Να συζητήσουμε αυτό το θέμα, είναι βέβαιο ότι θα το βρούμε μπροστά μας.
Το θέμα των ομαδικών απολύσεων, είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη εξίσου σημαντικό με αυτό της οιασδήποτε ατομικής απόλυσης.
Κι είναι ιδιαιτέρως περίεργο για ποιον λόγο κανένας «ευαίσθητος» Αριστερός δεν ζητά να απαγορεύονται κι αυτές.
Δηλαδή με τις ατομικές απολύσεις το πρόβλημα είναι μικρότερο;
Άνεργος είναι ο ένας, άνεργος κι ο άλλος.
Γιατί, λοιπόν προστασία μόνο στις ομαδικές απολύσεις;
Ένα ακόμη παράδοξο της ελληνικής πραγματικότητας.
Ίσα ίσα, που ο «ατομικά» άνεργος είναι 101% άνεργος.
Ούτε συνδικαλιστικές παρεμβάσεις τον βοηθάνε, ούτε κανένας μα κανένας.
Ενώ στις ομαδικές απολύσεις έτρεχαν και τρέχουν οι γνωστοί εργατολόγοι (με το αζημίωτο), συνδικαλιστές, τραγουδιστές, διοργανώνονται πορείες ενώ και τα αξιότιμα ΜΜΕ κάνουν την υπόθεση πρώτο θέμα.
Είμαι πεπεισμένος ότι οι ομαδικές απολύσεις εξυπηρετούσαν ως επικοινωνιακό βεγγαλικό τους απανταχού στον τόπο μας λαϊκιστές.
Κι η ψυχρή λογική αλλά κι η κατάσταση του τόπου σήμερα δεν επιτρέπει άλλα παραμύθια.
Δηλαδή, έχει κάποιος την άποψη ότι ένας εργοδότης –πλην του κράτους- θέλει να διαλύσει την επιχείρησή του αν αυτή πάει καλά, απολύοντας σωρηδόν εργαζομένους;
Ίσα ίσα.
Αν μια επιχείρηση πηγαίνει καλά, όχι μόνο δεν έχει κανέναν λόγο να απολύσει κανέναν, αλλά αντιθέτως πολλές φορές χρειάζεται κι άλλους.
Αν όμως, μια επιχείρηση δεν πηγαίνει καλά, αν συρρικνώνονται τα μεγέθη της, αν πέφτει ο κύκλος εργασιών της, πόσο μπορεί να τη συντηρεί ο επιχειρηματίας; Πολύ περισσότερο όταν η αγορά βουλιάζει κι όταν αντί 100 άτομα χρειάζεται πια 50; Που θα βρει σε τελική ανάλυση τα χρήματα;
Κι όμως έρχεται το κράτος και του λέει «όχι».
Θα πληρώνεις!
Θα πληρώνεις αυτούς που θα κάθονται επειδή δεν έχει δουλειά η επιχείρηση.
Δεν θα τους απολύσεις παρά μόνο στο νόμιμο ποσοστό ανά μήνα.
Παλαιολιθική λογική.
Έτσι έκλεισαν το ένα μετά το άλλο, πολλά μεγάλα εργοστάσια με δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, όταν κάποιοι δήθεν ευαίσθητοι συνδικαλιστές πούλησαν ανέξοδη προστασία με το σύνθημα «ή όλοι ή κανένας».
Την απάντηση την έδωσε η ίδια η ζωή και η παγκόσμια οικονομία.
Κανένας!
Διότι εργοστάσιο ή η επιχείρηση που δεν είναι ανταγωνιστικά, δεν παράγουν και δεν μπορούν να πουλήσουν, κλείνουν.
Είναι νομοτελειακό αυτό.
Συνεπώς, η μόνη ασφάλεια και προστασία που έχει ο εργαζόμενος, είναι να είναι παραγωγικός, δημιουργικός και να έχει έσοδα η εταιρεία –επιχείρηση που εργάζεται.
Κι όχι η δια νόμου απαγόρευση –προστασία της απόλυσής του, αφού κανένας νόμος δεν δημιουργεί προϋποθέσεις να αλλάξει η ροή των δεδομένων.
Να το πούμε και με άλλα λόγια;
Απαγόρευση ομαδικών απολύσεων, σημαίνει κι απαγόρευση προσλήψεων.
Ποιος θα επενδύσει σε ένα κράτος που το κράτος ορίζει πόσους εργαζόμενους θα χρειάζεται κάθε στιγμή η επιχείρησή του;
Ποιος θα επενδύσει σε μια χώρα όπου οποιαδήποτε απόλυση θα την κρίνει ένα δικαστήριο διατάσσοντας επαναπρόσληψη κι όταν ο κάθε Κατρούγκαλος σου απαγορεύει να κάνεις εσύ τα «κουμάντα» στην επιχείρησή σου για να είναι βιώσιμη και να καταβάλλει και μισθούς και φόρους;
Όπως και να το κάνουμε, το πιο φιλολαϊκό, το πιο φιλεργατικό αναπτυξιακό πλαίσιο είναι η μη παρέμβαση του κράτους στις συμφωνίες της αγοράς. Μόνο ένα ρόλο μπορεί να έχει: Να εγγυάται τις συμφωνίες κι ότι δεν θα αθετηθούν από όσους τις υπέγραψαν.
Είναι σαφές:
Οι χώρες που πρωταγωνιστούν στην οικονομική ανάπτυξη, όχι μόνον δεν εμποδίζουν, αλλά, αντίθετα, πριμοδοτούν την κινητικότητα στην αγορά εργασίας.
Διότι έτσι, οι επιχειρήσεις έχουν κάθε χρονική στιγμή το ιδανικό μέγεθος και την ιδανική διάρθρωση ώστε να είναι ανταγωνιστικές και οι εργαζόμενοι μπορούν να βρίσκουν εύκολα δουλειά αξιοποιώντας καλύτερα τις δεξιότητές τους, αντλώντας μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτό που κάνουν και αυξάνοντας το εισόδημά τους.
Η εμπιστοσύνη στην αγορά εργασίας χτίζεται μόνο με όρους πραγματικότητας, όχι φαντασιώσεων, ιδεοληψιών.
Και αυτό όπως πολλά άλλα, δυστυχώς, θα το επιβάλλουν οι τροϊκανοί.
Από Σεπτέμβριο.
Εμείς εξακολουθούμε να δούμε στον δικό μας φαντασιακό κόσμο…
