Στην Ημαθία το προσφυγικό εξακολουθεί να προκαλεί έντονες συζητήσεις. Στις συζητήσεις αυτές διαπιστώνει κανείς ανακρίβειες να διατυπώνονται από τα χείλη τοπικών θεσμικών αξιωματούχων για να καλύψουν τους λάθος χειρισμούς τους και τις σκόπιμες καθυστερήσεις τους. Μα αυτές οι άτολμες καθυστερήσεις αποτελούν πολυτέλεια.
Στο κοντινό μέλλον, μετά τους δήμους Βέροιας και Αλεξάνδρειας που ανέλαβαν υπεύθυνα το βάρος που τους αναλογούσε, ο δήμος Νάουσας θα κληθεί να συμβάλει και αυτός στο κρίσιμο προσφυγικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Ομάδες εμπειρογνωμόνων του υπουργείου βρίσκονται εδώ και καιρό σε επαφή με τις δημοτικές αρχές ώστε οι τελευταίες να τους προτείνουν πιθανούς χώρους φιλοξενίας των προσφύγων. Στις συζητήσεις αυτές προβλήθηκαν διάφορες προφάσεις ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο αξιοποίησης χώρου εντός της Νάουσας και το βάρος να πέσει στις τοπικές κοινότητες του δήμου, όπου το πολιτικό κόστος θα ήταν μικρότερο.
Προσωπικά σ’ αυτόν τον διάλογο υποστήριξα και ακόμα υποστηρίζω ότι η εγκατάσταση προσφύγων τόσο κοντά στις ολιγάριθμες και ανέτοιμες κοινότητες των τοπικών κοινοτήτων του δήμου, θα δημιουργούσε κλονισμούς. Κατ΄εμέ, δεν πρέπει να μετακυλήσουμε το βάρος του προβλήματος εκεί. Αντιθέτως, θεωρώ ότι η πόλη της Νάουσας διαθέτει και τις εγκαταστάσεις και το πληθυσμιακό εύρος για να αγκαλιάσει ομαλά ένα σχετικά περιορισμένο αριθμό από αυτούς τους ανθρώπους.
Είναι βέβαιο ότι η εγκατάσταση προσφύγων μπορεί να προσελκύσει πόρους από διεθνείς φορείς, που θα αναβαθμίσουν τα σχολεία που εκπαιδεύουν και τα νοσοκομεία που γιατρεύουν ΚΑΙ προσφυγόπουλα. Πόρους που θα βοηθήσουν στην πρόσληψη υπαλλήλων για τις ανάγκες των ανθρώπων και πόρους που θα διοχετευτούν κατευθείαν στην τοπική αγορά. Πόρους από οργανισμούς που στηρίζουν κρατικές και τοπικές δομές αρωγής.
Αντί λοιπόν να απειλούμε ανεύθυνα, να προαναγγέλουμε επαναστατικές αντιστάσεις ενάντια στους “εισβολείς”, να καλλιεργούμε μύθους και να θρέφουμε προκαταλήψεις, καλό θα ήταν να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Τουλάχιστον ως εκπρόσωποι των θεσμών. Διότι όλη αυτή η αστήριχτη κινδυνολογία τροφοδοτεί μια συντήρηση και μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Η δυσπιστία οδηγεί στην περιθωριοποίηση των προσφύγων. Και η περιθωριοποίηση κάθε ανθρώπου μπορεί να τον οδηγήσει σε ξεσπάσματα. Και τότε βλέπουμε την συγκαταβατική εκείνη έκφραση που με νόημα προφέρει το εκνευριστικό: «Τα έλεγα εγώ».
Φρόσω Καρασαρλίδου
Βουλευτής Ημαθίας ΣΥΡΙΖΑ
