Οι γραφικοί τύπου που συστηματικά έταζαν στους πάντες τα πάντα υπήρχαν σε όλες τις εποχές και σε όλους τους καιρούς. Ένας τέτοιος ήταν ο περιώνυμος Αρμάνδος Δελαπατρίδης, συμβολαιογράφος από τη Μυτιλήνη. Έφτασε στην Αθήνα το 1925 και ξεκίνησε να βγάζει λόγους στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης. Περιποιημένος και με απίστευτη ευγλωττία, συστηνόταν ως ο πρόεδρος του «Κόμματος των Κυανολεύκων» και υποσχόταν στους ψηφοφόρους του ότι θα συστήσει «υπουργείον Έρωτος». Έταζε μάλιστα και υπουργεία σε όσους όμως ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν το ποσό των δύο δραχμών. Το όνομά του έγινε συνώνυμο της γραφικότητας, διασκέδασε κόσμο μα χλευάστηκε αγρίως.
Μετά την πτώση της χούντας, οι έφηβοι της εποχής έγιναν οπαδοί των γραφικών τύπων που βρέθηκαν ξαφνικά να επιζητούν την ψήφο των Ελλήνων. Γινόταν χαμός και διαδραματίζονταν τόσες και τέτοιες σκηνές χιούμορ, που έμειναν χαραγμένες στις μνήμες χιλιάδων ανθρώπων. Στις συγκεντρώσεις, επί παραδείγματι, του θρυλικού αρχηγού Μπάμπη Κωνσταντόπουλου («Κόμματος Ανθρωπιάς και Ειρήνης») άδειαζαν οι νεραντζιές της Πανεπιστημίου από τους καρπούς τους αφού εκτοξεύονταν προς το μέρος του οσάκις έβγαινε στο μπαλκόνι του γραφείου του να εκφωνήσει λόγο. Κι από κάτω εκατοντάδες έφηβοι (κι όχι μόνο) τον αποθέωναν καθώς έταζε στους πάντες τα πάντα. Η ιαχή «όχι τρύπες στα μακαρόνια», δονούσε την Αθήνα. Μαζί με την άλλες μέσω της οποίας ο λαός απαιτούσε… κουλούρια χωρίς σουσάμι ή … δίφραγκα τετράγωνα… ή θάλασσα στα Τρίκαλα! Κανέναν δεν κακοκάρδιζε ο Μπάμπης.
Τα ίδια και με έναν άλλο τύπο της εποχής, τον Στάθη Πατσατζή, πρόεδρο του κόμματος «Χριστοπιστία». Κρατούσε έναν Σταυρό στην πλατεία Συντάγματος και γύρω του μαζευόταν η μαρίδα από τα φροντιστήρια της πόλης και του ζητούσε εικονίτσες Αγίων. Όλοι μα όλοι του ζητούσαν την εικόνα της … «Αγίας Εμμανουέλλας της γυμνόστηθης». Ο Στάθαρος υποσχόταν ότι θα τη φέρει την επόμενη ημέρα…
Ότι, έταζαν αυτοί οι τύποι προκαλούσαν ευθυμία στο ακροατήριο. Ήταν η ατραξιόν των εκλογών και παρά το ό,τι έταζαν τα πάντα, τελικά έπειθαν καμιά 30ριά όλους κι όλους για να τους ψηφίσουν…
Σκέφτομαι ότι εδώ και χρόνια, η Αριστερά έχει ντυθεί … Μπάμπης και τάζει στους πάντες τα πάντα. Μέχρι που εγκαινίασε μετρό σε… μουσαμάδες! Πού ξέρετε… μέχρι τις εκλογές μπορεί να ακούσουμε ότι θα υποσχεθούν ακόμη και τρίχες στους σπανούς.
Η διαφορά είναι ότι τότε τον Μπάμπη τον ψήφιζαν 30-40 άτομα. Σήμερα όμως τα 30-40 άτομα έχουν γίνει εκατομμύρια και πιστεύουν όσα τάζει η Αριστερά κι ο Τσίπρας.
Κι αυτό αποτελεί σημαντικό πρόβλημα. Όχι επειδή ψηφίζουν Αριστερά, δικαίωμά τους είναι, αλλά επειδή δεν αντιλαμβάνονται τους μεγάλους μύθους και τις τεράστιες ουτοπίες της.
Αναρωτιέται κάποιος: Δεν κατάλαβαν τίποτα από το 2015 μέχρι το 2019; Δεν άκουσαν τίποτα για το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης (2014) και το μέγα παραμύθι; Θυμούνται που έταζε να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ; Που έταζε 13η σύνταξη; Που υποσχόταν ότι δεν θα αυξήσει τον ΦΠΑ; Που θα έσκιζε τα μνημόνια και θα διέγραφε το χρέος; Που… που… που…
Δεν βλέπουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας τους συμπεριφέρεται ως να πουλάει παλτά σε ιθαγενείς του Αμαζονίου; Δεν κατανοούν τίποτα περί πολιτικής γραφικότητας;
Έστω λοιπόν, ότι το 2015 δεν ήξεραν. Τώρα;
