Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Αυτό το δάχτυλο στη μούρη μας… θα το δαγκώσει κανείς;
Αισθάνομαι ως πολίτης ότι συνεχώς κάποιος, κάποιοι, μου κουνάνε ένα δάχτυλο στη μούρη.
Άσχημο, με μάκα στο νύχι, απειλητικό, διδακτικό, ειρωνικό και ψεύτικο είναι το δάχτυλο που μας κουνάνε στη μούρη χρόνια τώρα!
Να ξεκινήσω από το τελευταίο κρούσμα της κυρίας που μας μαλώνει που δεν καταλαβαίνουμε τι ωραίος είναι ο φωτισμός της Βασιλίσσης Σοφίας.
Να θυμηθώ τους δημοσιογράφους συναδέλφους μου που όποιος τολμούσε να διεκδικήσει κάτι τον «καταχέριαζαν» με τους πύρινους βερμπαλισμούς τους.
Δάχτυλο μας κουνάνε και οι πολιτικοί που δεν καταλαβαίνουμε ποτέ τι θέλουμε να μας πουν και πόσο για το καλό μας δουλεύουν και ιδροκοπάνε για να μας σώσουν.
Δάχτυλο κουνάμε οι γονείς στα παιδιά μας προσπαθώντας να επιβάλουμε τη γνώμη μας. (Δάχτυλο μας κουνούσαν οι γονιοί, οι δάσκαλοι, κι έτσι το μάθαμε και εμείς…)
Δάχτυλο ο διευθυντής. Δάχτυλο ο ανώτερος στον κατώτερο (σε κάθε ιεραρχία), δάχτυλο ο τεμπέλης (αλλά με καλές δημόσιες σχέσεις όμως) στον εργατικό που τρώει όλα «μπαλάκια» της καθημερινότητας.
Δάχτυλο στις δημόσιες υπηρεσίες γιατί προφανώς εμείς οι πολίτες δεν καταλαβαίνουμε την παράνοια του δημοσίου.
Δάχτυλο κι εμείς στους υπάλληλους που όσο κι αν προσπαθούν κάνουν τη δουλειά τους, εμείς νομίζουμε ότι «ξύνονται» και τους «νουθετούμε», στερεοτυπικώς, με το δάχτυλο σηκωμένο.
Και φυσικά στην εποχή της παντοκρατορίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης… εκεί να δεις «δάχτυλο» που πέφτει.
«Νουθεσίες εκ του ασφαλούς», μ’ άλλα λόγια φούμαρα.
Ξέρεις όμως υπάρχουν και αυτοί που δεν σηκώνουν το δάχτυλο. Και αυτό δεν είναι δείγμα αδυναμίας αλλά επιλογή τους να λειτουργήσουν αλλιώς.
Κι αυτοί που δεν σηκώνουν το δάχτυλό τους ίσως κάποια μέρα θα αρχίσουν να δαγκώνουν τα δάχτυλα που μας δείχνουν και μας στοχοποιούν, μας υποτιμούν και μας διαφεντεύουν.
