Παρέμβαση του Πρωθυπουργού ζητούν οι δανειολήπτες με ρήτρα ελβετικού φράγκου καθώς μείζον θέμα φαίνεται να προκύπτει μετά από εσφαλμένη ερμηνεία διάταξης του Νόμου περί καταναλωτή και καταναλωτικού δικαίου, συνέπεια της οποίας είναι να συνεχίζεται ο Γολγοθάς τους, οι οποίοι μένουν έως και σήμερα απροστάτευτοι.
Υπενθυμίζεται πως το ζήτημα αφορά πλέον των 200.000 πολιτών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους έχουν ήδη αποπληρώσει το δάνειό τους ( κεφάλαιο και τόκους) και καλούνται σήμερα να αποπληρώσουν άλλο ένα σχεδόν ισόποσο δάνειο.
Μετά από αλληλογραφία του πανελλήνιου Συλλόγου Δανειοληπτών Ελβετικού Φράγκου με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Ανάπτυξης και το όμοιο αίτημα που κατατέθηκε από πλήθος βουλευτών της κυβέρνησης ήρθε η απάντηση του Γενικού Γραμματέα Εμπορίου σχετικά με τη δυνατότητα που δίνει το άρθρο 10 παρ. 21 Ν. 2251/1994 στον αρμόδιο υπουργό, «με απόφασή του να καθορίσει τους όρους και τις προϋποθέσεις προσαρμογής της συναλλακτικής συμπεριφοράς των προμηθευτών στο δεδικασμένο αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων επί αγωγών καταναλωτή ή ενώσεων καταναλωτών, καθώς οι συνέπειες του δεδικασμένου έχουν ευρύτερο δημόσιο ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την προστασία των καταναλωτών».
Με την ανωτέρω επιστολή του Γενικού Γραμματέα, η έκκληση των δανειοληπτών για νομοθέτηση με βάση το διατακτικό τριών θετικών (για τους δανειολήπτες) αμετακλήτων δικαστικών αποφάσεων, απερρίφθη με το σκεπτικό ότι «δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 10 παρ. 21 Ν. 2251/1994».
Συγκεκριμένα για την υπ’ αριθμ. 86/2017 απόφαση του Εφετείου Αιγαίου τονίζεται ότι αυτή εκδόθηκε κατόπιν αγωγής ένωσης προσώπων που διατηρεί επιχείρηση εκμετάλλευσης πρατηρίου υγρών καυσίμων, «η οποία (ένωση προσώπων) δεν έχει την ιδιότητα του καταναλωτή, όπως επιτάσσει το άρθρο 10 παρ. 21 Ν. 2251/1994».
Ωστόσο, πρόκειται για εσφαλμένη ερμηνεία καθώς, η ιδιότητα του καταναλωτή, δεν περιγράφεται στο άρθρο 10 παρ. 21 του Ν. 2251/1994. Αντίθετα, ορίζεται στο άρθρο 1α του ίδιου νόμου, και εξειδικεύεται περαιτέρω στην παράγραφο 4α του αυτού άρθρου.
Εξάλλου με την υπ’ αριθμόν 13/2015 απόφασή του ο Άρειος Πάγος δέχεται πως οι λήπτες τραπεζικών προϊόντων θεωρούνται «τελικοί αποδέκτες» υπηρεσίας, και συνεπώς έχουν την ιδιότητα του καταναλωτή.
Σημειώνεται πως ο προγενέστερος ορισμός του άρθρου 1 παρ. 4α ν. 2251/1994 (πριν την τροποποίησή του με τον Ν. 4512/2018) προστάτευε ως καταναλωτή κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που ήταν «τελικός αποδέκτης» των αγαθών. Ήταν δηλαδή ευρύτερος σε σχέση με την ερμηνεία που δίνεται από την έννομη τάξη της Ένωσης.
Είναι, όμως, πολύ σημαντικό να τονιστεί ότι ο πραγματικός στόχος των κοινοτικών οδηγιών που αποτέλεσαν την βάση των εγχώριων νομοθετημάτων ήταν η εξασφάλιση ενός ελάχιστου ορίου προστασίας του καταναλωτή και ως εκ τούτου μπορεί η έννοια του τελικού αποδέκτη της υπηρεσίας να είναι ευρύτερη του ελάχιστου προστατευτικού περιεχομένου που θέτει η ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Τονίζεται δε πως η εν λόγω αμετάκλητη απόφαση υπ’ αριθμ. 86/2017 Εφετείου Αιγαίου, προέκυψε από ένδικα μέσα (αγωγή 2012!) που ασκήθηκαν έτη πριν την τροποποίηση του ν. 4512/2018!!
Με αυτά τα δεδομένα, τα οποία φυσικά ούτε νέα ούτε καινοτόμα είναι, αισθανόμαστε την υποχρέωση, ως ο καθ’ύλην αρμόδιος σύλλογος (ΣΥ.ΔΑΝ.Ε.Φ.), να θέσουμε το θέμα και στο νέο Υπουργό Ανάπτυξης, κ. Σκρέκα, ώστε να εκδοθεί σχετική υπουργική απόφαση που θα ρυθμίζει το θέμα των δανείων με ρήτρα ελβετικού φράγκου, ζητώντας ακόμη και την παρέμβαση του Προέδρου της Κυβερνήσεως κ. Μητσοτάκη για το ευρύτερου ενδιαφέροντος αυτό ζήτημα.
