Να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι δεν έχω ιδέα για να σχολιάσω το ζήτημα που προέκυψε με τις νέες στολές των τελετών της Φλόγας για τους Ολυμπιακούς αγώνες, τις οποίες επανασχεδίασε η παγκοσμίου φήμης ελληνίδα σχεδιάστρια Μαίρη Κατράντζου. Δεν έχω ιδέα τι έπρεπε να γίνει ή πώς έγινε και άλλα παρόμοια. Δηλαδή δεν είμαι ειδικός.
Βλέπω όμως στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ, ένα τεράστιο κύμα αμφισβήτησης που θεωρεί τις στολές κακόγουστες στα όρια του απόλυτου κιτς. Ταυτοχρόνως, παρατηρώ και τα σχόλια εκείνων που ισχυρίζονται ότι όλα είναι καλώς καμωμένα επειδή έχουν την υπογραφή της σπουδαίας σχεδιάστριας. Ως αυτό να αποτελεί θέσφατο.
Σκέφτομαι λοιπόν, ότι οι νέες στολές είναι ως κάτι που έρχεται από το παρελθόν κι είναι τυπωμένο σε ύφασμα. Θα μπορούσε να κάνει τα πατρόν (η κόρη μου μού είπε ότι λέγονται έτσι) η κυρά Καλλιρόη από τα Πετράλωνα και δεν ήταν ανάγκη να καλέσουμε μια τόσο διάσημη σχεδιάστρια.
Βλέπω τις τρεις στολές και αισθητικά νιώθω ότι αναδύουν προχειρότητα. Και καλά, εγώ και οι πολλοί δεν γνωρίζουμε τι μας γίνεται από τέτοια θέματα. Μα να μην κατάλαβε τι της ζήτησαν και κοτζάμ Κατράντζου; Κάτι τέτοιο δείχνει το αποτέλεσμα.
Τι είναι αυτές οι στολές; Τρεις κίονες εκτυπωμένοι σε πανί. Θα μπορούσε οιοδήποτε να τους εκτυπώσει και να κάνει τη δουλειά.
Μα επειδή έχω άγνοια περί τούτων, ας σταματήσω εδώ κι ας μπω στην ουσία εκείνου που θέλω να πω. Ότι, δηλαδή, μ’ αυτά και μ’ εκείνα δημιουργείται το ερώτημα ….πώς η Ελλάδα θέλει να παρουσιάζει τον εαυτό της και τι τελικά θέλει να προβάλλει; Έχουμε ελλείμματα αισθητικής και ταυτότητας;
Φοβάμαι ναι! Πολύ περισσότερο αφού οι στολές έρχονται να προστεθούν σ’ αυτό το κάτι σαν τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στο πανηγύρι της Eurovision, από κάποια κοπέλα που μπροστά στις αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν, μας είπε περίπου να …σκάσουμε που … κατεβήκαμε από τα χωριά μας και κάνουμε κριτική….
Στολές και άσμα κουμπώνουν στην κατεύθυνση της κακογουστιάς και στην έλλειψη ταυτότητας. Επιμένουμε αρχαιοελληνικά και παραδοσιακά, ενίοτε μέσα από μεταμοντέρνες προσεγγίσεις που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του κιτς.
Στολές και άσμα ακουμπάνε δήθεν στο ένδοξο παρελθόν και στην παράδοση, αλλά είναι ως να τα κοροϊδεύουν! Ως ταβέρνα της συμφοράς με γύψινα κιονόκρανα και μαιάνδρους, δίπλα στα πιάτα με τον μουσακά, το σουβλάκι και τη χωριάτικη…
Στολές και άσμα στα όρια της απόλυτης γραφικότητας. Αυτή είναι η Ελλάδα; Αυτοί είμαστε; Αυτός είναι ο σύγχρονος πολιτισμός κι η κουλτούρα μας; Αυτά μας έμειναν ν’ αντλούμε μετά από τόσους αιώνες ιστορίας και παράδοσης;
Σκέφτομαι και συνεχώς συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι ένα τεράστιο πρόβλημα που έχουμε ως λαός, είναι η απόλυτη σύγχυσή μας. Είναι ότι είμαστε μπερδεμένοι και περπατώντας για τα καλά στον 21ο αιώνα, δεν ξέρουμε πού πατάμε, πού πάμε και τι θέλουμε… Κι αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με οικονομική κρίση, ούτε με αβεβαιότητα για το μέλλον. Δυστυχώς έχει να κάνει, με το γεγονός ότι είμαστε μια χώρα της βαθιάς Ανατολής στην κοινωνία μας, την αμορφωσιά πολλών γενιών Ελλήνων και την έλλειψη πνευματικών οραμάτων…
