Καλοκαίρι του 1971. Ακριβώς τρία καλοκαίρια μετά την απόπειρα του Παναγούλη εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Στο δρόμο από Λαγονήσι για Αθήνα πριν την Αγία Μαρίνα. Η ζέστη εκείνο το καλοκαίρι φοβερή. Αλλά δεν υπήρχαν κοινωνικά δίκτυα να διαμαρτυρηθείς, ούτε βέβαια κλιματισμός. Τρείς φορές την εβδομάδα έπαιρνα το λεωφορείο του Μεγαγιάννη μεσημεριάτικα για να πάω στο Κορωπί να κάνω μαθηματικά για να είμαι έτοιμος για την Δ΄ Γυμνασίου. Παρ ότι είχα διαλέξει κλασσική κατεύθυνση, ήθελα συνολικά καλούς βαθμούς. Γαλάζια Ακτή – Κορωπί λοιπόν, στο λιοπύρι.
Περνώντας την Αγία Μαρίνα και στρίβοντας δεξιά για Κορωπί ο οδηγός, κοιτάει πίσω βλέπει μόνο εμένα και με το χέρι που φορούσε μια ταυτότητα χρυσή σπρώχνει την μεγάλη κασέτα στο στόμα του μαγνητοφώνου. 8 track τις έλεγαν. Και ξεχύθηκε μέσα στο μεσημέρι στους 40 βαθμούς μια μελωδία και μια φωνή που την άκουγα για πρώτη φορά. Δεν ήμουν του λαϊκού ακόμα. Στα πάρτι βάζαμε Κριστόφ (o mon amour) ή Ανταμό (La nuit), μπας και χορέψουμε με κάποια κοπέλα. Η φωνή όμως αυτή δεν περνούσε απαρατήρητη. «Δεν με νοιάζει ποιον φιλούσες μέχρι χτες που είμαστε ξένοι».
Ο οδηγός βάζοντας τετάρτη και αναπτύσσοντας ταχύτητα έβγαλε μια φωνή απόγνωσης, ένα «αχ» μέσα από τα φυλλοκάρδια του. Τελειώνει το τραγούδι και γυρίζει πίσω την κασέτα, το ξαναβάζει. «όποια και να σαι, είσαι δική μου». Ακολούθησαν δεκάδες «αχ και βαχ» σε λούπα. Κατεβαίνοντας, το είχαμε ακούσει 13 φορές. Τον ρώτησα λοιπόν με ευγένεια. Ποιος ήταν ο τραγουδιστής; Ο Τόλης μου είπε. Έτσι τον έμαθε ο κόσμος. Με το μικρό. Ο Τόλης. Όπως λίγους Έλληνες, τη Μελίνα, τον Ανδρέα, τον Σάκη…
Την επόμενη εβδομάδα στο σινεμά, στο Λαγονήσι, ήρθε το έργο «ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ ΣΤΟΠ». Πήγαμε όλη η παρέα και το είδαμε και τον θαύμασα στην οθόνη. «Το φεγγάρι πάνω θεέ μου» «γλυκά πονούσε το μαχαίρι». Στα γράμματα στο τέλος είδα μουσική Μίμης Πλέσσας, στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος. Ποιοι άλλοι θα έγραφαν τέτοιους ύμνους; Η σκηνή με τον Τόλη να ρίχνει δυο στροφές κι την Ζωή Λάσκαρη με μια ολόσωμη φόρμα να τον θαυμάζει έμεινε κλασσική στον ελληνικό κινηματογράφο. Ο έρωτας τους έγινε τραγούδι το 1972 με το «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά» στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Η ερμηνεία του δεν ήταν καλή και δεν προκρίθηκε καν στον τελικό. Το βραβείο παρεμπιπτόντως πήρε ο Δώρος Γεωργιάδης με το «αν ήμουν πλούσιος».
Το 1986 ένας συγγραφέας θεατρικών έργων ,ο Γιώργος Σκούρτης είχε την έμπνευση να γράψει κάποιους στίχους και να τους μελοποιήσει ο Κώστας Καράλης. Έχω δει με τα μάτια μου φίλο να πιάνει το ποτήρι, να το σπάει στο κεφάλι του και να γεμίζει το πρόσωπο του αίματα. Και να άδει το ρεφρέν του τραγουδιού μέχρι να τον μαζέψουν τα γκαρσόνια: «Ανεπανάληπτος, ανεπανάληπτος θα είμαι εγώ για σένα. Ανεπανάληπτος, ανεπανάληπτος θα λες κι εσύ για μένα. Ανεπανάληπτος, ανεπανάληπτος, σ’ το λέω και θυμήσου: ανεπανάληπτος θα μείνω στη ζωή σου»
Αυτός ήταν ο Τόλης. Μια ζωή σαν ταινία στις γειτονιές του Πειραιά, γιός του μανάβη και παιδί της Κοκκινιάς, που έγινε πρίγκιπας και χόρτασε ζωή!
Σε ανάμνηση. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο της μνήμης.
Τόλης, 1940 -2021.
