”Τι πονάει περισσότερο?” ρώτησε η καλή μου φίλη , βιώνοντας την απώλεια του αγαπημένου της δασκάλου, από την Σχολή Δημοσιογραφίας που είχε φοιτήσει. ”Να χάνεις τα νιάτα και το λαχάνιασμά τους, ή να χάνεις τις αναμνήσεις σου?”
Πολύ εύκολα μου ήρθε η απάντηση, γιατί την είχα σκεφθεί πολλές φορές πριν και είχα ήδη απαντήσει στον εαυτό μου.
” Πονάει περισσότερο να χάνεις τα νιάτα σου” της είπα.
Τις αναμνήσεις, έτσι κι’ αλλιώς εγώ προσωπικά τις σκοτώνω πριν έρθει η ώρα να αναρωτηθώ. Τις καλές, για να μην νιώθω ότι μου λείπουν. Τις κακές, γιατί δεν μου χρειάζονται. Γιατί μου κάνουν κακό. Γιατί είναι άγκυρες που με πάνε στον πάτο της θάλασσας. Και πόσες φορές ακόμη θα μπορέσω να τις κόψω, να κουνήσω τα χέρια μου και να βγω στην επιφάνεια? Μεγαλώνω άλλωστε. Το άθλημα το έχω κερδίσει αρκετές φορές, αλλά όσο ήμουν νέα και τα κουράγια μου ήταν μεγάλα.
Τέρμα λοιπόν οι αναμνήσεις.
Ζω το σήμερα. Μάλλον να το πω πιο σωστά.
Ζω το εδώ και τώρα.
Δεν μου περισσεύει χρόνος να τον σπαταλάω για το παρελθόν. Αυτός είναι χρόνος – άχρονος και καθόλου δημιουργικός.
Κι’ εγώ θέλω να ζω, να απολαμβάνω τις μικρές χαρές, να αισθάνομαι, να ελπίζω, να δημιουργώ.
* Βέβαια ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να βιώνει τις απώλειες, τις ήττες, τις επιτυχίες και γενικότερα το παρελθόν του, όπως αυτός αισθάνεται καλύτερα.
Απλά, αυτός είναι ο δικός μου τρόπος που τον απέκτησα μετά από πολλά Μαθήματα Αυτογνωσίας και από αρκετή πείρα ζωής και βρήκα ότι μου πάει καλύτερα. Κι’ αν καμιά φορά ξεφεύγω και θυμάμαι, είναι για λίγο και το βιώνω σαν κινηματογραφική ταινία, χωρίς μίση και πάθη.
….είπαμε ”Με την δική μου ματιά”
