Στην Ελλάδα, η Αριστερά έχει μία πολύ παράδοξη σχέση με την οικολογία και τον περιβαλλοντισμό. Ενώ θέλει να μας πείσει ότι δραστηριοποιείται για το καλό του περιβάλλοντος, στην πράξη κάνει αγώνα για να το καταστρέψει.
Για παράδειγμα, τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς είναι δεδηλωμένα ενάντια στην απολιγνιτοποίηση της παραγωγής του ηλεκτρικού ρεύματος, πολεμάνε έμπρακτα την εγκατάσταση των υποδομών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και ρυπαίνουν συστηματικά τον αστικό ιστό με παράνομες αφίσες και διαφημιστικά φέιγ βολάν. Όσο για τα αντίστοιχα εξωκοινοβουλευτικά, προσποιούμενα ότι αγωνίζονται κατά του καπιταλισμού προκαλούν εσκεμμένα κυκλοφοριακή συμφόρηση σε κάθε τους κινητοποίηση και, όταν αισθάνονται λίγο παραπάνω επαναστάτες, καίνε σημαίες και κάδους απορριμμάτων.
Με αυτά τα δεδομένα, οι αντιδράσεις της Αριστεράς για την κοπή δέντρων στα Εξάρχεια λόγω επέκτασης του μετρό, είναι τελείως υποκριτικές. Προφανώς, όταν οι αριστερές συλλογικότητες μαυρίζουν τον εξαρχειωτικό αέρα καίγοντας σκουπίδια και μολότοφ, οι αριστερές ευαισθησίες για το περιβάλλον πηγαίνουν περίπατο. Όσο για την ουσία του ζητήματος, η επέκταση του μετρό ως σύγχρονου μέσου συγκοινωνίας θα μειώσει σημαντικά την κίνηση των αυτοκινήτων στο δρόμο, άρα συνολικά προστατεύει το περιβάλλον, δεν το βλάπτει.
Βέβαια, όλα αυτά μάλλον τα έχετε ήδη ακούσει και διαβάσει αυτές τις ημέρες. Δεν λέμε κάτι νέο εδώ. Το ότι η Αριστερά στην Ελλάδα έχει μία εντελώς ευκαιριακή σχέση με τον περιβαλλοντισμό είναι κάτι εύκολα αντιληπτό και γενικώς γνωστό. Εκείνο, ωστόσο, που δεν είναι τόσο γνωστό είναι ότι, κατά βάθος, η Αριστερά όχι μόνο δεν νοιάζεται πραγματικά για το περιβάλλον, αλλά το απεχθάνεται. Βλέπετε, ο περιβαλλοντισμός έχει τις ιστορικές του ρίζες στον πολιτικό συντηρητισμό και την αποικιοκρατία, κι έτσι καθίσταται αυτομάτως θανάσιμος εχθρός της Αριστεράς.
Συγκεκριμένα, αυτό που λέμε «οικολογία» ξεκίνησε από Βρετανούς αποικιοκράτες, οι οποίοι προσπαθούσαν να αποτρέψουν τους ιθαγενείς από το να χαλούν τα δάση, και έφτασε ως τα τέλη του 20ού αιώνα χάρη στους θρησκόληπτους Αμερικανούς που έβλεπαν τη φύση σαν δημιούργημα του Θεού. Όταν, δε, τη δεκαετία του 1970 το περιβαλλοντικό κίνημα άρχισε να αναπτύσσεται πανεθνικά στις ΗΠΑ και να αγγίζει συνεπακόλουθα και τον υπόλοιπο πλανήτη, η Αριστερά το πολέμησε ως τις ασήμαντες ανησυχίες της άρχουσας τάξης. Κι όμως, φτάσαμε σήμερα σχεδόν όλοι, σε όλο τον κόσμο, να πιστεύουν ότι η προστασία του περιβάλλοντος έχει αριστερές καταβολές.
Επιστρέφοντας στα δικά μας, η Ελλάδα, δεδομένης της κλιματικής κρίσης που τόσο μας πόνεσε πρόσφατα, χρειάζεται τόσο τον εκσυγχρονισμό των υποδομών της, όσο και την ανάπτυξη περιβαλλοντικής συνείδησης στην κοινωνία της. Λίγοι τομείς πολιτικής συνδυάζουν αυτά τα δύο ζητούμενα με τόσο πρόδηλο τρόπο όσο ο τομέας των συγκοινωνιών. Και ακόμα λιγότερες πολιτικές δυνάμεις ενσαρκώνουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την αντίθεσή τους και στα δύο, όσο η Αριστερά…
