Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
«Είμαι 16αρης, σας καταλαμβάνω τα λύκεια»
Πάντα οι νέοι είναι ο στόχος. Εύκολος, δύσκολος, συνηθισμένος, όπως και να τον δεις είναι ένας μόνιμος στόχος.
Οι νέοι ενοχλούν τους μεγάλους απλώς και μόνο γιατί είναι νέοι. Κι από εκεί ξεκινούν πολλά παρακλάδια ερμηνείας.
Στις μέρες του κορωνοϊού οι νέοι μπήκαν στο στόχαστρο γιατί δεν πρόσεχαν και κατηγορήθηκαν για την αύξηση της διασποράς του κορωνοϊού.
Αν βάλουμε όμως σε μια ζυγαριά τι έκαναν οι μεγάλοι για τη μείωση της διασποράς και τι έκαναν οι νέοι μάλλον η νιότη αθωώνεται!
Πολλά, τα ρεπορτάζ κάνουν λόγια για πάνω από εκατό, σχολεία της χώρας τελούν υπό κατάληψη και ξέρω κανα δυο που ετοιμάζονται να μπουν στο «χορό των καταλήψεων» (sic) τις επόμενες μέρες.
Κι ακούω το γνωστό: ε βέβαια αραλίκι και καφέ θέλουν και βρήκαν αφορμή…
Ποτέ δεν ακούμε οι μεγάλοι τα παιδιά. Δεν τα ακούμε και τα ερμηνεύουμε τις πράξεις ή και τις πρακτικές τους, αν προτιμάτε, με τη δική μας οπτική.
Εμείς όμως είμαστε στην ηλικία της πρεσβυωπίας. Αυτοί μάλλον βλέπουν καλύτερα από εμάς.
Αν εξαιρέσεις κάποιους, λίγους, από τους μαθητές που μιλάνε για μη χρήση μάσκας (αυτοί ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους ενήλικες επικίνδυνους και μάλλον βλαμμένους) τα αιτήματα των μαθητών για συνεχή παρουσία καθαριστών και καθαριστριών στα σχολεία τους και λιγότερα παιδιά ανά τμήμα ώστε να είναι πιο ασφαλή δεν είναι λογικά, ενήλικης συγκρότησης και δικαιολογημένα;
Δεν δικαιολογώ την κατάληψη. Αλλά δεν μπορώ να καταδικάζω τη νέα γενιά όταν λέει το αυτονόητο.
Τα παιδιά, οι 16αρηδες που γ@μουν τα λύκεια που τραγουδούσε ο τροβαδούρος Σαββόπουλος δεν φταίνε ούτε για την κατάντια της οικονομίας, που εξηγεί (δηλαδή οι μεγάλοι εξηγούν) γιατί δεν μπορούν να γίνουν σεβαστά τα αιτήματά τους.
Οι νέοι πρέπει να αμφισβητούν και να αναζητούν το αδύνατο. Αλλιώς είναι μεγάλοι, συντετριμένοι από τον χρόνο, τις υποχρεώσεις, την ανασφάλεια και τον φόβο.
Θα πρέπει να είμαστε περήφανοι όταν οι νέοι αμφισβητούν και διεκδικούν.
Θα πρέπει να προσέχουμε τους νέους γιατί σ’ αυτούς ανήκει το «αύριο».
Επιτέλους οι διάφοροι μεσήλικες που κουνάνε συνεχώς το δάχτυλο στα νέα παιδιά θα πρέπει να μάθουν να ακούνε και να ζητάνε συγγνώμη για τον κόσμο που έφτιαξαν και οι νέοι θέτουν υπό αμφισβήτηση.
Σε μια πιο καλή κοινωνία και πιο ώριμη από τη δική μας οι μεγαλύτεροι θα έπρεπε να ζήταγαν συμβουλές και προτάσεις από τη νέα γενιά.
Εμείς πάλι, εύκολα δικαστές, με καταδικαστικές ατάκες μιλάμε για «κ@λόπαιδα που δεν υπολογίζουν τίποτα δε σέβονται τίποτα» κλπ, κλπ.
Η μεσήλικη «σοφία», ακόμη και η ώριμη εμπειρία δεν αντέχει ούτε την αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας της από τη νιότη.
Τα παιδιά στοχοποιούνται για την ουσία τους. Η νιότη και η ορμή τους τρομάζει και τα κάνει εύκολους στόχους για κάθε συντηρητική λογική, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Γιάννης Καφάτος
