Πόσες φορές δεν έχουμε δει γερασμένους ανθρώπους να πιάνονται χέρι – χέρι και να αναρωτιόμαστε το μυστικό επιτυχίας της μακροχρόνιας συνύπαρξής τους; Την απάντηση την ξέρουμε, τουλάχιστον θεωρητικά: η αγάπη. Αφού όμως όλοι μας θέλουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε κι αυτό αναζητάμε στην ουσία με κάθε μας αλληλεπίδραση, γιατί στην πράξη γίνεται τόσο δύσκολο;
Τι σημαίνει αγαπώ τον/την σύντροφό μου; Σημαίνει φροντίζω, εμπιστεύομαι, δείχνω κατανόηση στον τρόπο που βλέπει τη ζωή, τους ανθρώπους, σημαίνει ερωτεύομαι ξανά και ξανά, σημαίνει σέβομαι και θαυμάζω ποιος είναι και δεσμεύομαι συνειδητά να είμαι δίπλα του ακόμη και για να ξεπεράσει τις αδυναμίες του, χωρίς να τον φέρνω σε δύσκολη θέση, παίζοντας παιχνίδια ανταγωνισμού που οδηγούν σε πόνο.
Όμως όλα αυτά χρειάζεται να είναι αμοιβαία. Όλα στη ζωή φαίνεται πως χρειάζονται δύο για να δημιουργηθεί κάτι όμορφο. «Ιt takes two to tango!”. Είναι δύο που συνειδητά αποφασίζουν να εργαστούν προς μια κοινή κατεύθυνση. Για αυτό όχι μόνο η αμοιβαιότητα αλλά και η ένταση της θέλησης για να γεννηθεί και εδραιωθεί η ομορφιά, χρειάζεται να είναι αν ίδιας ποιότητας και σχεδόν ποσότητας. Η υπομονή και η επιμονή, ζευγαρωμένα με την αυθόρμητη εσωτερική ανάγκη να «αγκαλιάσουμε» τον άλλον, όχι λίγο, όχι χλιαρά, είναι πολύ περισσότερο πιθανό να οδηγήσει σε ανθρώπους ευτυχισμένους σε μια σχέση.
«Αγάπη δεν είναι μόνο να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, αλλά να κοιτάζουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση», κι αυτή ας την ορίσει ο καθένα μας. Σημασία έχει ο δρόμος να έχει γλύκα, αφοσίωση και πολλές δόσεις χαράς!
