Ας δούμε τα πράγματα νηφάλια και πέραν των εθνικών συναισθηματικών φορτίσεων που προκαλεί η ημέρα. Είμαι εξ εκείνων που εκτιμούν ότι η επέτειος των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821 ήταν μια μοναδική ευκαιρία για να κάνουμε τις βελτιωτικές κινήσεις αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας σε πολλά δεδομένα που τα μάθαμε στρεβλά. Κι εξ εκείνων, ακόμη, που εκτιμούν ότι η πανδημία μας γλίτωσε από την επέλαση της κακογουστιάς, κιτς ελληνιστί!
Ας τα δούμε πιο συγκεκριμένα.
Πίστευα ότι θα «πέσει» ο μύθος της Αγίας Λαύρας, αφού ο ίδιος ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι στις 25 Μαρτίου 1821 ήταν στη Βοστίτσα (σημερινό Αίγιο). Δεν το πράξαμε, παραμένοντας πιστοί στην πάγια θέση των πολιτικών ηγεσιών να μην αντιτάσσονται στις θελήσεις του κλήρου.
Πίστευα ότι θα «πέσει» ο μύθος του κρυφού σχολειού που δεν υπήρξε αφού δεν υπήρχε λόγος να υπάρχει. Εφεύρημα της εκκλησίας είναι κι όχι προϊόν της ιστορικής αλήθειας.
Πίστευα ότι θα καταπέσει ο μύθος ότι η εκκλησία στήριξε την επανάσταση, αφού ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ της Κωνσταντινούπολης αφόρισε τους Κολοκοτρώνη, Υψηλάντη, Σούτσο, Ρήγα, Ανδρούτσο, Καραϊσκάκη και κάλεσε τον πληθυσμό να μείνει υπάκουος στο καθεστώς, προκειμένου να περισώσει τα κεκτημένα της Εκκλησίας.
Πίστευα ότι θα «πέσουν» ορισμένοι αμφιλεγόμενοι ήρωες, αφού έχει αποδειχτεί πια ότι μέλημά τους ήταν προσωπικά οφίτσια ή χρήματα. Όπως ο Κωλέτης, ο Μαυροκορδάτος, ο Γκούρας, ο Μιαούλης, ακόμη ακόμη κι ο Πετρόμπεης κι άλλοι.
Πίστευα ότι θα αναδεικνυόταν ακόμη περισσότερο η Ναυμαχία στο Ναβαρίνο κι ίσως να μας προέκυπτε η αληθινή εθνική εορτή της παλιγγενεσίας στις 20 Οκτωβρίου. Δεν έγινε ούτε αυτό.
Πίστευα ότι θα γινόταν λόγος δημοσίως και «φωναχτά» για τα δάνεια της Αγγλίας που φαγώθηκαν στον δρόμο για την Ελλάδα. Ή για τα χρήματα που διαχειριζόταν ο Μακρυγιάννης δίνοντας αξιώματα στρατηγών σε όλους τους αντιπάλους του Κολοκοτρώνη, καταλήγοντας τελικά πάμπλουτος με μια ολόκληρη συνοικία δική του, στο τότε «φιλέτο» της νέας πρωτεύουσας της χώρας… Και πολλά άλλα…
Η απόλυτη αλήθεια είναι ότι την ιστορία μας, ειδικά τον 20ο αιώνα, την γράψαμε με έντονο ιδεολογικό αποτύπωμα. Όσοι είχαν λόγο, την έφερναν στα δικά τους ιδεολογικά δεδομένα. Η Αριστερά (Σκαρίμπας – Κορδάτος κλπ) παρουσίασε το 1821 ως μια εθνικοαπελευθερωτική – κοινωνική επανάσταση. Η συντηρητική Δεξιά έφερε το 1821 στα πλαίσια του « Χριστού την πίστη την Αγία, για της Πατρίδος την Ελευθερία», άμβλυνε και στρογγύλεψε τις προσωπικότητες των ηρώων και χαρακτήρισε «βλάσφημη» κι «εθνομηδενιστική» κάθε φωνή που έγραψε ή αναζήτησε τις αλήθειες.
Αυτά λοιπόν, δεν αναθεωρήθηκαν, με τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την επανάσταση. Δεν τα συζητήσαμε καν και μάλλον χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία. Κι όσοι αναζητούν τα ψιλά γράμματα της ιστορίας, τους μύθους και τα παραμύθια της, θα εξακολουθήσουν να το πράττουν σε βιβλία και πηγές υπό το φως ενός «λυχναριού», υφιστάμενοι και την έντονη αμφισβήτηση των προθέσεών ή και του πατριωτισμού τους.
Από την άλλη πλευρά, η πανδημία συνετέλεσε να γλιτώσουμε την κακογουστιά, το μελόδραμα, τα ταραταζούμ και τους φανφαρισμούς. Πολύ περισσότερο με επικεφαλής της επιτροπής εορτασμού την κυρία Αγγελοπούλου, μανούλα στην «επιφάνεια» και τις μεταξωτές κορδέλες.
Γλιτώσαμε εκδηλώσεις σαν εκείνη που είχε στήσει ο …Καμμένος επάνω σε κάτι παλέτες μισοσκεπασμένες με κόκκινο χαλί για να γιορτάσει τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας… κάνοντας χριστιανικό μνημόσυνο! Ή εκείνη στην οποία έκανε …υποναύαρχο τη Μπουμπουλίνα!
Στο σημείο αυτό θα πει κάποιος ότι η εξιδανίκευση της ιστορίας και των προγόνων των εθνών, γίνεται παντού. Την έκαναν οι Γάλλοι (ακόμη κι επί ημερών Μιτεράν), την έκανε ο Στάλιν, την κάνουν όλοι. Ακόμη κι οι Σκοπιανοί εμφανίζονται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Γιατί όχι κι εμείς;
Η απάντηση είναι απλή: Τα άλλα έθνη ή κράτη μπορεί να το κάνουν. Εμείς γιατί; Εμείς δώσαμε τα φώτα ης δημοκρατίας από την αρχαία Ελλάδα, παράξαμε πολιτισμό, επιστήμες, τέχνες και γεννήσαμε Κολοκοτρώνη – Καραϊσκάκη- Ανδρούτσο – Νικηταρά- Μαυρογένους – Τσακάλωφ- Ξάνθο- Σκουφά- Ρήγα – Καποδίστρια! Γιατί να καθιστούμε ήρωες τις θολές –αν μη τι άλλο- προσωπικότητες; Γιατί να τιμούμε τον αρχαιοκάπηλο και αρχιτοκογλύφο Μακρυγιάννη που υπήρξε –εκτός άλλων- ο ιδρυτής του ημετέρου λαϊκισμού; Γιατί να τιμούμε τον Μιαούλη που έκαψε τον ελληνικό στόλο επειδή ο Καποδίστριας δεν του έδινε ότι ζητούσε;
Προσωπικά λατρεύω το ’21! Όπως το αντιλαμβάνομαι και μου αποκαλύπτεται από την έρευνα. Μεθώ με τα ανδραγαθήματα του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά. Υποκλίνομαι στον πατριωτισμό της Μαντούς! Σπαράζω με τον φριχτό θάνατο του Διάκου και του Ανδρούτσου! Ριγώ με τον Θούριο του Ρήγα, με τα κατορθώματα των τριών της Φιλικής Εταιρείας. Αποδέχομαι μέχρι κεραίας τις πράξεις του Καποδίστρια! Τιμώ εκείνους που γεννήθηκαν ραγιάδες και πέθαναν ελεύθεροι Έλληνες!
Παραφράζοντας τον ποιητή … μεθώ με τ’ αθάνατο κρασί του ’21!
Χρόνια πολλά συνέλληνες!
