Στον Πειραιά υπάρχει μια σημαντική πολιτική περσόνα, ο Χρήστος Φωτίου. Όλη η πολιτική του διαδρομή ήταν στις ράγες της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς αφού ξεκίνησε από την προδικτατορική ΕΔΑ, μετά στη μεταπολίτευση εξελέγη δήμαρχος Κερατσινίου, βουλευτής ΠαΣοΚ, υφυπουργός και νομάρχης. Πρωτίστως όμως, είναι ένας μετριοπαθής κι ευπρεπής άνθρωπος.
Έκανε λοιπόν μια αναφορά προς τον ΣΥΡΙΖΑ και καταδεικνύει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς ανθρώπων που δεν αποδέχτηκαν ποτέ τον λαϊκισμό και τον οπορτουνισμό ως βασικό πολιτικό συστατικό τους.
Αναφέρει: « Υπάρχει ακόμη ένα μικρός ίσως, αλλά κρίσιμος για την δυσανάλογη επιρροή του στην κοινωνία, Αριστερός κόσμος, αυτός της συναισθηματικής Αριστεράς, που αδρανεί στην γκρίζα ζώνη των αναποφάσιστων… Κύριος λόγος, η μηδέ ποτέ αποκηρυχθείσα συνεργασία με τα Δεξιά καμένα πολιτικά περιτρίμματα. Μια ενέργεια για την οποία δεν έχουν πεισθεί πως δεν ήταν προϊόν φτηνής οπορτουνιστικής λογικής, για να δοκιμάσουν κάποιοι “Αριστεροί” αρχολίπαροι της καφετέριας, επιτέλους, το νέκταρ της εξουσίας. Αν ήταν λάθος, τολμήστε να το παραδεχθείτε με γενναιότητα. Αυτός ο κόσμος, είναι έτοιμος να δεχθεί μια έντιμη συγγνώμη για την προσβολή που επί φέρατε στις ιερές του μνήμες.. Όχι πονηρές πολιτικάντικες εξηγήσεις. Αν ήταν λάθος…. ».
Εκατό λέξεις που περιγράφουν τα πάντα. Μιλά για αρχολίπαρους και οπορτουνιστές και τονίζει την προσβολή του ΣΥΡΙΖΑ προς τις ιερές μνήμες μιας μερίδας ανθρώπων που σηματοδότησαν την Αριστερά και την Κεντροαριστερά.
Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι ο γράφων δεν είναι εξ εκείνων που μίλησε ή έγραψε ποτέ για τιμές στους αγώνες της Αριστεράς και άλλα παρόμοια γραφικά. Η Αριστερά ήταν πάντα μια υπόθεση ουτοπίας κι ένας πολιτικός μύκητας που πήγε και πάει τη χώρα μας πολλά χρόνια πίσω, ακόμη κι ως αντιπολίτευση. Τραβά χειρόφρενο εκεί που πρέπει να πατηθεί γκάζι, είναι πιο οπισθοδρομική κι από την οπισθοδρόμηση. Οι δε οπορτουνιστές, όπως αναφέρει ο Λένιν στο «Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω» (Σύγχρονη Εποχή, σελ. 255 – 256), «από την ίδια τους τη φύση αποφεύγουν να θέτουν ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζητούν τη συνισταμένη, σαν το φίδι στριφογυρνούν ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι σύμφωνοι και με τις δυο, τις διαφωνίες τους τις συνοψίζουν σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς πόθους κλπ…».
Κάποιες θέσεις λοιπόν και προβληματισμοί από ανθρώπους που όλος ο βίος τους ήταν συνετός και μέσα στη πραγματική ζωή, δεν μπορεί παρά να ακούγονται με ανοιχτά ώτα. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν το παραμικρό και δεν διακατέχονται από υστεροβουλία. Ο Χρήστος Φωτίου λοιπόν, καταδεικνύει την καταρρακωμένη πολιτική αξιοπρέπεια μιας μερίδας της Αριστερής και Κεντροαριστερής κοινωνίας.
Κι αν προστεθούν στις σκέψεις και προβληματισμούς τους τα κραυγαλέα ψέματα, ο υπερφίαλος και ανερμάτιστος λόγος Τσίπρα για το σκίσιμο μνημονίων, καταργήσεις ΕΝΦΙΑ, νταούλια, προγράμματα Θεσσαλονίκης, κουτσαβακισμούς και συνεχή διαστρεβλωτικά ψέματα, συμπληρώνεται το παζλ για τον τρόπο που κάποιοι αισθάνονται πολιτικά θιγμένοι και αναξιοπρεπείς. Αλλά κα για ποιον λόγο δεν έλκει ο Τσίπρας κανέναν σοβαρό άνθρωπο της Κεντροαριστεράς και του Μεσαίου χώρου.
