Δυο πράγματα που μου έκαναν αλγεινή εντύπωση και φρονώ ότι χρήζουν σχολιασμού και κριτικής αφορούν την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων που αρνήθηκε να παίξει τον εθνικό ύμνο της Ουκρανίας σε εκδήλωσή της και την εκκωφαντική σιωπή εκατοντάδων καλλιτεχνών και θεωρητικά πνευματικών ανθρώπων για την εισβολή της Ρωσίας σε άλλο κράτος. Άλλες φορές έβγαζαν πύρινους λόγους και πρωτοστατούσαν σε αντιδυτικά συλλαλητήρια κι εκτόξευση μίσους εναντίον της ΕΕ και της Δύσης για ψύλλου πήδημα. Τώρα σιωπή! Και δη την ώρα που καλλιτέχνες σε όλη την υφήλιο –πολλές φορές με μπροστάρηδες Ρώσους- λαμβάνουν θέση εναντίον του Πούτιν και της Ρωσίας.
Θα πει κάποιος: Τι να κάνουν οι καλλιτέχνες; Μπορούν να σταματήσουν τις ορδές του Πούτιν; Η απάντηση είναι απλή: Ότι έκαναν με περισσή ευκολία όταν στη θέση του Πούτιν ήταν οι ΗΠΑ. Υπογραφές, συναυλίες, αφίσες, μπινελίκια, κατάρες, λαϊκά δικαστήρια έξω από πρεσβείες ή στο Σύνταγμα ή όπου δει…. Κι ένα σωρό παρόμοιες εκδηλώσεις.
Ακούστε κι αυτό: Το δημοτικό συμβούλιο των Αθηναίων, ζήτησε με πλειοψηφία από τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου να ερμηνεύσει τον ουκρανικό ύμνο σε ένδειξη συμπαράστασης κι αλληλεγγύης στον λαό της Ουκρανίας που δοκιμάζεται από τις βόμβες του Πούτιν και καθημερινά χάνονται ζωές ή ξεριζώνονται από τον τόπο τους. Οι μουσικοί έλαβαν τις παρτιτούρες κι όλα προχωρούσαν φυσιολογικά, έως ότου Αριστεροί συνδικαλιστές (ναι έχει και συνδικαλιστές η Συμφωνική ορχήστρα!!!) αρνήθηκαν και απαίτησαν να μη παιχθεί ο Ουκρανικός ύμνος αλλά κάτι άλλο … υπέρ της «Ειρήνης των Λαών»! Τελικά πέρασε των συνδικαλιστών κι ο μόνος που αντέδρασε ήταν ο σπουδαίος μουσικός Μάνος Επιτροπάκης που φώναξε «φώναξε «Ζήτω η Ουκρανία» και καταχειροκροτήθηκε. Όλοι οι άλλοι σιώπησαν. Αρνήθηκαν την ανάκρουση του εθνικού ύμνου μιας χώρας που βομβαρδίζεται ανηλεώς και δέχεται στρατιωτική εισβολή!
Ξέρετε κάτι; Όλοι όσοι αρνούνται να καταδικάσουν την εισβολή του Πούτιν (τη θεωρούν πράξη εναντίον της μισητής τους Δύσης, της ΕΕ, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ κλπ) ισχυρίζονται ότι αν το πράξουν θα είναι ως να δίνουν μήνυμα …πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας! Οι δε συνδικαλιστές της Αριστεράς στη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, θεωρούν ότι … ο Μπακογιάννης αποτελεί … εθνικιστική συνέχεια των ενεργειών της κυβέρνησης! Κι εκείνοι δεν επιθυμούν, λέει, η τέχνη τους να υπηρετήσει τον έναν ή τον άλλον!
Η κλασική ουδετερότητα υπέρ του θύτη! Λες κι η τέχνη δεν υπηρετεί την ελευθερία και τη δημοκρατία, δηλαδή τον άνθρωπο…
Πόση ντροπή αλήθεια για όλους εμάς; Πόση ντροπή και γι’ αυτή την ίδια την Συμφωνική ορχήστρα που από τη μια στιγμή στην άλλη έχασε κάθε κύρος που διέθετε.
Πόση ντροπή για την ημέτερη Αριστερά και τα παντός είδους παρακλάδια της. Αυτή την Αριστερά που φώναζε επειδή η Μενδώνη –όπως όλος ο πολιτισμένος κόσμος- ζήτησε να μη μεταδοθεί η «Λίμνη των Κύκνων» από τα Μπολσόι σε ζωντανή μετάδοση από το Μέγαρο Μουσικής, τη στιγμή που χρηματοδοτούνταν από τα αιματοβαμμένα χέρια του Πούτιν! Κι όλους αυτούς που βάζουν στο ίδιο σακούλι θύμα και θύτη!
Πόση ντροπή για όλους εκείνους κι εκείνες που ονειρεύονται … ν’ ανέβουν στο βουνό ως νέοι Ελασίτες, αλλά δεν βγάζουν άχνα για τα παιδιά που χάθηκαν στο Ογκολογικό νοσοκομείο του Κιέβου που βομβαρδίστηκε και γαζώθηκαν από σφαίρες τα παράθυρα των παιδικών δωματίων; Πόση; Πόσο στρατευμένοι στην ουτοπία και στην υποκρισία τελικά; Δεν βλέπουν ότι ο ρωσικός στρατός δεν είναι ο αγαπημένος τους «κόκκινος στρατός» αλλά μια μηχανή που σκοτώνει και κάνει τα θελήματα του παράφρονα δικτάτορα;
Τι στα κομμάτια; Είναι δυνατόν να σιωπούν όταν καθημερινά έχουν γνώμη επί παντός επιστητού κι ειδικά για τη … μισητή Δύση ή τον … ακροδεξιό/αυταρχικό Μητσοτάκη; Ή νομίζουν ότι με άνευρες κι ανούσιες κοινοτοπίες περί… ειρήνης κάνουν το καθήκον τους;
Κλείνουμε με ερωτήματα: Μπορεί κάθε μουσικός, κάθε ορχήστρας της χώρας να καθορίζει το ρεπερτόριό της κατά το δοκούν; Για ποιον λόγο πρέπει να είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι μουσικοί μιας ορχήστρας; Για ποιον λόγο αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι συνδικαλίζονται; Συνιστά, ναι ή όχι, παράβαση καθήκοντος η άρνησή τους να εκτελέσουν απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου; Μακάρι να δοθούν απαντήσεις.
Α, για να μη ξεχνιόμαστε: Υπόκλιση για άλλη μια φορά στον Διονύση Σαββόπουλο!
