Ας λέμε τα πράγματα όπως είναι, κι ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο Νίκος Δένδιας θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, να διαδεχθεί τον Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ.
Το πρώτο ερώτημα είναι απλό: Είναι κακό να θέλει να γίνει πρόεδρος της ΝΔ, ίσως και πρωθυπουργός; Η απάντηση, προφανής. Όχι βέβαια! Τόσοι και τόσοι φιλοδοξούν το ίδιο…
Όμως έπεται το δύσκολο ερώτημα: Είναι αυτή η κατάλληλη εποχή για να κτίζει ο Δένδιας το προφίλ του;
Και κάτι ακόμη βαθύτερο: Για να γίνει πρόεδρος της ΝΔ, ίσως και πρωθυπουργός, θα πρέπει να «πέσει» ο Μητσοτάκης — είτε με ήττα, είτε με ανατροπή. Και στις δύο περιπτώσεις, κάποιοι θα πρέπει να «παίξουν» το παιχνίδι της φθοράς.
Το αντέχει αυτό ο Δένδιας; Έστω κι ως ψίθυρο;
Αντέχει να παίξει τον ρόλο του αντάρτη;
Και, τελικά, ποιον ωφελεί ένας τέτοιος «ανταρτοπόλεμος»;
Είναι και κάτι ακόμη: Οσάκις ερωτάται ο υπουργός Άμυνας αν αντιπολιτεύεται τον πρωθυπουργό, απαντά με την ίδια κασέτα: «εγώ κάνω τη δουλειά μου και δεν με απασχολεί τι λένε και τι γράφουν».
Όμως, δεν τον ρωτάνε αν κάνει καλά τη δουλειά του, άλλο τον ρωτάνε. Και στο άλλο που τον ρωτάνε, σιωπά, δεν απαντά, υπεκφεύγει.
Ξέρετε κάτι; Είναι ιδιαιτέρως άκομψο, πολιτικά άγαρμπο, ότι προτίμησε να παραστεί σε στρατιωτική φιέστα σε ξενοδοχείο απέναντι από τη Βουλή, παρά στην ίδια τη Βουλή που συζητιόταν νόμος που τον αφορά!! Το να επιλέγεις μια στρατιωτική φιέστα αντί για το Κοινοβούλιο δεν είναι απλώς ανέξοδος παλικαρισμός, είναι δήλωση προτεραιοτήτων. Ασχέτως αν την άλλη ημέρα έσπευσε να ψηφίσει το νόμο για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Η ουσία λοιπόν είναι, ότι οι φιλοδοξίες του Δένδια δεν τέμνονται με την πορεία της χώρας ούτε με την ανάγκη για πολιτική σταθερότητα.
Δεν μπορεί πια να δρα χωρίς να του καταλογίζεται ευθύνη.
Ο Μητσοτάκης του άφησε χώρο — ίσως περισσότερο απ’ όσο έπρεπε.
Κι ο Δένδιας, από την πλευρά του, εφάρμοσε πιστά την πολιτική Μητσοτάκη, τόσο στο Υπουργείο Εξωτερικών όσο και στο Άμυνας, ασχέτως αν, εκ των υστέρων, πωλούσε το έργο ως δικό του. Πώς θα μπορούσε άραγε να ασκεί δικό του έργο σε μια κυβέρνηση άλλου;
Να τα λέμε καθαρά:
Ό,τι κάνει, διαρρέει ή υπονοεί ο Δένδιας, αντανακλά στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση. Οι φιλοδοξίες του είναι θεμιτές, αλλά αν δεν μετρηθούν σωστά, μπορούν να τον καταστήσουν πολιτικά αυτόχειρα. Η Ιστορία βρίθει από πολιτικούς που μπέρδεψαν την ευκαιρία με τη συγκυρία και βιάστηκαν να ανεβούν στο βάθρο πριν ακόμη στηθεί.
Κάθε του κίνηση λοιπόν, μοιάζει να χαράζει μια γραμμή φθοράς που αγγίζει όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και την παράταξη.
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα — κι αν κάτι διδάσκει η Ιστορία, είναι ότι οι πρόωρες φιλοδοξίες τρώνε τα παιδιά τους.
Ο Νίκος Δένδιας, στον δρόμο για τα εβδομήντα χρόνια του πια, οφείλει να μετρήσει ξανά τις δυνάμεις του και να θυμηθεί πως η πολιτική δεν είναι μόνο φιλοδοξία, είναι και ευθύνη.
Και, τέλος, κάτι ακόμη:
Καλό θα ήταν να συνετίσει τους πέριξ του «αυλικούς» του. Τα στόματά τους έχουν γίνει απύλωτα, και οι διαρροές τους σχεδόν ταυτίζονται με επιχειρηματικά κέντρα που απεργάζονται σχέδια εκτροπής και ανατροπής «εν κινήσει».
Ο Νίκος Δένδιας δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι η ιστορία διδάσκει μεν, αλλά σπανίως προλαβαίνει να προειδοποιήσει. Η δε πολιτική, όσο κι αν μοιάζει με σκακιέρα, δεν είναι πάντα παιχνίδι στρατηγικής. Είναι, κυρίως, παιχνίδι αντοχής, χαρακτήρα και χρόνου.
Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ο Νίκος Δένδιας, ότι η πολιτική – αυτή η ασταθής τέχνη του χρόνου — μοιάζει με σκακιέρα όπου οι βασιλιάδες δεν πέφτουν πάντα από τα πιόνια των αντιπάλων, αλλά συχνά από το ίδιο τους το χέρι.
Κι όποιος βιάζεται να φορέσει το στέμμα, συχνά το βλέπει να του πέφτει πριν καν το αγγίξει.
