Η κατάληξη της τραγικής μάνας Πάττυς Κουτμερίδου από κορονοϊό (ανεμβολίαστη ούσα) μόλις γέννησε το μωρό της, είναι μια ιστορία που συγκλόνισε τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας. Το ίδιο και παρόμοιες περιπτώσεις άλλων γυναικών, που είτε «έφυγαν» είτε παλεύουν διασωληνομένες σε κάποιες ΜΕΘ. Μόνο κάποιους λίγους αρνητές άφησε αδιάφορους…
Δεν υπάρχουν λόγια. Δεν βρίσκω λόγια να γράψω.
Τι να πει κάποιος για το θρησκόληπτο περιβάλλον που ζούσε; Όσο και να θλίβεται σήμερα αυτό το περιβάλλον, δεν αίρονται οι αμαρτίες του. Γεννήθηκε ένα παιδί που δεν θα γνωρίσει τη μάνα του! Πώς κοιμούνται αυτοί οι άνθρωποι; Τι λένε στη συνείδησή τους;
Δεν υπάρχουν λόγια.
Σκέφτομαι αυτό το μωρό. Είναι βέβαιο ότι η μάνα του θα είχε ετοιμάσει το δωμάτιό του, την κούνια του, θα είχε αγοράσει τα πρώτα ρουχαλάκια του, ίσως και το πρώτο του χριστουγεννιάτικο δέντρο! Να κοιτάζουν μ’ απορία τα ματάκια του τα φωτάκια ν’ αναβοσβήνουν, τις λάμπες, το αστέρι της κορυφής, τον Άγιο Βασίλη… Στη βάση του δέντρου θα ήταν τα δώρα του!
Σκέφτομαι κι αυτή τη μάνα. Θα είχε στην αγκαλιά το μεγαλύτερο δώρο της μετά από τόσα χρόνια ατυχείς εγκυμοσύνες και προσπάθειες να γίνει μάνα! Σκέφτομαι την Πάττυ που ετοιμαζόταν να δει πια τη ζωή μέσα από τα μάτια του παιδιού της. Να ζει για εκείνο!
Σκέφτομαι αυτή τη μάνα. Ζούσε με τους φόβους που κάποιοι της είχαν εμφυσήσει. Απούσα πια, στο βωμό της ανοησίας του περιβάλλοντός της, όπως κατάγγειλε ο γυναικολόγος της. Αυτή τη μάνα που δεν θα κρατήσει ποτέ αγκαλιά το μωρό της, αυτό το μωρό που δεν θα βρει ποτέ τις θηλές της να τραφεί και να πάρει ζωή! Αυτό το μωρό που δεν θα νιώσει τη μητρική ζεστασιά. Αυτό το παιδί που η μάνα του δεν θα του κρατήσει το χέρι να περπατήσει, να μεγαλώσει, να παίξουν μαζί, να πάνε σχολείο παρέα, να διαβάσουν, να νιώσει την ασφάλειά της…
Αυτό το παιδί που θα βλέπει τη μάνα του μεγαλώνοντας ΜΟΝΟ από φωτογραφίες ή κάποια βίντεο… Πόσο άδικο!
Για σκεφτείτε: Μια νέα γυναίκα τρία μέτρα μέσα στη γη κι ένα μωρό χωρίς μάνα, επειδή δεν έκανε ένα γαμημένο εμβόλιο ακολουθώντας τις θεωρίες των αντιεμβολιαστών μέσα στο σπίτι της ή τις θρησκοληψίες κάποιου γελοίου παππά που αποφάνθηκε για επιστημονικά ζητήματα!
Α ρε Πάττυ! Μορφωμένο κορίτσι κι έφυγες σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.
Ειλικρινά, δεν έχω λόγια, δεν βρίσκω λέξεις να γράψω. Σταματά ο νους, η λογική!
Πόσο άδικο! Πόσο τραγικό!
