Νίκος Παπάζογλου
(Θεσσαλονίκη 20 Μαρτίου 1948 – 17 Απριλίου 2011)
“Στη συμφορά του είκοσι δύο πρόσφυγας η γιαγιά μου
από την Πάνορμο έφτασε στη χώρα του Αλεξάνδρου”
Ήμουν δεν ήμουν 14 χρονών όταν σε άκουσα πρώτη φορά και από τότε ταξιδέψαμε μαζί..
Μαζί περάσαμε την εφηβεία, μαζί κλάψαμε για το πρώτο μου ερώτα, μαζί κάναμε το πρώτο μου μεθύσι, μαζί καπνίσαμε τα πρώτα μου τσιγάρα. Δίπλα μου πάντα, δεν με πρόδωσες ποτέ..
Πάντα με το κόκκινο φουλάρι στο λαιμό και το πουκάμισο το τζιν αυθεντικός, ξεχωριστός, μοναδικός.
Από προσφυγική οικογένεια, δεν ξέχασες ποτέ την καταγωγή σου, έφτασες εκεί που έφτασες.
Τραγούδησες στους Olympians στην δεκαετία του 60, αλλά δεν σου άρεσε, έφυγες.. Ήθελες να κάνεις την επανάστασή σου. Φυλακίστηκες, έφαγες ξύλο στα κρατητήρια της ΕΣΑ. Δύσκολο να είσαι πρόσφυγας και αριστερός τότε.
Αργότερα γνώρισες το Σαββόπουλο και το Ρασούλη και άνοιξαν τα φτερά σου.
Έτυχε το στούντιό σου το “ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ” να είναι δίπλα στην εργασία μου τότε, κοντά στην εκκλησία του Άγιου Θεράποντα στην Κάτω Τούμπα στην Επταλόφου.
Είχα βγει για να κάνω ένα τσιγάρο και πέρασες από δίπλα μου.. Ταπεινός, γλυκός, χωρίς πολλά φρου φρου. Σε έβλεπα επίμονα από μακριά να έρχεσαι επάνω μου.. Μόλις ήρθες κοντά μου σου είπα:
“Που να ήξερες ότι περάσαμε τόσα μαζί.. Καλημέρα Νίκο.”
Σταμάτησες για λίγο και μου έδωσες τα χέρι, τα είπαμε λιγουλάκι και μου ΄πες:
“Έλα μόλις τελειώσεις, σε περιμένω στον Άνεμο”
Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσω τη δουλειά μου για να πάω. Τελικά πήγα.
Τον είδα με μια κιθάρα, 5-6 φίλους να κάθονται σε ένα τραπέζι. Πήγα και εγώ, κάθισα.
Είμαι από τους τυχερούς που άκουσα τον Παπάζογλου να τραγουδάει Ποντιακά
Όχι φίλε Νίκο, δεν ήσουν βουτυρόπαιδο ούτε κανένας βουτυρομπεμπές. Ήσουν παιδί που έπαιξες ξύλο στα τσαΐρια (αλάνες). Ήξερες να ψαρεύεις. Ήσουν παιδί από προσφυγική οικογένεια.
Δεν είχες γεννηθεί στα σαλόνια, αλλά ήσουν μάγκας που τραγούδησες με το δικό σου τρόπο την προσφυγιά. Σε πολέμησαν, αλλά δεν σε νικήσαν.
Αρνήθηκες να γίνεις σουπερ σταρ, αλλά για εμάς ήσουν ο δικός μας Νίκος. Αρνήθηκες τη φθορά στα τραγούδια σου και τα κατάφερες. Δεν κατέβηκες ποτέ στην Αθήνα, παρά τις προτάσεις που είχες μετά την τεράστια επιτυχία που γνώρισες με το “Χαράτσι” (1984).
Ήθελα, στο λίγο χρόνο που μου δόθηκε η ευκαιρία, να σου πω το τι περάσαμε μαζί. Δεν τα κατάφερα να σου τα πω. Μόλις σου είπα ότι είμαι Πόντιος, γέμισες το ποτήρι σου και είπες “γεια μας” και άρχισες να τραγουδάς ποντιακά.
Είμαι σίγουρος ότι θα ανταμώσουμε ξανά, έτσι τυχαία και θα σου τα πω..
Καλό ταξίδι μάγκα μου..
*Ο Ακεψιμάς Αποστολίδης είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχανικός Έργων. Κάθε εβδομάδα αρθρογραφεί στο emvolos.gr
