Βλέπω δυο ημέρες τώρα τη σφαγή που γίνεται για το ποδόσφαιρο και μελαγχολώ. Θα ήθελα την ίδια ζέση να είχαμε στις συζητήσεις μας για τα εθνικά κι εξωτερικά μας θέματα. Σκέφτομαι ότι με όσα απειλούν την Ελλάδα, όλοι εμείς θα έπρεπε να είχαμε την κουλτούρα των Ισραηλινών. Δηλαδή, να έχουμε κουλτούρα ασφάλειας! Παντού. Στον κρατικό μηχανισμό, στα κόμματα (ειδικά της Αριστεράς), στη νεολαία, στην κοινωνία.
Σκέφτομαι, επίσης, ότι αντί για κουλτούρα ασφάλειας εμείς έχουμε κουλτούρα αλληλοεξόντωσης και έχουμε διαλύσει τα πάντα. Επιτρέψαμε τον συνδικαλισμό ακόμη και στις αρχές Ασφαλείας! Μέχρι και στις μυστικές υπηρεσίες! Επιτρέψαμε στην Αριστερά να διαβρώσει τα πάντα. Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια διδάσκεται το μπάχαλο. Οι λογικές της ήσσονος προσπάθειας κυρίευσαν κάθε κύτταρό μας. Ξοδεύαμε επί δεκαετίες εκατομμύρια των εκατομμυρίων για εξοπλιστικές δαπάνες αλλά ποτέ δεν βάλαμε κώλο κάτω ν’ ασχοληθούμε με έρευνες και παραγωγή στην αμυντική μας βιομηχανία. Σιγά μη γίνουμε ιμπεριαλιστές και μιλιταρισμές… Κάθε φορά που έπρεπε να στείλουμε μια φρεγάτα, ένα αντιτορπιλικό ή ένα υποβρύχιο σε κάποια συμμαχική αποστολή, χαλούσε ο κόσμος! Τι δουλειά έχουν τα παιδιά μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Και να σφυροδρέπανα και πράσινα άλογα σρους δρόμους… Η αξιολόγηση στο δημόσιο και δη στον σκληρό πυρήνα του κράτους είναι ανύπαρκτη… Ουδείς νοιάζεται αν διοικεί ο ανίκανος ή μαθαίνει γράμματα στα παιδιά μας ο άσχετος …
Ξέρετε κάτι ακόμη; Κάναμε χρόνια και χρόνια για να μπορέσουμε να συμφωνήσουμε και να δημιουργήσουμε Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας!
Σκέφτομαι ότι έχουμε μεγάλη απόσταση να διανύσουμε για να γίνουμε μια, έστω κι ελαφρώς σκεπτόμενη, κοινωνία. Να σοβαρευτούμε. Να κατανοήσουμε ότι πατριωτισμός δεν είναι η τζάμπα μαγκιά του καφενείου! Ούτε οι κραυγές εκ του ασφαλούς!
Μα τι ζητάω; Ν’ αποκτήσουμε κουλτούρα ασφάλειας; Κουλτούρα ανάπτυξης; Εδώ τσακωνόμαστε και χωριζόμαστε κι εκβιαζόμαστε για μια μπάλα…
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας…
