζωή μας, ούτε τη νοημοσύνη μας.
- Πάρτε τα τρενάκια σας, τα τριγωνάκια σας και ό,τι τέλος πάντων σας κρατά σε ευχάριστη εγρήγορση και αντέστε παρακεί! Νισάφι!
Γιάννης Καφάτος
