Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Όταν το «1» είναι μεγαλύτερο από το «20»
Όμως στην ιστορία, την πικρή, που θέλω να πω, οι αριθμοί παίζουν το ρόλο τους. Οι Αριθμοί, όχι τα «νούμερα» που μας περιβάλλουν!
Το «1» είναι λοιπόν είναι ο αριθμός που αντιστοιχεί στον μοναδικό νεκρό από τροχαίο δυστύχημα στο Όσλο (πρωτεύουσα της Νορβηγίας) και το «20» είναι ο αριθμός των νεκρών που σκοτώθηκαν σε τροχαία δυστυχήματα στην Αττική.
Μπορεί το Όσλο να έχει κάτι παραπάνω από 600 χιλιάδες κατοίκους και η Αττική γύρω στα 4 εκατομμύρια, και βάλε, σε κάθε περίπτωση πάντως ο ένας νεκρός είναι ένας και οι είκοσι είναι είκοσι.
Δεν έχω πάει στην Νορβηγία για να πω εξυπνάδες για την οδική τους συμπεριφορά, οδηγώ, περπατώ, και ενίοτε ποδηλατώ στην Αθήνα και ξέρω πολύ καλά τα χούγια μας.
Ουδείς αναμάρτητος, ούτε ο γράφων.
Οδηγούμε, αυτοκίνητα και μηχανές λες και δεν υπάρχει αύριο. Για τους 20 που σε έναν χρόνο σκοτώθηκαν, όντως δεν υπάρχει.
Όλος ο εγωισμός, ο τσαμπουκάς, η ντεμέκ μαγκιά, η κακία πολλές φορές, όλα τα προβλήματα που κουβαλάει κάποιος φαίνονται στον τρόπο που οδηγεί.
Η εγωιστική συμπεριφορά! Αυτός είναι ο X Factor που καταλαβαίνω ότι φταίει για ό,τι συμβαίνει στους ελληνικούς δρόμους.
Δεν υπολογίζουμε κανέναν, νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, ότι …την έχουμε μεγαλύτερη για να καταφύγω σε μια αγοραία αλλά πολύ εύγλωττη παρομοιοσούλα.
Είμαστε πιο γρήγοροι από αυτόν που περιμένει να μαρσάρει όταν αυτός έχει πράσινο κι εμείς περνάμε με κόκκινο, θα φοβηθεί ο άλλος όταν βγαίνουμε στο αντίθετο ρεύμα, πρέπει να μας δει ο πεζός που βιαζόμαστε και να κωλώσει και λοιπά και λοιπά.
Το αυτοκίνητο (και η μηχανή δευτερευόντος) είναι πέρα από ένα χρηστικό αντικείμενο το όχημα που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του ιδιοκτήτη του. Την «αξία» του, τη μαγκιά του, τη χλίδα του.
Είναι σαν προέκταση του πέους, θα έλεγε ένας ψυχολόγος. Όσο πιο μεγάλο τόσο καλύτερα.
Στο σεξ όμως η γρήγορες ταχύτητες δεν είναι πάντα επιβεβαίωση της απόλαυσης. Στο δρόμο λοιπόν που ξεχύνονται όλοι με τις …μεγάλες τους (τις κουρσάρες) γιατί τέτοια βιασύνη;
Δυστυχώς μόνο σχόλια κάνουμε όλοι μας. Και η πολιτεία που θα έπρεπε να συμβάλλει στην εκπαίδευση των παιδιών κάπου «τρέχει» και δεν προλαβαίνει.
Η οδιγική συμπεριφορά είναι όπως η ευγένεια: την καλλιεργείς από τα μικρά σου χρόνια.
Δεν αποκτάς οδηγική συμπεριφορά όταν πας στον δάσκαλο να σε μάθει πώς θα πάρει το δίπλωμα, γιατί κυρίως αυτό κανουν οι σχολές, δεν μαθαίνουν οδήγηση.
Τα «μαθήματα» τα έχεις πάρει κι έχουν εγγραφεί στο πετσί σου από παιδί στο αυτοκίνητο του παππού, του μπαμπά, της μαμάς, του οδηγού του σχολικού, του οδηγού στο λεωφορείο, του οδηγού ταξί που πήγες κάπου με τη μαμά σου.
Δεν πιστεύω ότι τα «φώτα» θα φωτίσουν τους κρετίνους στους δρόμους.
Ελπίζω μόνο να μην τους συναντήσω εγώ και τα παιδιά μου όταν κυκλοφορούμε, όταν περνάμε μια διάβαση, όταν ταξιδεύουμε!
Το ελπίζω και το εύχομαι!
