Η δημιουργία και η διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού, αρχίζουν από τις πρώτες στιγμές της ζωής του και είναι ο χαρακτηριστικός τρόπος με τον οποίο σκέφτεται και αισθάνεται το περιβάλλον του. Η προσωπικότητα του θα το συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Η συμπεριφορά όμως ενός παιδιού και αργότερα η συμπεριφορά του ως ενήλικου ατόμου, εξαρτάται από τον τρόπο που μεγαλώνει και κάτω από ποιες συνθήκες, μέσα στην οικογένεια και στο περιβάλλον. Εξαρτάται από αυτά που θα του προσφέρουν πρώτα οι γονείς του και μετά όσοι θα εμπλακούν στη διαμόρφωσή της.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες γονέων που διαμορφώνουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους. Υπάρχουν γονείς που αδιαφορούν για τα παιδιά τους και την έννοια του τι σημαίνει «παιδί», γονείς που αφήνουν τα προσωπικά τους προβλήματα να επηρεάζουν τη σχέση τους με το παιδί τους, που τα αφήνουν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς όρια, γονείς αδιάφοροι αλλά και γονείς αυταρχικοί, επιθετικοί και βίαιοι που ξεσπούν πάνω στο παιδί τους, γονείς που νοιάζονται μόνο για την ακαδημαϊκή γνώση των παιδιών τους παραβλέποντας την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά του, που τους καλούν στο σχολείο οι εκπαιδευτικοί για να μιλήσουν και δεν εμφανίζονται ποτέ ή όταν εμφανίζονται δεν δέχονται καμία συζήτηση, γονείς που, στα παιδιά τους, βλέπουν τη δική τους συνέχεια και θέλουν να κάνουν όσα αυτοί δεν έχουν κάνει ή δεν έχουν πετύχει. Οι κατηγορίες αυτών των γονέων -δυστυχώς- δεν σταματούν εδώ.
Θα συναντήσουμε όμως, και θα δούμε γονείς που είναι πάντα εκεί δίπλα στα παιδιά τους, που συζητούν με άλλους γονείς, που μοιράζονται προβληματισμούς, που εκφράζουν ανησυχίες και αγωνίες, που συζητούν, αν χρειαστεί ακόμα και με τον εκπαιδευτικό του παιδιού τους και ζητούν και τη δική τους συμμετοχή στην αντιμετώπιση μιας συμπεριφοράς που βλάπτει το παιδί, γονείς που συζητούν τους φόβους για το μέλλον και το πως θα πρέπει να αντιδράσουν “αν”, που ακόμα και αν δεν έχουν την καλύτερη γνώμη για τον εκπαιδευτικό του παιδιού τους, επειδή το παιδί τους τον σέβεται και τον αγαπάει, αφήνουν πίσω τη δική τους αντιπάθεια γιατί “για να τον αγαπάει το παιδί και να τον σέβεται , κάτι έχει που εγώ δεν βλέπω, οπότε σέβομαι την κρίση του” , δείχνοντας εμπιστοσύνη στην κρίση του αλλά και στον εκπαιδευτικό, γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν ικανά να τα βγάζουν πέρα χωρίς αυτούς, που νοιάζονται όχι μόνο για τις γνώσεις που θα πάρει το παιδί τους από τα γνωστικά αντικείμενα, αλλά και για τις γνώσεις που θα τον κάνουν ολοκληρωμένο άνθρωπο με Παιδεία .
Σε μια κοινωνία που πολλά παιδιά (όλο και συχνότερα πια) δεν διδάσκονται τον τρόπο για να σκέφτονται το διπλανό τους με αποτέλεσμα να γίνονται εγωπαθή και εγωκεντρικά και αυτό εκφράζεται ακόμα και μέσα στα καθημερινά τους παιχνίδια, που από τα 6 χρόνια τους, ασυνείδητα, αρχίζουν να βρίζουν το ένα το άλλο, γιατί, απλά, μιμούνται τους μεγαλύτερους, που χτυπιούνται μεταξύ τους, γιατί δεν ακολούθησαν οι άλλοι τους κανόνες τους (παρόλο που μπορεί να είναι δικοί τους και όχι του παιχνιδιού), που μαθαίνουν να επιβάλλουν την άποψή τους με το θυμό και την οργή, γιατί έχουν δει ότι περνάει αυτό, που περιθωριοποιούν συμμαθητές και φίλους τους επειδή έχουν δει να αντιμετωπίζονται έτσι συνάνθρωποί τους, που δεν τα νοιάζει αν συμπεριφέρονται σκληρά αρκεί να γίνει το δικό τους εκφράζοντας δυστυχώς, εικόνες του περίγυρού τους, υπάρχουν και παιδιά τα οποία έχουν μια άλλη συμπεριφορά, που πρώτιστα περιλαμβάνει το σεβασμό προς τους άλλους, υπερασπίζουν το δίκαιο και την αλήθεια (ακόμα και αν αυτή πληγώνει κάποιους) και εμφανίζουν μια τελείως διαφορετική στάση στην καθημερινότητά τους εξαιτίας των όσων τους “περνούν” οι γονείς τους, οι οποίοι τα καθοδηγούν στην καλλιέργεια της προσωπικότητάς τους και στην ανάπτυξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους με τρόπο που θα τους κάνει ενήλικες με Παιδεία.
” Τον θέλω πάνω από όλα άνθρωπο. Να βοηθάει τους συνανθρώπους του, να σέβεται το διπλανό του, να σκέφτεται πριν κάνει κάτι, γιατί το κάνει. Η Παιδεία του για μένα προέχει και η συμπεριφορά του. Έχει ακόμα χρόνο να μάθει γράμματα. Δώδεκα χρόνια θα είναι στο σχολείο. Θα μάθει αν θέλει. Δεν θα γίνουν όλοι επιστήμονες και αν γίνει επιστήμονας, θέλω να έχει κάτι ακόμα. Να έχει Παιδεία, να είναι άνθρωπος. Για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία το πως θα αποκτήσει Παιδεία και όχι μόνο γνώσεις. Για αυτό χαίρομαι όταν επιβραβεύεται για τη στάση του και τη συμπεριφορά του απέναντι στους συμμαθητές του, στην τάξη, και όχι μόνο για τις γνώσεις του”, είπε κάποτε ένας γονέας. Ένας γονέας της σημερινής εποχής, κλείνοντας όμως μέσα σε αυτές τις φράσεις την ουσία του να είσαι γονιός.
Οι γονείς αυτοί που θέλουν την παιδική ηλικία παιδική, που συζητούν με το παιδί και το νουθετούν όχι με φωνές αλλά με λόγο, που θέτουν όρια έχοντας ήδη όμως καταφέρει να νιώσει το παιδί τους πως το κάνουν από αγάπη και όχι ως τιμωρία, που εμφυσούν στο παιδί το σεβασμό για τον εαυτό του και τους άλλους, που το μαθαίνουν να αυτοπειθαρχεί, παρατηρούν έκπληκτοι πολλές φορές το παιδί τους να αναλαμβάνει ευθύνες (που αντιστοιχούν στην ηλικία του) με τη σοβαρότητα που αυτές ενέχουν και ταυτόχρονα βλέπουν πως η παιδική του σκέψη έχει μια συνοχή που εκφράζεται μέσα από μικρές καθημερινές πράξεις, έχοντας μια κανονικότητα που δεν τη συναντάς συχνά. Πιθανότατα είναι έκπληκτοι, γιατί ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι οι ίδιοι έπαιξαν το δικό τους καθοριστικό ρόλο με όλα όσα προσφέρουν ως πρότυπα του παιδιού τους, προς τη διαμόρφωση τέτοιας συμπεριφοράς, που τελικά, θα ενδυναμώσει την προσωπικότητα του παιδιού τους. Όταν συναντήσεις έναν τέτοιο γονέα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον σεβαστείς, ακριβώς γιατί ο ίδιος σέβεται τον εαυτό του, το παιδί του.
Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να πούμε για όλους αυτούς τους γονείς, πως έχουν πραγματικά πράξει αυτό που η Elizabeth Stone, Αμερικανίδα συγγραφέας αναφέρει: “Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα” και για αυτό τη φροντίζεις με όλες σου τις δυνάμεις.
