Το προηγούμενο καλοκαίρι, όσοι εκ τύχης ή δουλειάς γνώριζαν μερικά πράγματα περισσότερα για τα αθλητικά (μπασκετικά) πράγματα, ορκιζόντουσαν ότι αφού ο Μπαρτζώκας δεν ήθελε στον Ολυμπιακό τον Σλούκα, εκείνος θα περνούσε το Αιγαίο και θα πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη για τη Φενέρ. Βλέπετε, δεν ήταν μόνο ότι εκεί τον ήξεραν και τον εκτιμούσαν, ήταν κι ο Ιτούδης με τον οποίο ο παίκτης είχε σχεδόν συμφωνήσει.
Την ίδια στιγμή, ο τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού κτυπούσε πόρτες για να επανδρώσει τη νέα ομάδα των «πράσινων» και δεν άνοιγε καμιά. Η προτελευταία θέση στην Ευρωλίγκα αποτελούσε ανυπέρβλητο εμπόδιο κι η ομάδα έπρεπε ν’ αρχίσει να κάνει υπερβάσεις για ν’ αντιστρέψει την κατάσταση.
Πρώτη υπέρβαση λοιπόν, ήταν ο Κώστας Σλούκας. Με ηθικό στα τάρταρα αλλά και πίστη/ εμπιστοσύνη στην τεράστια αξία και προϊστορία του, που ένιωθε ότι δεν σεβάστηκε ο προπονητής του. Η διαδρομή ΣΕΦ- ΟΑΚΑ έγινε με συνοπτικές διαδικασίες κι ο Σλούκας έγινε ο φάρος προσέλκυσης σχεδόν όλων των άλλων παικτών. Τα κατάφερε! Δεν είναι ότι ήρθαν στον Παναθηναϊκό προσωπικότητες, είναι ότι έγιναν παρέα με πρώτο τον αρχηγό. Το τέλος της διαδρομής τους βρήκε στην κορυφή της Ευρώπης! Με την αξία των ηττημένων να τους δίνει ακόμη μεγαλύτερη δόξα! Κι ο «διωγμένος» από τον Μπαρτζώκα Σλούκας, αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης του φάιναλ φορ κι έβαλε το όνομά του δίπλα στους Παπαλουκά, Διαμαντίδη και Σπανούλη. Ναι, ο Σλούκας έδωσε μια υπέροχη παράσταση στο Βερολίνο . Δεν είχε τίποτα ν’ αποδείξει, αλλά έδωσε απαντήσεις και τελικά απέδειξε…
Για να γυρίσουμε λοιπόν πίσω στο περασμένο καλοκαίρι, πρέπει να πούμε ότι από εκεί που οι μάνατζερς έστελναν προτάσεις απόκτησης παικτών από το κάτω ράφι, ξαφνικά μετά την απόκτηση Σλούκα, εμφανίστηκαν μυθικές προτάσεις. Οι Μπετσίροβιτς κι Αταμάν άρχισαν τα ξενύχτια για να επανδρώσουν την ομάδα με το τριφύλλι και τα έξι αστέρια στη φανέλα.
Ήθελε κόπο και τρόπο για ν’ αναγεννηθεί μια αυτοκρατορία που είχε καταρρεύσει και ζούσε με αναμνήσεις μέσα στα συντρίμμια. Κι αυτό γινόταν ακόμη πιο δύσκολο αφού οι αρχικές μέτριες εμφανίσεις κι η κακή εικόνα του Σλούκα άρχισαν να δημιουργούν προβληματισμούς. Θυμάμαι τον πατέρα μου και πολλούς άλλους να γκρινιάζουν που ο Τούρκος άφησε την ομάδα με ένα μόνο «πεντάρι», ότι δεν ανοίγει το rotation, ότι δεν δίνει ευκαιρίες στα Ελληνόπουλα, ότι όσο χρησιμοποιεί μόνο 5-6 παίκτες στο τέλος θα τους «κάψει» κι άλλα τέτοια. Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός «έφτυνε αίμα» να νικήσει τον Άρη και το Περιστέρι. Όμως ο Αταμάν έλεγε … πηγαίνετε να κλείσετε εισιτήρια για το Βερολίνο!!! Ο πατέρας μου κι οι φίλοι του τον έλεγαν τρελό και φαφλατά! Μα όταν το τσιπάκι γύρισε μ’ εκείνο το απίθανο τρίποντο του Γκριγκόνις στο Μονακό, τα sold out έκαναν στην εμφάνισή τους στο ΟΑΚΑ, κι η αυτοπεποίθηση της ομάδας άρχισε ν’ ανεβαίνει στα ύψη. Κι η ιστορία έγραψε. Στο δε Βερολίνο ο Αταμάν δεν έλαβε μόνο το μετάλλιο του πρώτου, αλλά και τα σημαντικά εύσημα του κορυφαίου παίκτη του πλανήτη: «Είσαι ο καλύτερος, είσαι ο Νο 1 προπονητής. Θα ήθελα να παίξω για έναν προπονητή σαν εσένα», του είπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Καλού κακού ας κλειδώσουν τον Τούρκο στο ΟΑΚΑ μη τον κλέψει για τους Μπακς που βολοδέρνουν με τον μετρίως μέτριο Ντοκ Ρίβερς…
Είναι κι ο Σερέλης. Ο πιο αφανής εργάτης αυτής της ομάδας. Ο άνθρωπος που έφτιαξε/δίδαξε αυτή την άμυνα –τανάλια που έπνιξε τους αντιπάλους του επτάστερου. Κι όποιος δεν το πιστεύει, ας ρωτήσει τον Αταμάν, ή τους παίκτες.
Είναι κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Που εμφανίστηκε τελείως άλλος, λες κι η κυρά Δέσποινα τον ξαναγέννησε. Σχετικά ήρεμος, χωρίς ακρότητες κι εξάρσεις, έδωσε όλη τη δόξα στους παίκτες και τον προπονητή αρνούμενος να τρέξει να σηκώσει εκείνος την κούπα. Ναι, είναι ένας άλλος Γιαννακόπουλος κι αυτό το πιστώθηκε η ομάδα. Άφησε το όραμά του να ξεδιπλωθεί, εξασφάλισε για δεκαετίες το ΟΑΚΑ, ενώ άρχισε τις οικονομικές υπερβάσεις. Μόνος του! Ο πατέρας του είχε συνοδοιπόρο τον Θανάση, εκείνος είναι μόνος! Έφερε λοιπόν τον Αταμάν, έφερε τον Σλούκα, τον Λεσόρτ, έφερε αφανώς τον Γκράντ μέσα σε «γκρίνια», τον Βιλντόζα, τον Χουάντσο με τα εκατοντάδες παιγνίδια στο ΝΒΑ, τον Μήτογλου, ενώ κράτησε τον Γκριγκόνις! Χώρια ότι περίμενε όσο έπρεπε τον Ναν για να τον ντύσει στα «πράσινα», αφού πρώτα ασχολήθηκαν μαζί του οι ερυθρόλευκοι χωρίς να τα καταφέρουν να τον πείσουν.
Ναι, ο Παναθηναϊκός πήρε την πιο ανέλπιστη κούπα. Πιο ανέλπιστη κι απ’ αυτή στη Μπολόνια. Τότε είχε μια βάση ως ομάδα, με αρχή μέση και τέλος και με προπονητή χρόνων. Τώρα ξεκίνησε από την 17η θέση και κατέκτησε το τρόπαιο υπό το βλέμμα των συγκινημένων εμβληματικών αρχηγών του, του Αλβέρτη και του Διαμαντίδη. Στην ίδια πόλη που το είχε κατακτήσει το 2009.
Προφανώς του πάει το Βερολίνο.
Όπως του πάει και το έβδομο αστέρι στη φανέλα, το πιο ανέλπιστο έπος του!
