Ποιο μπορεί να είναι ένα καλό σενάριο για τη χώρα;
Να γίνουν εκλογές, επειδή ο Τσίπρας δεν θέλει ή δεν μπορεί να κλείσει την αξιολόγηση. Κι αυτές τις εκλογές να τις κερδίσει η Νέα Δημοκρατία. Όχι επειδή το ανθρώπινο δυναμικό της αποτελείται από ιδιαιτέρως σοβαρούς πολιτικούς (αντιθέτως βρίθουν στις τάξεις της οι κρατιστές, οι κοκορόμυαλοι κι οι γραφικοί), αλλά επειδή στην ηγετική της πυραμίδα είναι ο ρεαλιστής Κυριάκος Μητσοτάκης και κάποιοι μεταρρυθμιστές που κατανοούν τι συμβαίνει στην κοινωνία.
Κι έπειτα, ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Αν ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ πάνε σε εκλογές, είναι δεδομένο ότι θα πάνε με κομμένα τα φτερά. Όχι μόνο επειδή τα έκαναν θάλασσα εδώ και δυο χρόνια, αλλά κι επειδή θα πάνε σ’ αυτές χωρίς καμιά προοπτική.
Τι θα μπορούν να λένε; «Ψηφίστε μας για να μην υπογράψουμε τα μέτρα»; Η απάντηση θα είναι αμέσως ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί και χωρίς εκλογές…
Δεν έχουν λοιπόν τίποτα άλλο να λένε, στο σενάριο των εκλογών, από το ότι αυτοί αντιστάθηκαν στους κακούς δανειστές, ότι έδωσαν μάχες και άλλα τέτοια «περήφανα» και μισοκακόμοιρα. Δεν έχουν τίποτα άλλο, από το να πολώσουν το κλίμα, μη τυχόν και σώσουν ότι σώζεται…
Μα είναι σαφές, ότι κάθε φορά που ένα κόμμα πολώνει την πολιτική ζωή, κάθε φορά που πάει σε εκλογές χωρίς κεντρικό αφήγημα και προσανατολισμό, σπάει τα μούτρα του.
Άρα, πιο πολύ θα νοιάζει τον Τσίπρα μια διαχειρίσιμη ήττα, παρά οτιδήποτε άλλο. Πιο πολύ θα τον νοιάζει να είναι παρών την επόμενη ημέρα και να ελέγχει τις πιθανές εξελίξεις, παρά οτιδήποτε άλλο.
Ποιο μπορεί, από την άλλη πλευρά, να είναι ένα κακό σενάριο για τον τόπο, αυτή τη στιγμή;
Να ολοκληρώσει την αξιολόγηση ο Τσίπρας, να λάβει νέα μέτρα και να καταφέρει να τα περάσει από τη Βουλή, όπου οι βουλευτές και πρώην υπουργοί του ανθίστανται σθεναρά σε τέτοιο ενδεχόμενο.
Τι θα σημαίνει αυτό;
Θα σημαίνει ότι θα παραμείνει ακόμη στην εξουσία τουλάχιστον δυο χρόνια. Άρα θα συνεχίσει την κάκιστη πολιτική που όλοι γνωρίσαμε σε Οικονομία, Φορολογία, Παιδεία, Υγεία, Ασφάλεια –Δημόσια τάξη, Μεταναστευτικό κλπ.
Δηλαδή, διαιώνιση της Αριστερής καταστροφής. Η οποία, παρά την πιθανότατη ένταξη της χώρας στους μηχανισμούς ρευστότητας του Ντράγκι, δεν θα μπορεί να δει άσπρη μέρα εξ αιτίας των ιδεοληψιών του ΣΥΡΙΖΑ και της αποστροφής του προς τον ιδιωτικό τομέα. Τον μόνο τομέα που μπορεί να δημιουργήσει ανάπτυξη στη χώρα.
Φυσικά, για να λέμε τα πάντα, αυτό το σενάριο, έστω και κακό θα έχει ένα θετικό πρόσημο.
Την οριστική παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Υπάρχει κι ένα τρίτο σενάριο. Άκρως εφιαλτικό!
Ούτε η αξιολόγηση να κλείσει, ούτε εκλογές να γίνουν.
Να σέρνεται η χώρα μέχρι τον Ιούνιο (το έχουμε ξαναζήσει το καλοκαίρι του 2015) κι ο Τσίπρας να περιμένει οφέλη από μια ενδεχόμενη όξυνση των σχέσεων της Γερμανίας με τις ΗΠΑ του Τράμπ. Μια τέτοια εξέλιξη, μπορεί να επιφέρει την χαλάρωση των προαπαιτούμενων που πρέπει ο Τσίπρας να ψηφίσει για να κλείσει τη αξιολόγηση.
Όμως, η προσμονή οφέλους από κάτι που πιθανόν να γίνει ή να μη γίνει, αποτελεί την κορωνίδα του τυχοδιωκτισμού. Τι θα γίνει, δηλαδή, αν η όξυνση δεν έχει αντίκτυπο για την Ελλάδα; Και τι θα γίνει αν δεν οξυνθούν οι γερμανοαμερικανικές σχέσεις; Κι όταν η Ελλάδα μεταξύ 17 και 22 Ιουνίου έχει να πληρώσει τρία ομόλογα αξίας 7,2 δις ευρώ;
Θα αναγκαστεί, ναι ή όχι, ο Τσίπρας, να υπογράψει ότι του δώσουν, προκειμένου να μην έχουμε πτώχευση ; Όπως έγινε το 2015; Κι εν τω μεταξύ θα έχει, ναι ή όχι, αποδιαλυθεί η Οικονομία; Με ότι αυτό σημαίνει για την κοινωνία και τη χώρα;
Τρία σενάρια. Το καλό, το κακό και το θλιβερό.
Κι επειδή στην πολιτική ζωή του τόπου δεν έχουμε πολλά παραδείγματα ότι επιλέγεται το βέλτιστο, άρα δεν μπορώ να είμαι πολύ αισιόδοξος ότι θα επιλεγεί και υλοποιηθεί το πρώτο σενάριο…
Είπαμε: Ο Θεός να βάλει το χέρι του…
