Το γεγονός ότι συζητάμε ακόμα στην Ελλάδα, εν έτει 2024, για το αν είμαστε έτοιμοι να εξισώσουμε τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας με εκείνα όλων των υπολοίπων δεν μας τιμά ως κοινωνία. Έχουν περάσει 76 χρόνια από την υπογραφή της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από τη χώρα μας και 74 μετά από εκείνη της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Όταν μπήκαν αυτές οι υπογραφές δεν σημειώθηκε καμία διαφωνία, μια χαρά έτοιμη φαινόταν τότε η ελληνική κοινωνία…
Ωστόσο, άλλο η υπογραφή και άλλο η εφαρμογή. Και καθώς διαχρονικά μεγάλο μέρος του πολιτικού μας προσωπικού ενδιαφέρεται πριν από όλα για τα επόμενα εκλογικά ποσοστά, αντί να εφαρμόσει τα αυτονόητα στήνει αυτί για να μας ακούσει να τα συζητάμε. Και τι ακούει; Ότι πολλοί ψηφοφόροι είναι αρνητικοί στο γάμο και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Παρά ταύτα, όταν μιλάμε για ένα θεμελιώδες δικαίωμα όπως εκείνο της ισότητας, δεν έχουν καμία σημασία οι αρνητικοί ψηφοφόροι. Όσοι κι αν διαφωνούν, όσο έντονα κι αν διαφωνούν, υπάρχει λόγος που λέγεται θεμελιώδες το δικαίωμα.
Αυτή η υπέρβαση του «λαϊκού αισθήματος», στην προκειμένη περίπτωση, προκαλεί την έντονη αντίδραση του συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας μας, οπότε οι αρνητικές εισηγήσεις ακούγονται πιο δυνατά από τις θετικές – οι οποίες, ακόμα κι αν είναι περισσότερες, κάνουν λιγότερο θόρυβο γιατί στηρίζονται συνήθως από μετριοπαθείς – και κάπως έτσι ξεκινά ένας δημόσιος διάλογος που είναι το λιγότερο αχρείαστος, αν όχι επιβλαβής, γιατί διαπραγματεύεται το αδιαπραγμάτευτο.
Αυτό το αδιαπραγμάτευτο, λοιπόν, πρόκειται επιτέλους να νομοθετηθεί με πρωτοβουλία της σημερινής κυβέρνησης, η οποία αγνοεί το αναμενόμενο πολιτικό κόστος και αντιμετωπίζει διαφωνούντες από όλο το πολιτικό φάσμα. Θα μπορούσε να κάνει αυτό που έκαναν και άλλες αμέτρητες κυβερνήσεις του παρελθόντος και να μην ασχοληθεί καθόλου με το όλο θέμα. Ασχολείται όμως. Φροντίζει για μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, χωρίς παράλληλα να χάσουν τίποτα όλοι οι υπόλοιποι, και είναι πιθανό να τιμωρηθεί στην κάλπη για αυτό.
Εντούτοις, έτσι προχωρούν οι κοινωνίες μπροστά. Εκείνος που κυβερνά πρέπει να κάνει τη δύσκολη δουλειά και να αντιμετωπίσει τις διαφωνίες. Ωστόσο, μπροστά στην πρόοδο ολόκληρης της κοινωνίας είναι μικρό το τίμημα. Οι ζωές των περισσότερων από εμάς θα συνεχιστούν χωρίς να έχουν αλλάξει καθόλου από αυτήν την μεταρρύθμιση και αν κάποιοι επιλέξουν να τιμωρήσουν την κυβέρνηση στις κάλπες των ευρωεκλογών εξ αιτίας της, πιθανότατα μέχρι τις βουλευτικές θα την έχουν ξεχάσει.
Στο μεταξύ, οι ζωές των υπόλοιπων λίγων, των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας, θα έχουν διευκολυνθεί σε σημαντικό βαθμό. Γιατί δημοκρατία δεν είναι μόνο να διαμαρτύρεσαι στην κάλπη για κάτι που δεν σου αρέσει, είναι και να προστατεύεις τις μειοψηφίες και τα δικαιώματά τους όσο βρίσκεσαι στην πλειοψηφία. Εάν δεν είχε και αυτό το στοιχείο η δημοκρατία, θα ήταν ένα βραχύβιο χάος από δυσαρεστημένες και αλληλοσυγκρουόμενες κοινωνικές ομάδες.
Στις σύγχρονες, πλουραλιστικές κοινωνίες δεν περισσεύει κανένας, βλέπετε. Όλες βέβαια έχουν τα προβλήματα και τις προκλήσεις τους, αλλά αν θέλουν ειρήνη και ευημερία με διάρκεια, χρειάζονται τη συμμετοχή όλων σε όλα ή έστω όσο το δυνατόν περισσότερων. Αυτή την εποχή στην Ελλάδα φαίνεται ότι έχουμε μία πολιτική ηγεσία που το καταλαβαίνει αυτό και που το εκτιμά, ευτυχώς, περισσότερο από μερικές ποσοστιαίες μονάδες στις ερχόμενες εκλογές.
