Η Ουρανία Θρασκιά, γνωστή ως Ράνια, ήταν κάποτε μια τηλεπερσόνα που η ίδια η τηλεόραση άφησε στα αζήτητα, ξεχασμένη στα πίσω ράφια της δημοσιότητας, εκεί όπου η λάμψη γίνεται σκόνη.
Κάποια στιγμή, με το πέρασμα των χρόνων, γοήτευσε τον Τσίπρα, που την τοποθέτησε στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη. Προφανώς θα διέβλεψε την πολιτική αυθεντία της — ή ίσως απλώς εκείνη τη γοητεία της σκηνής όπου η πολιτική ντύνει την αυταπάτη με αυτοκρατορικές κορδέλες.
Το ίδιο έκαναν κι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ! Θεώρησαν ότι μπήκε στις τάξεις τους το…θωρηκτό Ποτέμκιν! Εξ ου και 15 χιλιάδες ψηφοφόροι τη σταύρωσαν για να τους εκπροσωπήσει. Εκείνη, λίγο μετά, έκοψε ρόδα μυρωμένα και με μια αγκαλιά λουλούδια βγήκε στο …κόμμα ανεξάρτητων μεμονωμένων — παίρνοντας το άρωμα της φιλοδοξίας για άρωμα μοίρας.
Έμεινε εκεί ένα χρόνο, κάτι ως «κάθαρση», και μετά τη γοήτευσε ο Ανδρουλάκης και πήγε ΠαΣοΚ. Ήταν μονίμως στη σκιά. Κάτι σαν …«ούτε μιλάει-ούτε λαλάει», μέχρι που ρωτήθηκε αν ο Τσίπρας πρέπει να περιλαμβάνεται στους συνομιλητές του ΠαΣοΚ για την προοδευτική αλλαγή, στην οποία προσβλέπει το κόμμα του «πράσινου ήλιου»…
Κι εκείνη απάντησε «ναι» κι άναψαν τα αίματα στη Χαριλάου Τρικούπη. Ήταν μια δήλωση διαφορετική από εκείνη του Μανώλη Χριστοδουλάκη, που λίγο πριν είχε δηλώσει ότι «κανένα στημένο rebranding δεν μας κάνει να ξεχάσουμε επιλογές που όχι μόνο πλήγωσαν το ΠαΣοΚ, αλλά πολύ περισσότερο πλήρωσαν τη χώρα και την Αριστερά».
Η ουσία είναι ότι η Θρασκιά φάνηκε να χαράζει πολιτική για το ΠαΣοΚ! Φάνηκε ως «λαγός» του Τσίπρα στη Χαριλάου Τρικούπη. Χώρια ότι την ίδια την ευνοεί η θέση αυτή, αφού διευρύνει τις ευκαιρίες της. Άλλωστε δεν είναι κάτι νέο αυτό, όλοι οι βουλευτές ενεργούν πρωτίστως ωφελιμιστικά…
Ομολογώ ότι δεν κατανόησα πώς, κατά Θρασκιά, θα συνεργαστούν με τον Τσίπρα εκείνοι από το ΠαΣοΚ που κρεμάστηκαν στα μανταλάκια, αλλά αυτό είναι ήσσονος σημασίας προβληματισμός.
Από την άλλη όμως, είναι ηλίου φαεινότερο ότι αν νικήσει τρίτη φορά ο Μητσοτάκης… πάει το ΠαΣοΚ! Το λένε μεταξύ τους στο ΠαΣοΚ και το φοβούνται όπως τα κοπάδια μαρίδας φοβούνται τα σκυλόψαρα — με τον φόβο να σέρνεται σαν βαριά ομίχλη πάνω από τις «πράσινες θάλασσες».
Εξ ου και τα συνεχή πυρά στον Μητσοτάκη αλλά και τα άσφαιρα του Ανδρουλάκη και όλων των «μεγάλων» του ΠαΣοΚ προς τον Τσίπρα. Όλοι τους αρνούνται να του καταλογίσουν όσα δεινά επέφερε στη χώρα η πρωθυπουργία του, αρνούνται να «διαβάσουν» ότι η πλειοψηφία των πολιτών τον έχει ξεγραμμένο. Προφανώς, στο όνομα της …προόδου.
Προσέξτε: Ο δήμαρχος των Αθηναίων ζητά να κατέβει στο συνέδριο του ΠαΣοΚ πρόταση για υποχρεωτική ΜΗ συνεργασία με τη ΝΔ.
Προσέξτε: Ο Γερουλάνος λέει περίπου το ίδιο — λες και ένας αόρατος άνεμος φυσά προς την ίδια κατεύθυνση. Λέει ότι το ΠαΣοΚ μπορεί να τα βρει με όλους πλην της ΝΔ. Κι ότι δεν έχει να φοβάται κάτι από συζητήσεις με Τσίπρα, Φάμελλο και Χαρίτση, ίσως και με τους Βαρουφάκη και Ζωή.
Τι διαφορετικό λοιπόν είπε η Θρασκιά;
Είναι σαφές ότι ο Τσίπρας, από τον οποίο το ΠαΣοΚ υπέστη τα πάνδεινα, βρίσκεται ξανά στα ραντάρ τους, ως εν δυνάμει συνομιλητής κι εταίρος.
Γιατί, στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι η Θρασκιά. Είναι το ίδιο το ΠαΣοΚ που γυρίζει γύρω από τις σκιές του, φοβούμενο τη φλόγα και τη στάχτη μαζί.
Ένα κόμμα που ψάχνει το χρώμα του μέσα σε μια πολιτική νύχτα όπου άλλοι γράφουν την ιστορία κι εκείνο απλώς την παρακολουθεί. Εδώ έγινε ουρά της Ζωής, στον Τσίπρα και στον Φάμελλο θα κολλήσει;
Αν δεν αποφασίσει λοιπόν τι θέλει, αν δεν βρει τη φωνή του πίσω από τους ψιθύρους, τότε θα το πάρει ο άνεμος — ο ίδιος άνεμος που σήκωσε κάποτε τη σημαία του. Και τότε, δεν θα φταίει ούτε η Θρασκιά, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης.
Θα φταίει το ίδιο το ΠαΣοΚ, που φοβήθηκε να κοιταχτεί στον καθρέφτη του.
