Η κόλαση που έζησαν οι Αθηναίοι την περασμένη Τετάρτη, έχει αίτιους. Τους συνδικαλιστές της ΣΤΑΣΥ! Που αποφάσισαν αιφνιδιαστικά να κλείσουν το μετρό και τον ΗΣΑΠ, για να διαμαρτυρηθούν για τον θάνατο συναδέλφου τους στο αμαξοστάσιο της εταιρείας.
Ναι, ο θάνατος ενός ανθρώπου δημιουργεί δυσβάσταχτα συναισθήματα. Ναι, μπορεί κάποιος να κατανοήσει τη λύπη και τη συντριβή για τον χαμό ενός ανθρώπου. Μα μπορεί κάποιος να πενθήσει και να κλάψει, χωρίς να βλάψει τον άλλον, χωρίς να θέλει να εκδικηθεί την κοινωνία.
Οι τύποι αυτοί, ανεξέλεγκτοι, άπλωσαν ένα σύννεφο ασφυξίας επάνω από την πόλη με το ξαφνικό σκοτάδι των σταματημένων συρμών, κι οι δρόμοι γέμισαν ξανά με πρόσωπα χαμένα, κουρασμένα, θυμωμένα.
Οι συνδικαλιστές, χωρίς να τηρήσουν κανέναν νόμο, καμιά πλειοψηφία, αποφάσισαν ξαφνικά να κλείσουν το μετρό και τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο! Πέταξαν έξω κόσμο και κοσμάκη που πήγαινε στις δουλειές του, με το έτσι θέλω. Λες κι είναι δικά τους τα μέσα μεταφοράς.
Μια μειοψηφία «έπνιξε» την Αθήνα. Άνθρωποι βγήκαν από τους σταθμούς αναζητώντας τρόπους μετακίνησης. Άνθρωποι έχασαν δουλειές, έχασαν πτήσεις αεροπλάνων και δρομολόγια πλοίων. Άλλοι έσπευσαν να πάρουν τα ΙΧ τους και τελικά φρακάρισε το σύμπαν. Μια διαδρομή δέκα (10) λεπτών, απαιτούσε σχεδόν μια ώρα! Κόλαση!
Κι εκεί, στις λεωφόρους που πλημμύρισαν από αγωνία, έμοιαζε να χτυπά η παλμική καρδιά μιας Αθήνας ανήμπορης να αντιδράσει, λες κι ήτα στημένη στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι σαδιστές σκέφτηκαν να τιμωρήσουν την κοινωνία και δη απροειδοποίητα. Μα αυτή η σκέψη, αυτή η κουλτούρα αποτελεί το σάπιο της μεταπολίτευσης. Είναι ολοκληρωτισμός, αυταρχισμός, ντροπή! Με σαφή Αριστερή σφραγίδα.
Οι άνθρωποι αυτοί, τιμωρούν κάθε λίγο και λιγάκι την κοινωνία που τους πληρώνει και μένουν ατιμώρητοι. Εμπαίζουν την κοινωνία στο δήθεν όνομα κάποιου… δημοκρατικού δικαιώματος. Προκαλούν ζημιά στο κοινωνικό σύνολο και δεν έχουν καμιά επίπτωση. Ως να έχουν ασυλία! Ή έχουν;
Η συνδικαλιστική μειοψηφία που δημιούργησε την περασμένη Τετάρτη την κόλαση της Αθήνας, αντιστρέφει τους κανόνες της Δημοκρατίας. Ανατρέπει τη Δημοκρατία. Ποιος τους «μάλωσε» για ό,τι έκαναν; Ποιος ζήτησε την εφαρμογή των νόμων; Ποιες συνέπειες υπέστησαν; Ποιος ζήτησε και ποιος προχώρησε στην απόλυσή τους, αφού έχουν παρανομήσει ασυστόλως;
Η κοινωνία δεν μπορεί άλλο να είναι αιχμάλωτη των λίγων. Αν η Δημοκρατία δεν προστατεύει τους πολλούς από την αυθαιρεσία των μειοψηφιών, τότε τραυματίζεται η ίδια. Η πολιτεία οφείλει να επιλέξει: θα σταθεί στο πλευρό του πολίτη, ή θα συνεχίσει να παρακολουθεί αδρανής την καταστρατήγηση κάθε έννοιας δικαίου;
Ιδού λοιπόν για την κυβέρνηση η μεγάλη «μεταρρύθμιση» που έχει μπροστά της. Η μάχη με τις ξεδοντιασμένες συντεχνίες.
Μα φοβάμαι, ότι θα κρυφτεί πάλι, μέχρι να περάσει η μπόρα… ανεχόμενη τον φασισμό του μειοψηφούντος συνδικαλισμού…
