Ένα από τα ερωτήματα των τελευταίων ημερών στη δημόσια σφαίρα αφορά το ποσοστό διαφοράς ανάμεσα στη βέβαιη πρώτη των Ευρωεκλογών , Νέα Δημοκρατία και τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποιοι μιλάνε για μικρή διαφορά, κάποιοι για μεγάλη.
Όμως, ο πήχης δεν μπορεί να είναι άλλος από αυτόν που είχε θέσει ο ίδιος ο Τσίπρας το 2014. Όταν με μια διαφορά 3,84% από τη Νέα Δημοκρατία, σήκωσε την επαναστατική γροθιά κι έτρεξε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας να ζητήσει εκλογές.
Ο πήχης, λοιπόν, είναι ο πήχης του Τσίπρα.
Αν πετύχει το ίδιο ο Μητσοτάκης, θα ζητήσει ότι ο Τσίπρας το 2014. Παραίτηση της κυβέρνησης. Αν τον υπερβεί ο Μητσοτάκης, δεν θα έχει καμιά ηθική αναφορά να στηριχτεί ο Τσίπρας, ούτως ώστε να μη πάει σε εκλογές.
Απλά πράγματα. Οι ευρωεκλογές μπορεί να μην εκλέγουν κυβέρνηση, μπορεί να μην επηρεάζουν τη δεδηλωμένη, αλλά αν το αποτέλεσμα τους είναι δυσμενές για την κυβέρνηση, τίθεται ξεκάθαρο ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης. Πολύ περισσότερο αφού μια αποδοκιμασμένη κυβέρνηση, δεν μπορεί να διαθέτει την πολιτική νομιμοποίηση να δεσμεύσει την επόμενη κυβέρνηση με τις πράξεις της στον λίγο χρόνο του βίου που της απομένει…
Εδώ πρέπει να πούμε κάτι ακόμη. Ο πήχης Τσίπρα (2014) δεν μπορεί παρά να στερεί από τον ΣΥΡΙΖΑ την δυνατότητα να ισχυριστεί ότι κλείνει την ψαλίδα. Το δημοσκοπικό, επί παραδείγματι, 7%η 8% αν γίνει στην κάλπη 4%– κάτι μάλλον απίθανο– και πάλι δημιουργεί πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο. Σε όλες τις εθνικές εκλογές που ακολούθησαν τις ευρωεκλογές—πλην του 1999, 2000– η διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων, υπερδιπλασιάσθηκε.
Πάντως, η σημερινή εικόνα δείχνει ότι ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα αποφύγουν ήττα μεγαλύτερη από τον πήχη τους του 2014. Ήττα που δεν θα αφήνει κανένα περιθώριο συζήτησης για το ποιος θα νικήσει στις εθνικές εκλογές που θ’ ακολουθήσουν…
