Ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Τσακαλώτος κι όλοι όσοι έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους όταν ο πραιτοριανός των Τσίπρα και Πολάκη τους πήρε το κόμμα, είναι ίσως οι τελευταίοι των μοϊκανών της μεταπολίτευσης. Άνθρωποι με βαθιά ιδεολογικά χαρακτηριστικά, από εκείνους που δεν έχουν αποκηρύξει ακόμη τον εμφύλιο που προκάλεσε τόσα δεινά στη χώρα. Μπορεί να άνοιξαν την πόρτα και να έφυγαν κάποτε από το ΚΚΕ, μπορεί να άρχισαν να κάνουν καριέρα στην Αριστερά μαζί με τη γενιά του Πολυτεχνείου, μπορεί κάποια στιγμή να συμβιβάστηκαν με την ιδέα της Ευρώπης, μα όλη τους τη ζωή να έζησαν με … αντιιμπεριαλιστικά πρότυπα.
Από την άλλη πλευρά, οι ύβρεις κι οι προσβολές του Πολάκη δια στόματος Κασσελάκη στην ΚΕ, ήταν κορυφαία απρέπεια. Είναι δυνατόν να χαρακτηρίζουν τον Φίλη, τον Βούτση, τον Σκουρλέτη και το Τσακαλώτο … πέμπτη φάλαγγα της Νέας Δημοκρατίας; Αυτό ήταν/είναι πράξη σταλινική, βγαλμένη από τα κιτάπια των… τροτσκιστών όταν κάποτε στη Σοβιετική Ένωση μιλούσαν για… «πέμπτη Φάλαγγα της Γκεστάπο»! Ήταν πράξη από τους τόμους του ΚΚΕ, όταν χαρακτήριζε χυδαία το ΚΚΕ εσωτερικού ως «ουρά της Δεξιάς».
Η ουσία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε δεν υπάρχει. Χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν εκτός, άλλοι είναι εγκλωβισμένοι ενώ πολλοί βρίσκονται σε αναμονή.
Αριστεροί που δεν κατάλαβαν ποτέ ότι η ζωή αλλού τραβάει. Άνθρωποι που ανδρώθηκαν μέσα στην Αριστερή ουτοπία, που δεν κατανόησαν ποτέ το ανεφάρμοστο όσων πίστευαν. Άνθρωποι που ένιωσαν βαθιά στο πετσί τους διασπάσεις, διενέξεις, αλληλοκαρφώματα και ψεύτικες επαναστάσεις. Άνθρωποι που ηλικιακά έζησαν τη διάσπαση του 1978, τη διάσπαση του «Ρήγα Φεραίου». Που είχε προέλθει από …διάσπαση του ΚΚΕ και τη δημιουργία του ΚΚΕ εξωτερικού και του ΚΚΕ εσωτερικού. Άνθρωποι που μιλούσαν κάποτε για «συντρίμμια της γενιάς τους» (προκήρυξη Β’ Πανελλαδικής), εν μέσω αντάρτικων και της …πασοκικής αλλαγής.
Άνθρωποι που μια ζωή έζησαν στην Αριστερά, «γαλούχησαν» και «γαλουχήθηκαν» σε σύννεφα ουτοπίας, που αγκαλιάστηκαν με τον πολιτικό καιροσκοπισμό (Τσίπρας – Καμμένος) και τελικά σήμερα συντρίβονται εκδιωγμένοι από το κόμμα –συνέχεια αυτού που –έστω και ουτοπικά δημιούργησαν.
Ναι, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ των Τσίπρα-Πολάκη –Κασσελάκη, συντρίβεται και μια ολόκληρη γενιά που είχε πάρει τη ζωή της λάθος. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι, με τον ημιμαθή μαέστρο που εμπιστεύθηκαν με εντολή Αλαβάνου, έστειλαν μαζί τη χώρα στα βράχια! Κι αφού τα έκαναν μούσκεμα παντού, τώρα … αυτοκαταστρέφονται. Από τη μια ο «μπροστινός» των Τσίπρα –Πολάκη, με αλαζονεία και ύφος Βοναπάρτη να τους εξωθεί στην έξοδο κι από την άλλη εκείνοι να μοιάζουν με μπουρλοτιέρηδες του τίποτα. Κι οι δυο, φορείς ενός ανύπαρκτου ηθικού πλεονεκτήματος και μπόλικου παραμυθιού, στο οποίο αρέσκεται η αριστερογαλουχημένη ελληνική κοινωνία.
Δεν τους συγχωρώ, δεν τους συναισθάνομαι. Μπορεί εκείνοι να πήραν τη ζωή τους λάθος και να το έπραξαν συνειδητά, μα ταυτοχρόνως κρατούσαν συνειδητά και τη χώρα αιχμάλωτη των ουτοπιών τους… Ας κλάψουν εκείνοι για την ηχηρή πτώση τους…
