Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!).
Ανοίξανε και μας περιμένουν
Δευτέρα του Πάσχα, 3 Μαΐου 2021. Θα τη θυμούνται αυτή τη μέρα όλοι.
Και οι ιδιοκτήτες των κέντρων εστίασης και εμείς, οι θαμώνες.
Θα τη θυμόμαστε όλοι ειδικά αν δεν ξανακλείσουν.
Και πώς δεν θα ξανακλείσουν;
Μα είναι απλό: Προσεκτική τήρηση των μέτρων που επιβάλλει η Κυβέρνηση. Αν τα μέτρα είναι σωστά, που το ελπίζουμε, προφανώς θα αποδώσουν – άρα ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά.
Ελπίζουμε ότι θα εμβολιαστούν όσο περισσότεροι γίνεται οπότε ελπίζουμε ότι θα θωρακιστούμε.
Κοίτα όμως τι μαύρες σκέψεις κάνω, όχι γιατί είμαι πονηρός, αλλά γιατί θυμάμαι.
Θυμάμαι δηλαδή κάτι λαμόγια που πήραν στο λαιμό τους όλη την εστίαση με τα κρυφά πάρτι μετά το πέρας των ωραρίων. Και το πρόβλημα δεν είμαστε εμείς που δεν πάμε στα στέκια μας, είναι οι άνθρωποι που δούλευαν σ’ αυτά και τόσους μήνες τώρα προσπαθούν να τη βγάλουν με το επίδομα που δίνει το κράτος.
Θυμάσαι που μας είχαν όριο επιστροφής την δωδεκάτη νυχτερινή; Ε, τότε είχαν βρεθεί οι τζάμπα μάγκες που με στόχο να βγάλουν μερικά χιλιάρικα ευρώ για την πάρτη τους, έγιναν αιτία για να πάρει «διδακτικά» μέτρα οριζόντια για όλους η κυβέρνηση.
Αυτή η «τιμωρητική» διάθεση, η «παιδαγωγική» που ομολογήθηκε ότι εφαρμόζεται είναι που με τρομάζει με τους τζάμπα μάγκες που πάντα υπάρχουν.
Θέλω να πω ότι με χαρά θα πάω να πιω έναν καφέ με έναν φίλο, ένα ποτό με τη γυναίκα μου, ένα τσίπουρο με λίγους φίλους. Την ίδια ώρα όμως τρέμω τη στιγμή που κάτι δεν θα πάει καλά και θα μας ξαναμαντρώσουν.
Πέρα από την πλάκα που κάναμε με την απαγόρευση της μουσικής, η ανάγκη να δουλέψει όλος ο κόσμος είναι πολύ πιο σημαντική από την ανάγκη για διασκέδαση όπως την ξέραμε.
Ανοίγουν λοιπόν σήμερα και μας περιμένουν τα στέκια του καθενός. Θα μας θέλουν και στις 11 παρά τέταρτο που θα πρέπει να μας διώξουν για να κλείσουν στις 11 κι εμείς να έχουμε διακτινιστεί σπίτια μας επίσης στις 11. – Ας μην αναφερθώ στον παραλογισμό του ωραρίου.
Βλέπω ήδη τις πλατείες να αναστενάζουν. Τώρα που σφίγγουν και οι ζέστες, δε χρειάζεται να έχει κανείς κληρονομικό χάρισμα μέντιουμ για να καταλάβει ότι το σουλάτσο δύσκολα θα κοπεί.
Ανοίξανε και μας περιμένουν οι ταβέρνες, τα καφέ, και κάθε μαγαζί που έχει χώρο για τραπεζάκια έξω.
Την ίδια ώρα σκέφτομαι τους πιο αδικημένους της υγειονομικής κρίσης, τους ανθρώπους του πολιτισμού που εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Ανοίξανε και μας περιμένουν. Κι εμείς περιμένουμε τη σειρά μας να εμβολιαστούμε, φοράμε τη μάσκα, πλένουμε τα χέρια, προσέχουμε τα πάντα δηλαδή, μέχρι να επιστρέψουμε κανονικά στις ζωές μας.
Γιάννης Καφάτος
