Η Αριστερά, όλη η Αριστερά, είχε πάντα ιδιαίτερη ροπή στον Μαξιμαλισμό.
Πάντα διεκδικούσε το μέγιστο, χωρίς να αναλύει δεδομένα που το καθιστούσαν ουτοπικό.
Κι από αυτή την άποψη, σε συνδυασμό με τη χαλαρότητα που τη διέκρινε και τη διακρίνει, έχανε την ευκαιρία για ανάλυση εις βάθος και προσαρμογή των πολιτικών της.
Κάπως έτσι έγινε και μετον ΣΥΡΙΖΑ.
Χρόνια στα πεζοδρόμια, διεκδικούσε τα πέραν κάθε λογικής.
Μαζί με τις άλλες δυνάμεις του λαϊκισμού, σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερνε.
Ώσπου, το 2008, ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση.
Ούτε τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% και το ούτως ή άλλως εκτός τόπου και χρόνου ΚΚΕ κατάφεραν να «διαβάσουν» και να αναλύσουν τις συνέπειες της κρίσης στην παγκόσμια, ευρωπαϊκή και κατά συνέπεια ελληνική οικονομία.
Κι όταν φιλελεύθερες δυνάμεις ή δυνάμεις προσκείμενες στον πολιτικό ρεαλισμό προειδοποιούσαν για την μεταφορά της κρίσης στη χώρα μας –ως αδύναμο κρίκο της Ευρώπης- με τη μορφή «κρίσης χρέους», εκείνοι ακολουθούσαν τον χαβά τους, διανθισμένο με τεράστιες δόσεις λαϊκισμού.
Διεκδικήσεις, διεκδικήσεις, διεκδικήσεις, ασχέτως αν οι νουνεχείς έλεγαν ότι κάτι τέτοιο είναι καταστροφή.
Ακόμη κι όταν η κρίση κτύπησε για τα καλά την πόρτα της χώρας μας, ο Αλέξης Τσίπρας κι οι συνιστώσες του κόμματός του, με την δέουσα καφενειακή χαλαρότητα, αγκάλισαν ότι πιο περιθωριακό είχε να επιδείξει η ελληνική κοινωνία.
Από τους «δεν πληρώνω», μέχρι τους «αγανακτισμένους», μέχρι τους καταληψίες και τους βολεμένους συνδικαλιστές και συντεχνίες.
Κι απαιτούσαν να πληρώσουν οι λίγοι την κρίση.
Οι έχοντες, όπως έλεγαν.
Κι όχι μόνο αυτό.
Ήταν αντίθετοι σε κάθε μορφή φορολογίας, σε κάθε περιστολή δημοσίων δαπανών, σε κάθε ιδιωτικοποίηση.
Χαμός γινόταν κάθε λίγο και λιγάκι στην Αθήνα με τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες τους.
Αίμα και άμμος!
Με επιθέσεις, χειροδικίες εναντίον πολιτικών αντιπάλων, με καταστροφικά επεισόδια, με προπηλακισμούς, με καταλήψεις, με στοργή και προδέρμ για κάθε «πικραμένο».
Ακόμη κι εν ψυχρώ δολοφονίες (Μarfin), σε ώρες διαδηλώσεων, που παραμένουν ανεξιχνίαστες.
Με χαρακτηρισμούς τύπου «γερμανοτσολιάδες» και «νενέκοι» για τους αντιπάλους του κι άκρατες υποσχέσεις.
Για σκίσιμο των μνημονίων, για διαγραφή του χρέους, για χρυσά κουτάλια με τα οποία θα τρώνε οι Έλληνες, για, για, για…
Απευθύνθηκε ακόμη και στα κατώτερα ένστικτα της κοινωνίας, προσπαθώντας να επηρεάσει συνειδήσεις και καταστάσεις.
Έκανε λόγο για «μνημονιακά σκουπίδια» ή «μαντρόσκυλα» που υπηρετούσαν …αφεντικά τους που ήθελαν τη χώρα μας για ένα κομμάτι ψωμί.
Ακόμη και το νόμισμα, άρα την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, ενέπλεξαν, αφού στις εκλογές του 2012 αυτό δεν αποτελούσε ταμπού για εκείνους.
Έφερναν, μάλιστα, ως παράδειγμα διάφορες χώρες της Λατινικής Αμερικής και πρωτίστως τη… Βενεζουέλα!
Επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου, ο μαξιμαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ κορυφώθηκε.
Άρνηση και καταστροφή.
Ομού μετά του λαϊκισμού, ειδικά μετά τις ευρωεκλογές του 2014.
Κι όχι μόνο αυτό.
Δηλώθηκε ευθέως ότι θα γίνει εμπαιγμός των θεσμών, με την ευθεία υπονόμευση εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ενώ στη Θεσσαλονίκη παρουσιάστηκε το πρόγραμμα –μνημείο λαϊκισμού, ψεύτικων προσδοκιών κι ανευθυνότητας.
Ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός.
Η κατάληψη της εξουσίας.
Όπου, μέσω αυτής, θα αναγκαστούν να χορεύουν υπό τους ήχους των δικών μας ζουρνάδων οι δανειστές και θα ειπωθεί περήφανα στη Μέρκελ «madam gohome»…
Η άνοδος στην εξουσία, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έδειξε την ωμή πραγματικότητα.
Ότι, δηλαδή, είχαμε να κάνουμε μ’ ένα κόμμα που στερείτο, όχι μόνο σοβαρότητας αλλά και κάθε ίχνους λογικής.
Χωρίς σχέδιο, πάντα χαλαρά, νόμισαν ότι με τα χέρια στις τσέπες, ξεκούμπωτα πουκάμισα και τσαλακωμένα κοστούμια θα πουλήσουν αντισυμβατικότητα και μέσω αυτής θα κάνουν πράξη την επανάστασή τους.
Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε όλοι πια.
Η χώρα βρέθηκε σχεδόν και με τα δυο πόδια εκτός Ευρωζώνης και χρειάστηκε η ολική κυβίστηση του πρωθυπουργού για να διασωθεί.
Οι τράπεζες έκλεισαν, υπογράφηκαν νέα μνημόνια, η οικονομία από μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης έπεσε πάλι στην ύφεση, χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν ή μεταναστεύουν, η φορολογία εκτοξεύθηκε σε δυσθεώρητα ύψη, το προσφυγικό έγινε νέα πληγή στο σώμα της χώρας κι η καθημερινότητα στην Υγεία, στην Παιδεία και στην Ασφάλεια των Ελλήνων χειροτερεύει με γοργούς ρυθμούς.
Κι από το σκίσιμο των μνημονίων που υπόσχονταν Τσίπρας και Καμμένος, μας προέκυψαν στενοί δεσμοί με τη Μέρκελ και τους … καπιταλιστές.
Μας προέκυψαν κι άλλα δυο Μνημόνια.
Επώδυνα!
Το τρίτο που υπογράφηκε πέρυσι κι εσχάτως ο … κόφτης!
Ο οποίος θα ήταν αρεστό σε όλους να ομοιάζει με τον «παγοκόφτη» της Σάρον Στόουν, αλλά μάλλον θα αποβεί ένα αιωνόβιο εργαλείο καταπίεσης των Ελλήνων.
Και μάλιστα, με απλά Προεδρικά διατάγματα.
*Ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας («Hellas Special Άφιλτρο», «Ο Γέρος του Βοριά» που αποτελεί τη λαϊκή βιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, «Οι Μύθοι και το Παραμύθι»).
Θεωρείται εκ των πρωτεργατών της «ελεύθερης ραδιοφωνίας» και επί χρόνια ασχολήθηκε με την πολιτική αρθρογραφία και ανάλυση σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Για πολλά χρόνια συνδύασε την εργασία με τα χόμπι του (αθλητισμός) , με την ιδιότητά του ως Γενικός Διευθυντής της εφημερίδας «Sportime» και της «Αθλητικής Ηχούς», ενώ έχει γράψει στίχους σε τραγούδια σημαντικών Ελλήνων δημιουργών και τραγουδιστών.
