Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έφερε στην επιφάνεια και τις ελληνορωσικές σχέσεις, λόγω των συνεχών επιθετικών δηλώσεων εναντίον της χώρας μας και των παρεμβάσεων της εκπροσώπου του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Μαρίας Ζαχάροβα. Η εντυπωσιακή ρωσίδα διπλωμάτης κατ΄ επανάληψη στράφηκε λεκτικά κατά της Ελλάδος, ενώ ταυτόχρονα τόνιζε την κοινή ιστορική πορεία των δύο λαών.
Η κυρία Ζαχάροβα, ως διδάκτορας των ιστορικών επιστημών, θα όφειλε να γνωρίζει ότι οι δεσμοί των δύο λαών δεν είναι και τόσο αγνοί και αδελφικοί. Η Ρωσία πάντοτε χρησιμοποίησε τον Ελληνισμό προς όφελός της αδιαφορώντας για την τύχη και τις θυσίες των Ελλήνων. Η έντονη «ρωσολατρεία» ή φιλορωσική διάθεση διαχρονικά μεγάλων ποσοστών της ελληνικής κοινωνίας οφείλεται στην έντονα διάχυτη προσδοκία για την σωτήριο έλευση των Ρώσων, η οποία καλλιεργείτο στο παρελθόν από προφητείες και χρησμούς της μεσσιανικής θεολογίας και σήμερα από τμήμα της εκκλησίας. Ακόμα και τώρα πολλοί πιστεύουν ότι η Μόσχα είναι ο προστάτης των ορθοδόξων και ο συνεχιστής του Βυζαντίου.
Πέραν τούτου, η «ελληνική αριστερά», με έντονα σταλινικά και μπολσεβίκικα σύνδρομα, βλέπει με συμπάθεια και αναπόληση οτιδήποτε ρωσικό, που της θυμίζει την παλαιά κραταιά Σοβιετική Ένωση. Οι σημαίες με τα σφυροδρέπανα που κυματίζουν μαζί με τις ρωσικές πάνω στα ρωσικά τεθωρακισμένα υπενθυμίζουν ότι ο «Σοβιετικός Άνθρωπος» και το προλεταριάτο δεν πέθανε ακόμα και δεν ζει μόνο στα μουσεία.
Τα παραπάνω αισθήματα ενίσχυσε παντοιοτρόπως η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα με την δραστηριοποίησή της σε πανεπιστημιακούς κύκλους, δημοσιογράφους, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια, στο διαδίκτυο, με επιχειρηματίες, δωρεές και χορηγίες και κάθε άλλο δυνατό και πρόσφορο τρόπο. Πιθανότατα επένδυσε και αρκετά χρηματικά ποσά για την ενίσχυση της ρωσικής προπαγάνδας. Όλη αυτή η έντονη ρωσοφιλία από διάφορα και ετερόκλητα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας κλονίστηκε με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την θέση της ελληνικής κυβέρνησης υπέρ της Δύσης. Ως εκ τούτου προφανής και δικαιολογημένος είναι ο εκνευρισμός που διακατέχει την Μόσχα και οι επιθέσεις της Ζαχάροβα, η οποία μας είχε δεδομένους τουλάχιστον ψυχικά.
Εξετάζοντας διαχρονικά και αντικειμενικά την συμπεριφορά του «ξανθού γένους» στον ευρύτερο Ελληνισμό θα διαπιστώσουμε ότι σε καίρια σημεία της ελληνικής ιστορίας οι Ρώσοι ήταν απέναντί μας και όχι δίπλα μας όπως διατείνονται. Στα Ορλωφικά (1770-1771), αιματοκύλησαν όλη την νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα, χρησιμοποιώντας μας ως αντιπερισπασμό στον τότε ρωσοτουρκικό πόλεμο (1768-1774). Οι σφαγές, λεηλασίες και καταστροφές που υπεστήκαμε ήταν ανυπολόγιστες, ιδίως στην Πελοπόννησο, Κρήτη, Στερεά Ελλάδα και Ήπειρο. Χιλιάδες βασανίστηκαν, πουλήθηκαν ως σκλάβοι στην Αφρική, βιάστηκαν και έχασαν τις περιουσίες τους. Τότε ο Ελληνισμός έζησε επί σειρά ετών (κυρίως στον Μοριά) τον τρόμο από τους Τουρκαλβανούς και διασώθηκε τη τελευταία στιγμή από την γενική σφαγή που θα διέταζε το οθωμανικό Διβάνι.
Ορισμένοι διατείνονται ότι οι Ρώσοι μας βοήθησαν να απελευθερωθούμε στην επανάσταση του 1821. Αν δεν είναι ψευδές είναι τουλάχιστον ανακριβές. Πρώτον ουδείς Ρώσος φιλέλληνας δεν υπήρξε, σε αντίθεση με του Γερμανούς που αποτελούσαν την πλειονότητα. Στην ναυμαχία του Ναβαρίνου ήταν η επικουρική ναυτική δύναμη, ενώ επιθυμούσαν μια περιορισμένη ελληνική αυτονομία και όχι ανεξαρτησία, την οποίαν επέβαλαν οι Άγγλοι. Η κύρια υποστήριξη που είχε ο αγώνας της ανεξαρτησίας ήταν από το «μισητό» Λονδίνο, που για τους δικούς τους λόγους, μας ενίσχυσε πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά.
Μια δεύτερη «μεγάλη προσφορά» των φίλων Ρώσων είναι η δημιουργία και οργάνωση της βουλγαρικής εξαρχίας (1870) και η ενίσχυση του βουλγαρικού μακεδονικού αγώνος. Η τότε «Αγία Πετρούπολη» ενδιαφερόταν για την δημιουργία ενός μεγάλου βουλγαρικού έθνους και υποστήριξε με κάθε μέσο την επέκταση της Βουλγαρίας προς νότο (Μακεδονία και Θράκη) σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Οι εκτοπίσεις, σφαγές και βιαιότητες των Βουλγάρων που δρούσαν υπέρ των ρωσικών συμφερόντων και με την υποκίνησή τους είναι γνωστά. Οι Ρώσοι, εκφραστές του πανσλαβισμού, υπέσκαπταν τον Ελληνισμό και επεξεργάζονταν την εξόντωση των ελληνικών πληθυσμών της βαλκανικής και την περιθωριοποίηση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Τον ίδιο «φιλελληνισμό» επέδειξαν και στην Μικρασιατική Καταστροφή. Οι μπολσεβίκοι, πατέρες και καθοδηγητές της σημερινής Ρωσίας, υπήρξαν από τους κύριους συντελεστές της σφαγής των ελληνικών πληθυσμών στην Μικρά Ασία. Υποστήριξαν με κάθε μέσο την Τουρκία. Εξόπλισαν και εφοδίασαν τον Κεμάλ με στρατιωτικό υλικό κάθε μορφής και τον χρηματοδότησαν. Οι Σοβιετικοί προτίμησαν να πεινάει ο λαός τους, παρά να νικήσουν οι μισητοί Έλληνες. Στην Ελλάδα δημιούργησαν την 5η φάλαγγα με τους ντόπιους κομμουνιστές, που με κάθε τρόπο προσπάθησαν να οδηγήσουν την Ελλάδα στην καταστροφή και να ενισχύσουν την Τουρκία. Η δικαιολογία ότι απέστειλε ο Βενιζέλος ένα Σώμα Στρατού στην μεσημβρινή Ρωσία, με την παρακίνηση των Γάλλων, για να αντιμετωπίσει τους «κόκκινους» μέχρι ενός σημείου μπορεί να ευσταθεί.
Το τελευταίο μεγάλο κατόρθωμα των Ρώσων-Σοβιετικών ήταν ο ελληνικός εμφύλιος. Δικό τους δημιούργημα, που αποσκοπούσε στην βιολογική και υπαρξιακή εξόντωση του Ελληνισμού. Ενώ οι σφαίρες επιρροής είχαν καθοριστεί από τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις, μετά το πέρας του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, η Μόσχα επέλεξε να γίνει μια αδελφοκτόνος σύγκρουση που οδήγησε στον θάνατο χιλιάδες Έλληνες και κατέστρεψε τη χώρα. Ευτυχώς οι μπολσεβίκοι έχασαν και σώθηκε η Ελλάδα, διαφορετικά τα σημερινά σύνορα θα ήταν στα Τέμπη.
Στους Ρώσους δεν χρωστάμε τίποτα, αντίθετα μας χρωστάνε. Η ρωσική πολιτική διαχρονικά ήταν ανθελληνική, με λίγα παροδικά στοιχεία επιφανειακής φιλίας. Σήμερα η Κωνσταντινούπολη είναι τουρκική γιατί αυτοί πρωτίστως το επεδίωξαν. Η σημερινή ηγέτιδα τάξη στη Μόσχα με πρώτο τον Πούτιν, είναι η πρώην σοβιετική άρχουσα ελίτ, που ενδύθηκε τον δήθεν εθνικιστικό και ορθόδοξο μανδύα. Χρησιμοποιεί την ορθοδοξία ως όπλο και εργαλείο της εξωτερικής της πολιτικής, όπως και τον πανσλαβισμό, αλλά ουσιαστικά παραμένει βαθειά μπολσεβίκικη. Αυτό απέδειξε και η εισβολή της στην Ουκρανία. Επιτέθηκε σε ένα λαό ομόδοξο (ορθόδοξο), της ιδίας φυλής (σλαβικό), που κινδύνευε η ύπαρξή του από την νέο-σοβιετική επέκταση. Οι Ουκρανοί, όπως και όλοι σχεδόν οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης, δεν θέλουν να ξαναζήσουν τον «σοβιετικό παράδεισο» και έχουν κάθε δικαίωμα. Η επιθυμία του Πούτιν να επανασυστήσει την Σοβιετική Ένωση, η οποία όμως είναι νεκρή γιατί κανείς λαός δεν την θέλει, θα τον οδηγήσει στην καταστροφή.
