Ήταν 20 Οκτωβρίου του 1827, ο φθινοπωρινός ήλιος είχε κρυφτεί για τα καλά και χιλιάδες πτώματα επέπλεαν στην κατακόκκινη από το αίμα θάλασσα του Ναβαρίνου!
Η ναυμαχία που ελευθέρωσε την Ελλάδα από τα οθωμανικά δεσμά μόλις έχει τελειώσει.
Η ελληνική επανάσταση που έπνεε τότε τα λοίσθια (μετά από τρεις αιματηρούς εμφυλίους και την εκκλησία να μοιράζεται και να απολαμβάνει την εξουσία με την Πύλη), σώθηκε από τη θέληση των Ευρωπαίων και σε συνδυασμό με τις εκκαθαρίσεις των Γάλλων στην Πελοπόννησο και την ρωσοτουρκική διένεξη, η Ελλάδα κέρδισε την αυτονομία της.
Τα 60 από τα 89 πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου είχαν διαλυθεί στα αβαθή του κόλπου, ενώ 6 χιλιάδες νεκροί οθωμανοί και 4 χιλιάδες τραυματίες συμπλήρωναν το σκηνικό της κόλασης…
Κι είναι μέγιστο ερώτημα για ποιον λόγο δεν εορτάζεται αυτή η ημερομηνία με την δόξα και την τιμή που της αρμόζει. Γιατί δεν την έχουμε συμπεριλάβει στην ιστορική μας αφήγηση;
Η απάντηση είναι εύλογη για τους μυημένους στην ιστορία: Επειδή την ιστορία την έγραψαν το ελληνικό κράτος και η εκκλησία. Κι ούτε το ελληνικό κράτος ούτε η εκκλησία είχε και έχει λόγους να τιμά το Ναβαρίνο, δεδομένου ότι ήταν απόντες από αυτό. Και φρόντισαν να δημιουργήσουν θρύλους που στόχευαν στα λαϊκά ένστικτα κι όχι στη λογική και στην αλήθεια.
Κι έτσι, έφτασαν έως τις ημέρες μας τα παραμύθια περί του κρυφού σχολειού, περί της συμμετοχής της εκκλησίας στην εθνεγερσία και λοιπά τέτοια. Έτσι, έφτασαν ως τις μέρες μας ως ήρωες διάφοροι λωποδύτες όπως ο Μακρυγιάννης, ο Μαυροκορδάτος, ο Μιαούλης και διάφοροι άλλοι που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το χρήμα και τα αξιώματα.
Κουβέντα για το γεγονός ότι μας απελευθέρωσαν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι, ακόμη κι αν στόχευαν να εξυπηρετήσουν δικά τους συμφέροντα. Κουβέντα για το γεγονός ότι ένας σπουδαίος Έλληνας, ο Καποδίστριας, κατάφερε να κινητοποιήσει και να εκμεταλλευθεί τις διαθέσεις Γάλλων, Ρώσων και Άγγλων και να τους στρέψει εναντίον των Τούρκων.
Είτε αρέσει λοιπόν σε κάποιους είτε όχι, η ναυμαχία του Ναβαρίνου ήταν νίκη των Ευρωπαίων απέναντι στους Οθωμανούς και δη για χάρη μας.
Κι από τότε είμαστε ή θα έπρεπε να είμαστε Ευρωπαίοι. Αυτό είναι το DNA μας, από εκείνο το σωτήριο βράδυ της 20ης Οκτωβρίου του 1827. Αυτό επιτάσσει το χρέος μας απέναντι στην ελευθερία, τον ορθολογισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι αυτά αποτελούν ελληνικά χαρακτηριστικά και συνυπάρχουν με την Ευρώπη.
Κι είναι ευχή, μέγιστη ευχή, να μπορέσουμε να μάθουμε σωστά την ιστορία μας, αφού η άγνοια είναι μια θλιβερή ανανδρία που μόνο υπόδουλους μπορεί να μας κρατά…
