Η Ελλάδα είναι μια χώρα που κατεξοχήν την διοικούσαν και τη διοικουν ανεύθυνοι.
Δε λέω κακό για τα πρόσωπα που τα σέβομαι (μέχρι αποδείξεως του εναντίον) αλλά για τις θέσεις που περιβάλλονται από μια θολούρα που θολώνει τα πάντα.
Και όταν θολώνει κάτι τι θολώνει πρώτα απ’ όλα;
Τα όρια!
Αυτά τα δόλια τα όρια που σου λέει ο ψυχολόγος να τα βάζεις γιατί αλλιώς θα σε λιανίσου όλοι;
Ε αυτά τα όρια θολώνουν και όπως θολώνουν μπλέκονται όλα μαζί και αρχίζει να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Κι εκεί που χάνεται το παιδί και η μάνα και η μπάλα αρχίζουν τα προβλήματα.
«Τίνος είναι βρε γυναίκα η αρμοδιότητα» … Νάτη η μεγάλη πληγή του ελληνικού κράτους.
Ανεύθυνοι όλοι. Ένεκα που οι αρμοδιότητες μπερδεύονται σαν τα νήματα της γιαγιάς που πλέκει σεμεδάκια μέσα στο καλάθι και κάθε απόγευμα που η γιαγιά πάει να πιάσει το πλέξιμο ασχολείται μισή ώρα να ξεμπλέξει τα καρουλάκια, τα κουβάρια κλπ. Κι έτσι όταν έρθει η ώρα να πλέξει έχει μπαϊλντίσει και τα παρατάει και δεν τελειώνει (ευτυχώς…) ποτέ το σεμεδάκι για την φλατ τηλεόραση…
Αυτά τώρα, τα μαλλιοκούβαρα που λέμε, αν τα κάνεις αναγωγή στο κράτος και τις ευθύνες του όχι το πλέξιμο μέχρι καλλιτεχνικό πατινάζ αρχίζεις προκειμένου να ξεχάσεις.
Έτσι όμως χάνονται άνθρωποι και η πατρίδα μένει ένα μισοτελειωμένο σεμεδάκι που δε θέλει κανείς να στολίσει στο σαλόνι του.
Δες τι γίνεται με την τροπολογία Μητσοτάκη και τον Νίκο Δένδια, τον Μιχάλη Χρυσχοΐδη και τον Χάρη Δούκα.
Μια κακοστημένη Μητσοτακική φάρσα που τελικά προκαλεί γέλια μόνο στον εμπνευστή της. Οι υπόλοιποι οικτίρουν – ο καθείς για διαφορετικούς λόγους.
Έτσι είναι όμως όταν δεν αφήνεις να ενηλικιωθεί το κράτος. Σαν παιδάκι το χαϊδολογάς, δεν του δίνεις ευθύνες να τις πάρει να τις φέρει εις πέρας και να έχει το άγχος του ελέγχου… Δεν γίνεται ποτέ υπεύθυνος πολίτης. Παραμένει ένα ανεύθυνο παιδί που παίζει. Αλλά μερικές φορές τα παιχνίδια είναι επικίνδυνα. Μπορεί να μην κουφαίνουν αλλά μπορεί να είναι θανάσιμα…
Γιάννης Καφάτος
