Θεωρώ μέγιστη υποκρισία όλη αυτή την ιστορία που δημιουργήθηκε με το αίτημα του διεθνούς οίκου μόδας Γκούτσι, να φωτογραφηθούν τα μοντέλα του στον Παρθενώνα.
Είδα κι άκουσα ανθρώπους να εξανίστανται και να επαναστατούν επειδή τάχα μου ο Παρθενώνας θα γινόταν θυσία στην εμπορευματοποίηση και στα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που δεν βγάζουν άχνα για τις τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν στα σπουδαία αρχαιολογικά μνημεία και μουσεία της χώρας.
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που δεν βγάζουν κουβέντα για τις καταστροφές που υπέστη ο Παρθενώνας από τον Χριστιανισμό (μέχρι και εκκλησία προς τιμή της Παναγίας της Αθηνιώτισσας τον είχαν κάνει) για ν’ αποκαταστήσουν την ιστορική αλήθεια.
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που αδιαφορούσαν που μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν υπήρχαν φύλακες στον μοναδικής σπουδαιότητας, στην υφήλιο, αρχαιολογικό χώρο της Δήλου.
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που όποτε γουστάρουν κλειδώνουν τα αρχαία μνημεία και μουσεία και αδιαφορούν αν χιλιάδες άνθρωποι έχουν έρθει από τα πέρατα της οικουμένης να τα θαυμάσουν.
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που αδιαφορούν πλήρως για την σπουδαία ανασκαφή στην Αγία Τριάδα της Αμοργού, όπου ανασκάπτεται ο αρχαίος πύργος του 4ου π.Χ. αιώνα, καταμεσής της οποίας υπάρχουν δυο στρέμματα στάβλοι ενός ντόπιου κτηνοτρόφου.
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που αδιαφορούν απολύτως για την αποκατάσταση του ναού του Επικούρειου Απόλλωνα στην Πελοπόννησο, ο οποίος σαπίζει από την υγρασία, αν κι έχει χαρακτηριστεί από την Ουνέσκο μνημείο παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς.
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που έβγαιναν στις τηλεοράσεις και βρίζονταν μεταξύ τους αναφορικά με το ποιος μπορεί να είναι θαμμένος στην Αμφίπολη… Κι αμφισβητούσαν τα ευρήματα μιας συναδέλφου τους, με πρωτοφανή ….επιστημονική μοχθηρία.
Ήταν οι ίδιοι μίζεροι και στενόμυαλοι κακομοίρηδες με τις παρωπίδες, που ζητούν χρήματα – εισιτήριο για να μπορέσει κάποιος να δει τα μνημεία, λες κι έτσι δεν εμπορευματοποιούνται.
Λες και δεν εμπορευματοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι το Ηρώδειο με λογής λογής συναυλίες ακόμη και με τσιφτετέλια… Ή το σπουδαίο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου…
Μου έκανε εντύπωση ότι μια κυριούλα από το ΚΑΣ τόνισε ότι η πρόταση είναι χυδαία και προσβλητική. Προφανώς δεν έχει δει χιλιάδες ανθρώπους, κάθε χρώματος και εθνικότητας, ν’ ανεβαίνουν καθημερινά στον ιερό βράχο και ν’ αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να επιδεικνύουν τον ερωτισμό τους και να βγάζουν και τις απαραίτητες σέλφι… Ή να δονείται ο βράχος από τα χιλιάδες «κλικ»….
Η ουσία είναι ότι η φωτογράφιση του διεθνούς οίκου στον Παρθενώνα, μόνο οφέλη θα είχε για τη χώρα.
Πρώτα απ’ όλα θα την παρακολουθούσαν περισσότεροι από 300 ξένοι δημοσιογράφοι από μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα και εφημερίδες. Τουτέστιν τζάμπα διαφήμιση για την Ελλάδα. Και μάλιστα αξίας εκατομμυρίων δολαρίων ή ευρώ.
Κατά δεύτερον, θα την παρακολουθούσαν σημαντικές προσωπικότητες από τον χώρο του θεάματος, προσκεκλημένοι του Γκούτσι. Με πρόδηλα κι αυτά τα οφέλη.
Επιπλέον, για 15 λεπτά που θα διαρκούσε η φωτογράφηση, το ελληνικό κράτος θα εισέπραττε 2 εκ. ευρώ. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Οι μισθοί των 100 νέων φυλάκων στους αρχαιολογικούς χώρους και στα μουσεία της χώρας. Ή η εντατικοποίηση των ανασκαφών της Αμφίπολης με τις οποίες ασχολήθηκε όλη η υφήλιος το 2014. Ή πολλά πολλά άλλα….
Καλά, θα πει κάποιος. Κι η εθνική υπερηφάνεια; Η εθνική αξιοπρέπεια; Να τα πουλήσουμε όλα;
Μα δεν λέω αυτό.
Άλλωστε σε τι θα θιγόταν η εθνική μας αξιοπρέπεια ή η περηφάνια μας, αν δίναμε τον Παρθενώνα για 15 λεπτά, ούτως ώστε εκτός των οικονομικών ωφελημάτων να ταξίδευε το φως του στα πέρατα της οικουμένης;
Πολύ περισσότερο όταν όλοι εμείς έχουμε το ιερό καθήκον να προστατεύουμε και ν’ αναδεικνύουμε αυτά τα μοναδικά μνημεία;
Να το δούμε κι αλλιώς;
Πόση και πόση διαφήμιση κι ανάδειξη των Πυραμίδων της Αιγύπτου έγινε από την συναυλία που έδωσε εκεί ο διεθνούς φήμης μουσουργός Ζαν Μισέλ Ζαρ;
Έχασαν οι Ιταλοί που παραχώρησαν το περίφημο Κολοσσαίο της Ρώμης στη Τοντ’ς κι ως αντάλλαγμα έλαβαν διαφημιστικές δωρεές για την αναστήλωση και συντήρησή του;
Έπαθε κάτι η Ελλάδα, ο Παρθενώνας κι η εθνική μας αξιοπρέπεια, όταν πριν σχεδόν ένα αιώνα (1928) η Nelly’s φωτογράφισε γυμνή τη χορεύτρια της Κομεντί Φρανσέζ, Μόνα Πάιβα κι οι εικόνες αυτές έγιναν κλασικές;
Έπαθε κάτι η περηφάνιά μας, όταν το 1951 (σε εποχή πολύ πιο συντηρητική και «φοβισμένη»), ο οίκος Christian Dior έκανε φωτογράφηση των μοντέλων του για το γαλλικό περιοδικό Paris Match;
Πάθαμε κάτι από την περίφημη γυμνή φωτογράφηση της Ζωής Λάσκαρη (1985) στον αρχαιολογικό χώρο της Δήλου, που κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο με το Play Boy;
Έχουμε πει όμως.
Στη χώρα της μιζέριας, μας βρομάει ότι μας βγάζει από την δημοσιοϋπαλληλίστικη νιρβάνα μας.
Κι έχω τη βεβαιότητα αν τον 5ο αιώνα π.Χ. υπήρχε το ΚΑΣ, σήμερα δεν θα υπήρχε Παρθενώνας….
