Νομίζω ότι δεν υπάρχει σώφρων Έλληνας, που ερωτά στις πολιτικές συζητήσεις «ποιος μπορεί ν’ αντικαταστήσει τον Μητσοτάκη» και να λαμβάνει απάντηση. Που ν’ ακούει έστω και μισό όνομα… Νομίζω επίσης, ότι ακόμη κι από τον χώρο του ΠαΣοΚ, ελάχιστοι μπορούν να ψελλίσουν το όνομα του Ανδρουλάκη.
Και μέσα σε αυτή τη σιωπή των ονομάτων, μοιάζει σαν η πολιτική σκηνή να φωτίζεται μόνο από έναν προβολέα.
Αν κάποιοι δίνουν απάντηση, είναι η …κλασσική: «Να φύγει ο Κούλης κι όλα θα γίνουν»… Μα για να φύγει, κάποιος πρέπει να τον αντικαταστήσει. Ποιος; Ουδείς λέει. Προφανώς για να μη πλήξει την αξιοπιστία και σοβαρότητά του. Τι να πει; Ο Φάμελος; Ο Χαρίτσης; Η Ζωή, ο Βαρουφάκης, ο Βελόπουλος;
Ξέρετε κάτι; Ο Μητσοτάκης είναι εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια ο πολιτικός που δεν αμφισβητείται η πρωτοκαθεδρία του. Σαν μια παλίρροια που επιστρέφει πάντα, όσο κι αν φυσούν άλλοι άνεμοι, εκείνος παραμένει στο επίκεντρο του ορίζοντα.
Προσέξτε: Την εβδομάδα που πέρασε έγιναν και δημοσιοποιήθηκαν τρεις έρευνες. Της Pulse για τον ΣΚΑΪ, της Metron Analysis για το Mega και της MRB για το Open. Η ΝΔ κι ο Μητσοτάκης παραμένουν πρώτοι με συντριπτική διαφορά από το δεύτερο κόμμα.
Προσέξτε κι αυτό: στην έρευνα της Pulse το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο 14%, της Metron Analysis στο 13,5%, όπως και στην έρευνα της MRB. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο 6,5%, στο 6,1% και στο 4,8% αντίστοιχα ενώ η Νέα Αριστερά στο 2,5%, στο 2,2% και στο 2% αντίστοιχα.
Τι δείχνουν αυτά; Ότι το χάος βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Όπου, κατά τα φαινόμενα υπάρχει χώρος για τον Τσίπρα. Μόνο που αυτός ο χώρος που μπορεί να καταλάβει ο Τσίπρας, προϋποθέτει εξαΰλωση των άλλων, αφού μόνο από εκεί μπορεί να λάβει ψήφους.
Στη δημοσκόπηση της Pulse, ένα κόμμα Τσίπρα το βλέπει θετικά το 14% και με ενδιαφέρον το 10% ενώ στη μέτρηση της Metron Analysis το 10% λέει ότι είναι πολύ πιθανό να το στηρίξει και το 13% αρκετά πιθανό. Δηλαδή, σοβαρή πιθανότητα ανακατέματος της τράπουλας στον χώρο της αντιπολίτευσης. Κι όσο στο ΠαΣοΚ ασκεί πολιτική η Θρασκιά ο εριστικός Τσουκαλάς κι ο Δούκας, όσο ο Ανδρουλάκης «παίζει μπάλα» ως συνδικαλιστής φοιτητής, τόσο θα είναι κολλημένη η βελόνα. Με ό,τι αυτό σημαίνει για τον Ανδρουλάκη και την κυριαρχία της Χαριλάου Τρικούπη στην αντιπολίτευση.
Αν ο Ανδρουλάκης περάσει τον σκόπελο Τσίπρα, έχει καλώς. Αν δεν περάσει, τότε η εσωστρέφεια στη Χαριλάου Τρικούπη, θα παίζει δίτερμα με την εξαφάνιση.
Από την άλλη πλευρά, αν ο Τσίπρας κάνει κόμμα και δεν ξεπεράσει τον Ανδρουλάκη, τότε από την αρχή θα έχει υπογράψει το τέλος του, αφού ουδείς θα τον θεωρεί πιθανή εναλλακτική λύση διακυβέρνησης.
Άρα, μιλάμε για ναυμαχία Ανδρουλάκη και Τσίπρα. Δύο καράβια που ανοίγονται στο ίδιο πέλαγος, κυνηγώντας τον ίδιο άνεμο εξουσίας, γνωρίζοντας πως μόνο ένα μπορεί να φτάσει στο λιμάνι.
Μπορούμε λοιπόν να ισχυριζόμαστε, ότι βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν απ’ το οποίο ξεκινούν όλα…
Όπως κι αν εξελιχθεί αυτή η σύγκρουση, η αντιπολίτευση δεν προτείνει κάτι νέο. Μόνο τσιτάτα άλλων καιρών κι εμμονές.
Το βέβαιο είναι ότι η χώρα χρειάζεται σταθερότητα και προοπτική. Κι η αντιπολίτευση δεν μπορεί να την εγγυηθεί. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να «ναυμαχεί». Όχι για την εξουσία, αλλά για τη δική της επιβίωση κι υπόσταση.
