Η αποχώρηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου από την εκπομπή της Φαίης Μαυραγάνη, χθες, ήταν μια σκηνή αποκαλυπτική. Όχι για την «ευαισθησία» της καλεσμένης, αλλά για τη βαθιά ριζωμένη δυσανεξία που δείχνουν ορισμένοι απέναντι στη δημοσιογραφική ερώτηση. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που κατά τα λοιπά υπερασπίζεται τη «δημοκρατία της ειλικρίνειας», δεν άντεξε μια ερώτηση για τον Τσίπρα που θεώρησε «ενοχλητική» και εγκατέλειψε το πλατό. Όμως η πολιτική δεν είναι ψυχοθεραπεία, και οι δημοσιογράφοι δεν είναι θεραπευτές του πληγωμένου «εγώ» των πολιτικών.
Στην ίδια λογική, ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, Ανδρέας Νεφελούδης, θεώρησε σκόπιμο να μετατρέψει μια τηλεοπτική συζήτηση με τον δημοσιογράφο Σταμάτη Ζαχαρό σε φραστική επίθεση χωρίς φραγμούς. Επειδή δεν του άρεσε η ερώτηση και η τοποθέτηση του δημοσιογράφου για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, τον αποκάλεσε «προπαγανδιστικό βραχίονα της ΝΔ», «επιστήμονα στην τυμβωρυχία» και — το πιο χυδαίο απ’ όλα — «ορφανό της χούντας». Η πολιτική ευπρέπεια και το ηθικό πλεονέκτημα του Νεφελούδη, κατρακύλησαν χωρίς φρένα στο σύνδρομο του θράσους και του πολιτικού τραμπουκισμού.
Έχουν προηγηθεί: Η επίθεση στον Γιώργο Παπαχρήστο, οι συστηματικές ύβρεις προς τον Άρη Πορτοσάλτε , επειδή δεν αρέσουν σε κάποιους οι θέσεις του. Χώρια η στοχοποίηση δημοσιογράφων γυναικών (ιδίως σε διαδικτυακές πλατφόρμες) με σεξιστικά ή εξευτελιστικά σχόλια, απλώς επειδή εκφράζουν γνώμη. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις χυδαίες επιθέσεις στον Γιάννη Πρετεντέρη. Επίσης, τις τελευταίες 3-4 ημέρες, τα social media, έχουν καταστεί πεδίο βολής χυδαίων «πυροβολισμών» για την ταπεινότητά μου, με αφορμή το άρθρο «Η ανησυχία του ανήσυχου», που …τόλμησε κι εξέφρασε κρίση κι άποψη για τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή!
Αυτά και πολλά άλλα αντίστοιχα, έχουν κοινούς παρονομαστές:
Α. Τη δυνατότητα που έχει ο καθένας, χωρίς κυρώσεις, να καθιστά το πληκτρολόγιό του «πυροβόλο όπλο» και να δολοφονεί χαρακτήρες και προσωπικότητες.
Β. Μια επικίνδυνη, αντιδημοκρατική νοοτροπία: ότι ο δημοσιογράφος υπάρχει για να χαϊδεύει, όχι να ρωτά, ότι η ερώτηση είναι επίθεση, ότι η διαφωνία είναι προσβολή, ότι η αλήθεια πρέπει να μετριέται με κομματικό θερμόμετρο.
Αυτή η αντίληψη δεν είναι «ευαισθησία», είναι πολιτικός αυταρχισμός. Είναι η διαστροφή μιας δημοκρατίας που υποτίθεται ότι αγαπά τη διαφάνεια, αλλά τρομάζει μπροστά στον καθρέφτη της.
Η ελευθεροτυπία δεν υπάρχει για να προστατεύει τους δημοσιογράφους, αλλά για να ελέγχει τους ισχυρούς και να καταθέτει κάποιος την κρίση του χωρίς φόβο αντιδράσεων, απ’ όσους διαφωνούν μ’ αυτή. Όποιος δεν το αντέχει, ας μην εμφανίζεται στα στούντιο ούτε στα timelines. Γιατί η δημοκρατία, ευτυχώς, δεν φιμώνεται από τα νεύρα κανενός, ούτε από κομματόσκυλα του αισχίστου είδους…
