Όσα πρωτοφανή συνέβησαν χθες σε εκκλησία της Θεσσαλονίκης, με την εισβολή αναρχοαυτόνομων, αλλά και όσα προηγήθηκαν τις τελευταίες ημέρες όπου τις επιχειρήσεις της αστυνομίας για εκκένωση κατειλημμένων κτιρίων αποδοκίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ, θέτουν πάλι επί τάπητος τις διαφορετικές σχέσεις και απόψεις της Κουμουνδούρου με την κυβέρνηση.
Κράμερ εναντίον Κράμερ ή αλλιώς ΣΥΡΙΖΑ εναντίον ΣΥΡΙΖΑ.
Η δε κάλυψη που παρείχε ο πρωθυπουργός στον υπουργό δημόσιας τάξης, δεν μπορεί παρά να αποτελεί αποδοκιμασία για το κόμμα του.
Αν και με τον ΣΥΡΙΖΑ ποτέ κανείς δεν ξέρει…
Οι διαφωνίες ανάμεσα στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν κάτι νέο, αφού όλοι γνωρίζουν ότι το κόμμα «βράζει» για τις πράξεις και αποφάσεις της κυβέρνησης. Άλλωστε όλοι θυμόμαστε την υπέροχη σουρεαλιστική εικόνα, όπου το κόμμα καλούσε την κοινωνία να διαδηλώσει εναντίον της ….κυβέρνησής του!!
Κι όταν λέμε κόμμα, εννοούμε αυτό το 3%, που αποτελεί την πραγματική δύναμη της Κουμουνδούρου, πριν την μαζική μετακόμιση προς τα εκεί των πάλαι ποτέ ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ.
Όταν λέμε κόμμα, εννοούμε αυτό το αρχικό συνονθύλευμα των 12 συνιστωσών και των διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών τάσεων.
Οι παλαιότεροι ασφαλώς θα θυμούνται ότι αυτή η διαφορετικότητα απόψεων μεταξύ κυβέρνησης και κόμματος ξεκίνησε να κάνει εντόνως την εμφάνισή της όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλα έλεγε στο κόμμα του κι άλλα έκανε ως κυβερνήτης. Μόνο που τότε, έστελνε μια επιστολή στον διαφωνούντα ή στους διαφωνούντες, τους έλεγε «ευχαριστώ» για την …προσφορά τους και τους έστελνε σπίτια τους.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, επιπλέον, κυβερνούσε χωρίς να νοιάζεται για το κόμμα του.
Σήμερα όμως, με τη δομή που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας είναι απολύτως όμηρος του κόμματος του. Εξ ου και η διστακτικότητά του να πάρει θέση ή να επιβάλλει τις απόψεις του. Κι αν δεν το πράξει τώρα που βρίσκεται στην εξουσία, πότε θα το κάνει;
Όταν περάσει πάλι στα αντιπολιτευτικά έδρανα κι η εσωκομματική εσωστρέφεια κορυφωθεί; Κι όχι μόνο αυτό.
Ο πρωθυπουργός, με την συνεχή παρεμβατικότητα του κόμματός του δεν μπορεί καν να κυβερνήσει.
Κι όχι μόνο λόγω ανικανότητας, αλλά και από την συστηματική υπονόμευση των αποφάσεών του είτε από το κόμμα του είτε και από υπουργούς του.
Τους οποίους αφήνει να αλωνίζουν!
Κι η κοινωνία γελάει ή κουνά ειρωνικά το κεφάλι της…
