Κώστας Διαμαντίδης – Γερή Κράση του Πόντου!
Ο ” σπουδαίος ” των Ποντιακών Γραμμάτων εν ζωή
Δύο ποιήματα
- ) Πάντα νέος θα είμαι
Αν αποθάνω ωριάσον κλαις, εγώ κλάμαν κι θέλω
και νια κερόπον ‘ς σο ταφί μ’ και νια καντήλαν άψον
και νια σταυρόν, νια μάρμαρα, ατά ‘ς εμέν κ’ ιγεύνε.
Έναν δεντρόπον μαναχόν φύτεψον ‘ς σο ταφόπο μ’
και κάθαν βράδον πότσον α άς έρται και τρανύνει.
Τα χαμηλά κλαδόπα ‘θε κόψον και σύρον χάσον
και τ΄άλλ’ άς κρουγν’ ‘ς σον ουρανόν και χάντανε ‘ς σα λίβια,
άς έρχουνταν ευρύκ’νε με και φέρ’νε με χαπέρια.
Κι αν εν κ’ εντρέπεσαι ασ’ σ’ ανθρώπ’ς και θέλτς
πλακίν ς’ σο μνήμαν,
μη γραφ’ς απάν ντ’ επέθανα και πόσον χρόνων είμαι.
Εγώ πουλί μ’ όσον κι αν ζω πάντα νέος θα είμαι
κι όθεν τερείς κι όθεν πατείς εγώ εκεί θα είμαι.
Αφού ‘ς ση γην ‘κ εχώρεσα πώς θα χωρώ ‘ς σο μνήμαν ;
… … … … …
Πάντα νέος θα είμαι
Άμα πεθάνω, κοίτα μην κλαις, κλάμα εγώ δεν θέλω
Ούτε κερί στον τάφο μου κι ούτε καντήλι αναμμένο
Ούτε σταυρό και μάρμαρα, αυτά δεν με ταιριάζουν
Στο μνηματάκι φύτεψε ένα δεντράκι μόνο
Και κάθε βράδυ πότιστο, να πάει να μεγαλώσει
Τα χαμηλόκλαδα κόψε και σύρε πέτα
Τ΄ άλλα ας φτάσουνε τον ουρανό και ας χαθούν στα νέφη
Ας έρθουν να με βρουν κι ειδήσεις να με φέρουν
Κι απ΄ τους ανθρώπους άμα ντρέπεσαι, θέλεις στον τάφο πλάκα
Μην γράψεις πάνω ότι πέθανα, πόσο χρονών είμαι
Εγώ πουλί μου όσο κι αν ζω, πάντα νέος θα είμαι
Όπου κοιτάς κι όπου πατάς, εκεί εγώ θα είμαι
Αφού στη γη δε χώρεσα, πώς θα χωρώ στο μνήμα;
***
- ) Η Τραπεζούντα η μάνα μουν
Όθεν κι αν πας, ήνταν κι αν λες, ΄κί θα γλυτώντς καμμίαν,
εκεί ΄ς ση Μαυροθάλασσαν θ΄ ευρήκ΄ς παρηγορίαν.
Η Τραπεζούντα η μάνα μουν, τα νύχτας ΄κί κοιμάται,
εβγαίν΄ απάν΄ ΄ς σον Πόζτεπεν και όλιον καταράται.
Αναλαγάδια λώματα φορεί κάθαν ημέραν,
τερεί τα στράτας κι αναμέν΄ να έρχουν από πέραν.
Να έρχουνταν οι παλαιοί π΄ εφέκαν τα φωλέας
και εγομώθαν τ΄ άκλερα αχάντε και κιντέας.
Άμα, του κάκου θ΄ ναμέν΄, κανείς ΄κί γιανασεύ΄νε,
οι παλαιοί εχάθανε, τον Άδην σολικεύ΄νε.
Ήλιε μ΄, που λάσκεσαι ΄ς ση γην, πέει, θα παλαλούμαι,
πού κέσ΄ αναροθύμετα και δίχα τέρτε ζούνε;
Ποίος άμον τα γονικά μ΄ εγνώρτσεν αδικίας,
Εμψοί τον Άδην ερμάτωσαν και άλλ΄ τα ξενιτείας.
Είχα πατρίδαν έμορφον θαλασσοφιλεμένον
κι ατώρα λάσκουμαι ΄ς ση γην πουλίν αχπαραγμένον
… … … … …
Η Τραπεζούντα η μάνα μας
Όπου κι αν πας, ό,τι κι αν λες, ποτέ δεν θα γλιτώσεις
Εκεί στη Μαυροθάλασσα παρηγοριά θα νιώσεις
Η Τραπεζούντα η μάνα μας, τις νύχτες δεν κοιμάται
Βγαίνει πάνω στο Πόζτεπε και όλο καταράται
Ρούχα καλά φορά την κάθε ημέρα
Κοιτά τις στράτες, καρτερεί, να έρθουν από πέρα
Να έρθουν οι παλιοί, που άφησαν τις φωλιές τους
Και γέμισαν οι δύστυχες αγκάθια και τσουκνίδες
Όμως του κάκου καρτερεί κανείς, δεν φαίνονται
Οι παλαιοί χαθήκανε, τον Άδη συντροφεύουν
Ήλιε που τριγυρνάς στη γη, πες κάτι, παλαβώνω
Ποιοι τόποι δίχως επιθυμιές και δίχως ντέρτια ζούνε;
Ποιος σαν τους προγόνους μου γνώρισε αδικίες
Τον Άδη μισοί αρμάτωσαν κι οι άλλοι ξενιτείες
Είχα πατρίδα όμορφη, θαλασσοφιλημένη
Και τώρα περιφέρομαι στη γη, φτερούγα τρομαγμένη
***
Κώστας Διαμαντίδης. – Γεννήθηκε το 1952 στην Αγάπη Γρεβενών, από γονείς πρόσφυγες. Τελείωσε γυμνάσιο στα Γρεβενά και Οδοντιατρική Σχολή στο Α.Π.Θ. Πρώτη ποιητική συλλογή “ΟΝΕΡ΄ΤΑ ΠΟΝΙΑ ΤΑΜΑΤΑ”, 1998. Γράφει πεζά και στίχους στην ποντιακή μητρική γλώσσα. Έχει εκδώσει 5 βιβλία και στίχοι του μελοποιήθηκαν, τραγουδήθηκαν από Στάθη Νικοκίδη, Αλέξη Παρχαρίδη, Χρήστο Παπαδόπουλο, Χρήστο Χρυσανθόπουλο. Ζει στην Πτολεμαΐδα.- Ας Μακροημερεύει…
Ένας από τους σπουδαιότερους, ο σπουδαιότερος εν ζωή, των ποντιακών γραμμάτων και του ποντιακού πολιτισμού, πένες τσακίζοντας, λέξεις πρωτοπλάθοντας, ατμόσφαιρες δεμένες λύνοντας, διαύγειες και χαραυγές οι αλήθειές του, γερή κράση του Πόντου και οδηγητής του, γράφοντας, Ποντιακά!!!
υγ… τα ποιήματα, παρμένα, από τον Β’ Τόμο ” Ανθολογία Ποντιακής Ποίησης – Η Δίγλωσσος ” , Ιανουάριος 2023
