«Ξέρω πως φοβάστε για το τι θα σας συμβεί αν παιδιά χτυπήσουν κατά τη διάρκεια της εφημερίας» μου είπε ένας γονέας και, παρόλο που το είπε πολύ ευγενικά ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί δείχνει άλλη μια φορά την άποψη των γονέων, η οποία δεν είναι άλλη από το ότι θεωρούν πως φοβόμαστε για εμάς και τον εαυτό μας, αν θα συμβεί κάτι στην εφημερία.
Θα πρέπει να ξέρετε πως θα φοβόμουν αν δεν έκανα καλά την εφημερία μου, αν δεν ήμουν εκεί, με τα μάτια 100000000004 κάθε φορά ώστε να προλάβω το κακό, όποια μορφή και αν έχει. Θα φοβόμουν, αν δεν έβρισκα 1000 παιδαγωγικούς τρόπους για να σταματήσω μια παραβατική πράξη. Αν στην εφημερία μου απλά καθόμουν σε μια γωνιά και κοιτούσα συνέχεια το ρολόι μου περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι για μέσα, ναι τότε ίσως να φοβόμουν. Μα δεν φοβάμαι για μένα και δεν κάνω εφημερία για μένα.
Η καθημερινή εφημερία αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία διατήρησης της ασφάλειας των μαθητών στους σχολικούς χώρους.
Στην εφημερία μου κάνω αυτό που πρέπει να γίνει, ώστε να προστατεύω τα παιδιά. Όταν ένα παιχνίδι αλλάζει μορφή και χάνει την ουσία του και μετατρέπεται σε ρινγκ, με μπουνιές κλωτσιές και χτυπήματα τυφλά, τότε δεν φοβάμαι για μένα καθώς πάω να τα χωρίσω. Φοβάμαι για την οργή και το θυμό που θα βγάλουν και που μπορεί να προκαλέσει ατύχημα. Φοβάμαι για ό,τι βγάζουν από μέσα τους εκείνη την ώρα και με κάνει να σκέφτομαι «γιατί αυτό το παιδί αντιδρά βίαια» και κατά την παρέμβασή μου προσπαθώ να καταλάβω τις αιτίες συζητώντας, νιώθοντας όμως ταυτόχρονα την ανάγκη να παρέμβω, να βρω έναν τρόπο να το κάνω να αλλάξει στάση.
Ελέγχω τις σκάλες και φωνάζω να μην τρέχουν, όχι γιατί φοβάμαι πως αν πέσει ένα παιδί θα μου ζητήσουν ευθύνες οι γονείς, αλλά γιατί ένα πέσιμο από τις σκάλες, θα φέρει ένα στραμπούληγμα ή ένα σπάσιμο σε ένα παιδί και πόνο. Κανένα παιδί δεν πρέπει να κινδυνεύει και όταν αυτά δεν προστατεύουν τον εαυτό τους, εγώ είμαι αυτή που θα το πράξω για αυτά.
Ελέγχω και κυκλοφορώ σε μια τεράστια αυλή όχι για να το παίξω μπαμπούλας ώστε να γλιτώσω μια …αναφορά, αλλά γιατί ένα παιχνίδι πχ με ξύλα, μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τα ίδια και τους συμμαθητές τους.
Παρεμβαίνω στο πέταγμα μιας πέτρας στο δρόμο και τα μαλώνω, γιατί ένα αθώο παιχνίδι μπορεί να αποβεί μοιραίο για έναν οδηγό εκείνη τη στιγμή ή γιατί π.χ. το πέταγμα μιας πέτρας στη μπασκέτα, χτυπώντας στο στεφάνι θα επιστρέψει πίσω και μπορεί να χτυπήσει ένα παιδί στο κεφάλι ή στο μάτι, ακριβώς γιατί δεν ξέρουν τον κίνδυνο αφού δεν σκέφτονται πως η πέτρα θα επιστρέψει πίσω με δύναμη.
Παρακαλάω κάθε φορά, την ώρα που προχωράω στην αυλή (γιατί είδα κάτι που θα πρέπει να σταματήσω επειδή το κρίνω επικίνδυνο), μη συμβεί κάτι πίσω μου, μη χτυπήσει ένα παιδί πίσω μου, γιατί αν συμβεί, έστω και αν είναι μια γρατζουνιά, περνάω από τη φάση: “γιατί δεν το πρόλαβα;”
Ζητάω από τα παιδιά που παίζουν με τα σκυλιά, τα οποία μπαίνουν από ανοιχτές πόρτες, να απομακρυνθούν και προσπαθώ να τα βγάλω εκτός αυλής όχι για μένα, αλλά γιατί τα παιδιά δεν ξέρουν πως ένα σκυλί όταν το «ζαλίζεις» γίνεται επικίνδυνο και μπορεί να δαγκώσει και θα υποφέρουν τόσο από το δάγκωμα όσο και από το φόβο (τόσο τα ίδια όσο και οι γονείς τους) μετάδοσης διάφορων ασθενειών..
Δεν επιτρέπω σε ανθρώπους να μπαίνουν στο σχολείο χωρίς να έχουν δουλειά όχι για μένα, αλλά για την προστασία και μόνο των παιδιών. ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ και ναι, ενίσταμαι στις ανοιχτές πόρτες κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Ποτέ δεν ξέρεις τις προθέσεις και τί έχει στο νου του ο καθένας που θα μπει στο σχολείο και για αυτό ρωτάω όποιον έρχεται στην είσοδο. Δεν το κάνω από περιέργεια. Το κάνω γιατί πρέπει να ξέρω το σκοπό της επίσκεψής του.
Έχουν δει πολλά τα μάτια μας ως εκπαιδευτικοί. Γονείς παιδιών να μπαίνουν στο σχολείο, να παρακάμπτουν τους δασκάλους και να επιπλήττουν ξένα παιδιά για τον α ή β λόγο, γονείς ή ηλικιωμένους να μπαίνουν στο σχολείο και να παίρνουν ένα παιδί με μια πρόφαση και μετά από λίγη ώρα να μαθαίνεις πως οι γονείς είναι διαζευγμένοι και δεν έπρεπε να το δώσουμε σε όποιον το πήρε. Έχουμε δει γονείς να προπηλακίζουν ή να εκφοβίζουν μαθητές. Και με το δίκιο οι γονείς αντιδρούν σε αυτό, αν συμβεί κάτι τέτοιο στο παιδί τους (ακόμα και αν έχει συμμετάσχει σε μια πράξη εναντίον συμμαθητή τους).Τα παιδιά είναι παιδιά και ΕΓΩ είμαι στο σχολείο υπεύθυνη για την ασφάλειά τους και κανείς άλλος. Ακριβώς λοιπόν γιατί είμαι υπεύθυνη θέλω την προστασία τους, έστω και αν αυτό σημαίνει οι πόρτες να είναι κλειδωμένες. Η δική σας πρόθεση ως γονείς, ίσως δεν είναι αυτή που προανέφερα και μπορεί να θίγεστε από αυτό το μέτρο. Μπορείτε όμως να είστε σίγουροι για τις προθέσεις των άλλων; Δεν είναι ενάντια στους γονείς λοιπόν το κλείδωμα της πόρτας ενός σχολείου, ούτε έχουμε να κρύψουμε κάτι. Είναι μόνο υπέρ των παιδιών και της ασφάλειάς τους αυτό και ζητάμε να το καταλάβετε.
Δεν υπάρχουν αντιπάθειες ή συμπάθειες παιδιών στο σχολείο και δη στην εφημερία. Υπάρχουν μόνο παιδιά. Παιδιά που ένα παιχνίδι τους μπορεί να γίνει επικίνδυνο αν δεν παρέμβουμε και που, όσο και να μας κατηγορείτε πολλές φορές που τους επιπλήττουμε επειδή πιστεύετε πως έγινε « χωρίς λόγο», λόγος υπάρχει και εμείς τον ξέρουμε όπως και τα παιδιά και έχει σχέση με την μη τήρηση κανόνων που σκοπό έχουν την ασφάλειά τους.
Κάθε φορά που έχω εφημερία παρακαλάω να μη συμβεί κάτι όχι για μένα. Εγώ θα είμαι εκεί που θα πρέπει να είμαι και θα έχω πολλούς να αποδείξουν τί έκανα και πού βρισκόμουν. Εκείνο που θα με “τρώει”, είναι το γιατί δεν μπόρεσα να προλάβω κάτι ακόμα που συνέβη. Η ευθύνη την ώρα της εφημερίας δεν είναι λοιπόν γιατί φοβάμαι για μένα. ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ που κουβαλούν οι λέξεις ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ και πιστέψτε με είναι μεγάλη!!!!
