Με μια διπλή ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό σε Twitter και Facebook, ο Αλέξης Τσίπρας αποχαιρέτησε τον δικτάτορα της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο.
«Αντίο κομαντάντε. Ως την παντοτινή νίκη των λαών» και παραθέτει το post του ΣΥΡΙΖΑ με τη φράση, «Η ιστορία τον δικαίωσε» και μια κατακόκκινη αφίσα, στην οποία δεσπόζει ο εκλιπών.
Αλήθεια, ποια ιστορία δικαίωσε τον Κάστρο, όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός;
Ποια χώρα παρέδωσε; Ποια δημοκρατία; Με ποια ανάπτυξη; Με ποια ελευθερία;
Αντιθέτως, το γνωρίζει κι ένα μικρό παιδί ότι η Κούβα ήταν κι εν μέρει είναι παρά την τελευταία επιχείρηση φιλελευθεροποίησης της:
Μια χώρα με φτώχια και εξαθλίωση. Μια χώρα με κλειστά σύνορα.
Μια χώρα με πόρνες ακόμη και για ένα κομμάτι ψωμί, όπως άλλοτε στις αντίστοιχες της Σοβιετίας.
Δεν άκουσε τίποτα ο Αλέξης Τσίπρας για την Κούβα των εκτεταμένων διακοπών στο ηλεκτρικό, λόγω σοβαρών ελλείψεων σε πετρέλαιο;
Δεν έμαθε ποτέ ότι αυτή η χώρα με την δικτατορία που είχε επιβάλλει ο μεγάλος …ηγέτης, είχε γεμάτες φυλακές από αντιφρονούντες και «κρατούμενους γνώμης» ; Ότι η ελευθεροτυπία ήταν μια τεράστια φενάκη; Ότι ουδείς μπορούσε –αν ήθελε- να φύγει από το νησί φυλακή;
Δεν κατάλαβε ότι ο δικτάτορας ήταν ένα ψυχροπολεμικό απομεινάρι μιας εποχής ξεπερασμένης;
Λίγο μετά την ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα, έρχεται το δεύτερο κτύπημα.
Η ανακοίνωση του ΚΚΕ. Που αναφέρει:
«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, στην ηγεσία της Δημοκρατίας της Κούβας και στο λαό της για το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο. Ο λαός της Κούβας έχει δικαίωμα να προχωρήσει στο δρόμο ανάπτυξης που έχει επιλέξει ενάντια στις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας. Η υπεράσπιση του δικαιώματος αυτού έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα που καιροφυλακτούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εντείνουν την επιθετικότητα και πληθαίνουν τους τυχοδιωκτισμούς τους κατά της Δημοκρατίας της Κούβας. Το ΚΚΕ αντιτάσσεται στα σχέδια αυτά. Στέκεται αλληλέγγυο με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και του κουβανικού λαού».
Κι αφού τη διαβάζω ξανά και ξανά, σκέφτομαι με απορία:
Καλά, εξήντα (60) χρόνια επαναστατικής κυβέρνησης δεν έφτασαν για να προχωρήσει ο λαός της Κούβας σ’ εκείνον τον έρμο τον δρόμο της ανάπτυξης που είχε επιλέξει;
Τώρα θα τον ξεκινήσει;
Σκέφτηκα και κάτι ακόμη:
Πότε έγιναν ελεύθερες εκλογές στην Κούβα και δεν το έχω αντιληφθεί; Πότε;
Έχω καταλάβει κάτι λάθος; Όχι τίποτα άλλο, αλλά επειδή έμαθα ότι ένα καθεστώς που δεν κάνει εκλογές δεν το λένε …επανάσταση αλλά Δικτατορία!
Κι επειδή έχω σιχαθεί την υπερβολή της Αριστεράς και την αγιοποίηση των δικτατόρων της, να θέσω κι ένα άλλο ερώτημα:
Όλες αυτές οι χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπων που διακινδύνευαν επί δεκαετίες τις ζωές τους περνώντας με κάτι ψευτόβαρκες ή σαμπρέλες τα 220 μίλια που χωρίζουν την Κούβα από τις ΗΠΑ, το έκαναν για να κάνουν διακοπές στο Μαϊάμι;
Αναρωτήθηκα και για κάτι ακόμη:
Γιατί ο κουβανέζικος λαός, με τόοοοοση ανεξαρτησία, ελευθερία και δημοκρατία, με τόοοοοση καλή υγεία και παιδεία, είναι τόσο φτωχός;
Η αλήθεια είναι, ότι είναι τόση η Αριστερή – κομμουνιστική προπαγάνδα, που όλους τους μεγάλους και αιμοσταγείς δικτάτορες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μπορούν να τους αποκαλούν ανερυθρίαστα …ηγέτες!
Ηγέτης ο Στάλιν, ηγέτης ο Μπρέζνιεφ, ηγέτης ο Χόνεκερ, ο Τσαουσέσκου, ο Γιαρουζέλσκι, ο Ζίβκοφ! Ηγέτης κι ο Κάστρο!
Ουδείς δικτάτορας. Όλοι ηγέτες!!!
Σε σημείο που αρχίζω να πιστεύω ότι δεν θ’ αργήσουν σε λίγο κι οι ύμνοι για τον Κιμ!
Πού ξέρετε; Οι Αριστεροί – Κομμουνιστές, μπορεί να μας πουν ότι είναι ο τελευταίος ηγέτης της ανθρωπότητας….
Για επίλογο θα σας πω τι θα κάνω απόψε.
Θα διαβάσω πάλι αυτό το εκπληκτικό βιβλίο του Κουβανού ποιητή Ρεϊνάλντο Αρένας (1943 – 1990), με τίτλο «Πριν πέσει η νύχτα» (εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες) .
Όπου περιγράφει όσα υπέστη από το καθεστώς του στυγερού δικτάτορα που οι Έλληνες κομμουνιστές και Αριστεροί αποχαιρετούν, χωρίς αιδώ, ως… επαναστάτη και ήρωα!
Και σας προτείνω να το βρείτε και να το διαβάσετε κι εσείς…
