Η υπόθεση της 16χρονης που επιτέθηκε με μαχαίρι μέσα στο γυμνάσιο σε 14χρονη εξακολουθεί να προκαλεί σοκ στην κοινή γνώμη. Το βέβαιο είναι ότι η νεανική παραβατικότητα έχει τις αιτίες της στον κόσμο των μεγάλων. Και η δράστης πέραν των ποινικών διώξεων και της κατακραυγής χρειάζεται βοήθεια γιατί είναι παιδί. Παραβατικό μεν αλλά παιδί που του αξίζει να βρει μια διέξοδο.
Το θύμα βίωσε μια εμπειρία που θα τη στιγματίσει για όλη της τη ζωή και σίγουρα θα χρειαστεί ένα περιβάλλον να τη στηρίξει και να τη βοηθήσει να ζήσει με αυτή την εμπειρία όχι ως εμπόδιο αλλά ως ένα βίωμα, που θα μπορέσει να το αξιοποιήσει θετικά για συνεχίσει τη ζωή της.
Η βοήθεια είναι πολύ σημαντική. Αρκεί να μπορούμε να τη ζητάμε. Να νιώθουμε ότι δεν είναι δείγμα αδυναμίας να ζητήσουμε βοήθεια. Αντιθέτως είναι δείγμα μεγάλης δύναμης και ωριμότητας.
Έχουμε γεμίσει από «σούπερ γυναίκες» και «σούπερ άντρες» που νομίζουν ότι αν ζητήσουν βοήθεια δείχνουν ανήμποροι και μικροί στον περίγυρό τους.
Όμως θα μου επιτρέψετε να βάλω στην «εξίσωση» αυτού του μικρού κειμένου και τη δράστη για μια ακόμη φορά.
Πώς ένα παιδί 16 ετών φτάνει στο σημείο να προσπαθήσει να κατασφάξει ένα άλλο παιδί. Όσο κι αν της μίλησε άσχημα ή την πρόσβαλε πώς αντιδρά με αυτή την πράξη;
Μια από τις «εύκολες» απαντήσεις στο ερώτημα αυτό είναι ότι τα παιδιά σήμερα είναι εξοικειωμένα με πολλές μορφές βίας που μπαίνουν στον κόσμο τους μέσα από την εύκολη πρόσβαση στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αφήνω έξω τα video games γιατί η πρόσβαση στη βία που προσφέρουν το Τιktok και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι απείρως πιο θελκτική και εθιστική. Εκεί δεν είναι 3d animation χαρακτήρες αλλά πραγματικοί άνθρωποι που καταγράφονται ασκώντας βία.
Έτσι σαν τον Μιθριδάτη που έπινε λίγο-λίγο το δηλητήριο η βία δηλητηριάζει τους θεατές.
Εκεί τώρα μπαίνουν και τα άλλα θέματα όπως είναι το οικογενειακό περιβάλλον, το κοινωνικό περιβάλλον , τα πιο δύσκολα που απαιτούν άλλη ανάλυση και στοχασμό.
Δεν τα λέω αυτά για να δικαιολογήσω, μην παρεξηγηθώ, τη δράστη της περίπτωσης που αναφέραμε. Αλλά όσο και να παρεξηγηθώ θα πω ότι ένα παιδί, παιδί 16 ετών δεν έγινε δολοφόνος έτσι ξαφνικά. Ούτε κάποια χρόνια στη φυλακή θα λύσουν το πρόβλημα. Μπορεί να βγάλουν από την κυκλοφορία τη συγκεκριμένη, όμως δε θα σταματήσουν την επόμενη!
Σ’ ένα σχολείο που εισάγονται κέντημα κεραμική αργαλειός κλπ αλλά απουσιάζουν ψυχολόγοι, μαθήματα όπως η σεξουαλική αγωγή κλπ οι δράστες και τα θύματα πάντα θα είναι ευάλωτα και έρμαια της οργής που τροφοδοτείται και δεν έχει τρόπους να φιλτραριστεί. Και είναι κρίμα για το μέλλον τους. Κυρίως των θυμάτων αλλά και των δραστών, γιατί μιλάμε για παιδιά!
Γιάννης Καφάτος
