Η «Ιθάκη» του Τσίπρα έφτασε στα χέρια μου μεσημεράκι Σαββάτου.
Το πρώτο που σκέφτηκα, ήταν ότι για ένα τόσο πολυδιαφημισμένο βιβλίο, η έκδοση είναι φτωχή, με κακό ράψιμο για τις 762 σελίδες του. Χώρια που η τιμή των 28 ευρώ είναι πάρα πολύ τσουχτερή! Ένα «κοτσωμένο» βιβλίο άλλωστε, θα άρμοζε περισσότερο σ’ έναν τέως πρωθυπουργό… κι ίσως δικαιολογούσε την τιμή του.
Εν πάση περιπτώσει, το βιβλίο δεν είναι τίποτα περισσότερο από όσα είχαμε προβλέψει από τις προδημοσιεύσεις του. Δηλαδή, μια απέλπιδα προσπάθεια αναζήτησης λύτρωση, μια χάρτινη πολιτική μακέτα που κατασκευάστηκε για να στεγάσει μια νέα εκδοχή του Τσίπρα.
Το πρόβλημα είναι, ότι πιστεύει πως η δική του αφήγηση μπορεί να υπερισχύσει των γεγονότων που όλοι ζήσαμε. Ότι, μπορεί με λέξεις στιλβωμένες να μεταμορφώσει το τότε. Σαν να νομίζει πως αρκεί να αλλάξεις τον φωτισμό, για να αλλάξει και η σκηνή.
Το βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί και μια σελιδοποιημένη μορφή πολιτικού κουτσομπολιού. Βιβλίο με παραπολιτικά σχόλια! =Κάθε κεφάλαιο εξαγριώνει κάποιες κοινωνικές ομάδες, κάθε σελίδα κι έναν ΣΥΡΙΖΑΙΟ σύντροφό του. Πόσο μπορεί να τον ευνοήσει αυτό; Πολύ περισσότερο όταν είναι απολύτως βέβαιο, ότι μοιραία κι άμεσα, θα ενεργοποιηθεί το αντι-Σύριζα μέτωπο, που στην ουσία ήταν μέτωπο αντι-Τσίπρα.
Ο Τσίπρας επιχειρεί να ανασκευάσει την ιστορία. Μόνο που οι περισσότεροι τη ζήσαμε αυτή την ιστορία, έχουμε γνώση, άποψη και τραυματικές εμπειρίες. Κι ότι κι αν λέει δεν περιέχει την έννοια της φερεγγυότητας…
Επιχειρεί και κάτι ακόμη: Εκεί που κανένας δεν μιλούσε για εκείνον, ξαφνικά ασχολούνται αρκετοί μαζί του, ακόμη κι αν γράφει παραμύθια. Προφανώς, είναι θιασώτης της επικοινωνίας του Γερμανού συγγραφέα Philipp Weber, που έλεγε ότι, «δεν έχει σημασία αν μιλούν καλά ή άσχημα για σένα, αρκεί να μη σε ξεχνούν».
Κι επειδή τα ελληνικά ΜΜΕ είναι γνωστά για την αδυναμία που τρέφουν προς το ασήμαντο, ασχολούνται με τον Τσίπρα μέχρι κι οι εκπομπές trash της τηλεόρασης. Κι έχουμε πολλές τέτοιες… Που αναγάγουν το βιβλίο Τσίπρα ως πρώτο γεγονός για τη χώρα, τη στιγμή μάλιστα που οι ενεργειακές συμφωνίες, της δίνουν φτερά απογείωσης.
Η ουσία είναι ότι στο βιβλίο δεν δίνεται πολιτική απάντηση σε πολλά.
Πώς κατάφερε, επί παραδείγματι, να κερδίσει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2020, όταν είχε πει τόσα ψέματα, όταν είχε κλείσει τράπεζες, είχε αντιστρέψει το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος(!!!) κι είχε ενεχυριάσει τη δημόσια περιουσία για εκατό χρόνια;
Γιατί επέλεξε ως συνοδοιπόρο τον Καμμένο κι όχι τον Θεοδωράκη;
Πώς, κατάφερε, το 31,5% του ΣΥΡΙΖΑ το 2019, να το κάνει 17,8% το 2023 και δη από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Τι έγινε η ….»πλατιά απεύθυνση» (!!!!) για… διεύρυνση;
Πώς κατάφερε κι είχε συνεχείς ήττες από τον Μητσοτάκη, από τη στιγμή που ο σημερινός πρωθυπουργός εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ;
Αντί ουσιαστικών απαντήσεων, αντί αυτοκριτικής, καταθέτει κουτσομπολιά κι επιρρίπτει τις ευθύνες στους συντρόφους του.
Κουτσομπολιά -παραπολιτικά
Λέει, για την επιχείρηση διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ μετά την πρώτη ήττα: «Κάποιοι ήθελαν να έρχεται το εκκλησίασμα στον ναό, αλλά μόνο αυτοί να έχουν το προνόμιο να περνούν στο ιερό», γράφει χαρακτηριστικά. Σημειώνει για παράδειγμα πως τον Δεκέμβριο του 2020 Βίτσας, Παπαδημούλης, Λάμπρου και Δρίτσας τον επισκέφτηκαν για να του ανακοινώσουν την ίδρυση της «Ομπρέλας», μιας τάσης που, όπως την περιγράφει ο συγγραφέας της «Ιθάκης», είχε βασικό στόχο να εναντιωθεί στο σχέδιο ανοίγματος του κόμματος. Τι έκανε εκείνος;
Επιπλέον, σε άλλο σημείο αναφέρει ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ -πλην της «Ομπρέλας», συνασπιζόταν ένα πιο «επιθετικό», «αντιδεξιό» μέτωπο με πρωταγωνιστές τον Παύλο Πολάκη, τον Νίκο Παππά και τη Θεοδώρα Τζάκρη, το οποίο όμως «συγκινούνταν» σε πολύ μεγάλο βαθμό από την εσωκομματική σύγκρουση με την «Ομπρέλα».
Γράφει ακόμη: «Μια σύγκριση του Πολάκη με τον Τσακαλώτο μπορεί ίσως να αποδώσει καλύτερα αυτή τη διαφορά ύφους και κουλτούρας», αλλά ο ίδιος, περιέργως, δεν είχε διαπιστώσει τη διαφορά παρ’ ότι είχε και τους δύο αυτούς στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Γράφει κι άλλα: Ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ στιγματίστηκε την περίοδο 2019-2023 από αμφισημία, πολυγλωσσία, δημόσιες αντιπαραθέσεις και ταλαντεύσεις. Όμως, εκείνος ήταν πρόεδρος και δεν έκανε το παραμικρό….
Αλλού, γράφει για την υπονομευτική στάση του Πολάκη στην εθνική προσπάθεια του εμβολιασμού στην Covid-19. Λες κι ο ίδιος δεν ήταν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απλός πολιτικός παρατηρητής…
Μέτωπα
Για να μη λέμε πολλά. Ο Τσίπρας ανοίγει μέτωπο με δεκάδες συντρόφους του. Από τον Λαφαζάνη και τη Ζωή, μέχρι τον Πολάκη, τον Παππά, την Αχτσιόγλου, τον Κασσελάκη, τον Ανδρέα Ξανθό, τον Κατρούγκαλο, τον Τσακαλώτο, τον Φίλη, τον Σκουρλέτη και τόσους άλλους.
Γράφει για τότε που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν για έξοδο από το ευρώ και τα…τοπικά νομίσματα, ότι …«τη ρητορική περί εξόδου από το ευρώ και τις λοιπές φαιδρότητες εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, υποβοήθησε και η δική μας ελαφρότητα»! Δηλαδή, ήταν πρόεδρος ενός κόμματος με …ελαφρούς! Έφταιγαν όλοι οι άλλοι, εκείνος ποτέ και πουθενά…
