Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Μια βδομάδα στα μέσα του μήνα
Αισθάνομαι ότι ζούμε σ’ εκείνη την αμερικανική ταινία «τη μέρα της μαρμότας» που οι ήρωες ζούσαν και ξαναζούσαν τα ίδια πράγματα κάθε μέρα.
Είμαστε στα μέσα Νοέμβρη, και για κάποιο λόγο κυριακάτικα βράδυ μου ήρθε στο μυαλό να κάνω μια τύπου ανασκόπηση: τι ζήσαμε μέχρι τώρα.
Θα μου πεις τις ανασκοπήσεις τις έχουμε συνηθίσει στο τέλος του χρόνου, αλλά κάθε Κυριακή βράδυ, μαζί με την μελαγχολία της σκέφτεται κανείς πολλά.
Μετράμε θύματα του κόβιντ.
Μετράμε κρούσματα.
Μετράμε να δούμε αν βγαίνουμε ως το τέλος του μήνα με τις υποχρεώσεις που αυξάνονται χωρίς να αλλάζουν. Απλώς όλα ακριβαίνουν. Και τι να κόψεις πια!
Μετράμε τους αντιεμβολιαστές.
Μετράμε θύματα, γυναίκες που δολοφονούνται από τους άντρες τους.
Μετράμε παιδιά που κακοποιούνται από τους γονείς τους ή κάποιους από το συγγενικό, κοντινό περιβάλλον τους.
Μετράμε σόου στην τηλεόραση, εκπομπές που μας μεταφέρουν σε μια (αναγκαία μερικές φορές) χαριτωμένη πλευρά της ζωής που τα προβλήματα είναι ποιος τραγούδησε φάλτσα, ή ποιος έχασε τα βήματα στο χορό. Α, μετράμε και κατσαρολικά και συστατικά για να δέσει μια σάλτσα ή το γλυκό.
Γενικώς μετράμε πράγματα να συμβαίνουν γύρω μας και παράλληλα αναμετριόμαστε με τις δικές μας επιθυμίες, δυσθυμίες, αδυναμίες και δυνατόητες.
Γεμίζουμε το κεφάλι μας με πληροφορίες που παίρνουμε σε τίτλους και στο τέλος της μέρας με τον εγκέφαλο καμένο προσπαθούμε να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα που μας ξημερώνει.
Ξεχνάμε να είμαστε ευγνώμονες που συναντούμε την καινούρια μέρα. Ανεβάζουμε παλμούς, πίεση για τα μικρά που μας φαίνονται μεγάλα και ξεχνάμε να λέμε ένα μπράβο, μια καλή κουβέντα στον εαυτό μας που καταφέρνει να ξεπερνάει τις δυσκολίες και να προχωράει.
Έχουμε μάθει να απαιτούμε όλο και περισσότερα, πρώτα από εμάς τους ίδιους και από τους άλλους.
Ψυχαναγκαζόμαστε να είμαστε παρόντες για πράγματα και καταστάσεις που δεν έχουν καμία σημασία και ξεχνάμε να κάνουμε τα απλά, να χαιρόμαστε με τα απλά, να απολαμβάνουμε την ζωή που έχουμε φτιάξει.
Πρέπει να ξεχωρίσουμε τη ζωή μας από τη «ζωή» που μας επιβάλλουν, με τη δική μας συναίνεση, οι άλλοι.
Καλή εβδομάδα λοιπόν! Με το βλέμμα εντός μας, στις δικές μας δυνατότητες, τις δικές μας αλήθειες και τις δικές μας αρετές. Όσα κι αν αισθανόμαστε ότι μας λείπουν, έχουμε άλλα τόσα να τα ισοφαρίσουμε!
Γιάννης Καφάτος
