Πριν από οκτώ –δέκα χρόνια, η Αριστερά κι η ψεκασμένη Δεξιά ξεκίνησαν τις κοινές πορείες στους δρόμους μα και στην πολιτική όσμωση. Στην τελευταία, άλλωστε, δεν έχουν βασικές διαφορές. Τότε, λοιπόν, η ασήμαντη γραφικότητα άρχισε να μπαίνει μέσα στα σπίτια των νεοελλήνων υπό τη μορφή κάθε αρνητή του πολιτικού ορθολογισμού ή της λογικής. Ότι παραλογισμό κατέβαζε η κούτρα καθενός, την έκαναν πρώτη εικόνα πίστα ο Ευαγγελάτος, ο Χατζηνικολάου, ο Παπαδάκης, ο Αυτιάς κι ο λοιπός τηλεοπτικός εσμός. Οι τηλεοπτικοί αστέρες αναζητούσαν νέα και παράξενα πρόσωπα κι ι γραφικοί εικόνα.
Άλλωστε, στα δικά μας ΜΜΕ αλλά και στο διαδίκτυο πια, μη δούμε την παράλογη φράση ή τη γραφική φιγούρα, αμέσως την καθιστούμε πρωταγωνίστρια και τη βάζουμε στα σπίτια μας. Το τι συνέβη με όλους αυτούς τους γραφικούς τα επόμενα χρόνια, ας μη το συζητήσουμε πάλι, πονάει…
Το τελευταίο διάστημα, συμπτωματικά οι ίδιοι τηλεοπτικοί αστέρες, φέρνουν μέσα στα σπίτια μας τη γραφικότητα των αρνητών της μάσκας. Μανάδες, πατεράδες, εναντίον της επιστήμης κι εικόνες με δύναμη. Όπως αυτής της κυριούλας που χοροπηδούσε επάνω σε … μάσκες, για να δείξει ότι τις καταστρέφει ως άχρηστες ή αχρείαστες.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε ακόμη και για τον υπαρκτό τηλεοπτικό μας σουρεαλισμό. Όπου σουρεαλισμός αποδίδεται ως κάτι πέραν της πραγματικότητας.
Θα πείτε, είναι πέραν της πραγματικότητας οι εκδηλώσεις εναντίον της μάσκας; Η απάντηση είναι «ναι»! Είναι ένα ελαχιστότατο ποσοστό, ανάξιο σημασίας. Που το μεγεθύνει η τηλεόραση.
Προσέξτε: Προχθές που άνοιξαν τα σχολεία κατέφθασε στο σχολείο της κόρης μου τηλεοπτικό συνεργείο συγκεκριμένης τηλεοπτικής εκπομπής. Γνώριμοι με τον ρεπόρτερ πιάσαμε την κουβέντα και με ρώτησε αν υπάρχουν στο σχολείο γονείς που φωνάζουν (έτσι ακριβώς μου το είπε) για τη μάσκα. Στην αρνητική μου απάντηση κι αφού τον προέτρεψα να το διαπιστώσει κι εκείνος, μάζεψε τα μηχανήματά του κι έφυγε για αλλού, ν’ αναζητήσει τον ένα κραυγάζοντα… Δηλαδή, δεν του έκανε κάποιος λογικός και νοήμων από τους υπάρχοντες εκεί γονείς, αλλά έψαχνε τον γραφικό, τον αγράμματο, τον ψεκασμένο!
Έτσι, στα δελτία ειδήσεων αλλά και στις εκπομπές, είδαμε σχεδόν αποκλειστικά γονείς -αρνητές της μάσκας, «επαναστάτες» της ανοησίας στις πλάτες των παιδιών τους και της ίδιας της κοινωνίας.
Αυτό λέγεται παραλογισμός! Των ΜΜΕ! Λέγεται και λαϊκισμός του αισχίστου είδους. Η προσφορά μικροφώνου στον κάθε πικραμένο, στο όνομα της πολυφωνίας!
Δεκάδες χιλιάδες γονείς πήγαν τα παιδιά τους στο σχολείο κανονικά, αφού κατανοούν πλήρως ότι αυτό επιτάσσουν οι ειδικοί κι οι περιστάσεις. Αυτοί για τον τηλεοπτικό λαϊκισμό ήταν αόρατοι! Πρωταγωνιστές ήταν οι ελαχιστότατοι εκφραστές του παραλόγου.
Να πω και κάτι ακόμη: Τηλεοπτική εκπομπή συνδέεται με πατέρα δυο παιδιών δημοτικού που αρχίζει να μιλάει χωρίς να μπορεί να τον καταλάβει κανένας και με ασυναρτησίες προσπαθεί να πείσει για ποιον λόγο δεν θέλει τα παιδιά του να φοράνε μάσκα. Κι όταν του είπαν ότι δεν θα τους επιτραπεί η είσοδος και θα λάβουν απουσίες εξ αιτίας του, απάντησε: «Το πολύ πολύ να μην πάνε ένα χρόνο σχολείο τα παιδιά. Να δούμε όμως τότε πώς θα είναι τα παιδιά που θα φοράνε ένα χρόνο μάσκα»!!!! Ουδείς τον διέκοψε, ουδείς του είπε ότι όλοι οι άλλοι γονείς δεν είναι χαζοί που συντάσσονται με την επιστήμη και τους κανόνες της κοινωνίας… Αυτός ο πατέρας ήταν η ατραξιόν της Δευτέρας, όπως τις προηγούμενες ημέρες ήταν η χρυσαυγίτισσα που ωρυόταν φιλοξενούμενη εδώ κι εκεί.
Έχω τη βεβαιότητα ότι χωρίς τις κάμερες επάνω τους, όλοι αυτοί θα ήταν απλώς γραφικοί τύποι, που στον μικρόκοσμο της γειτονιάς θα κάναμε πλάκα μαζί τους. Τώρα, οι αστέρες της δημοσιογραφίας τους δίνουν αφειδώς χρόνο ν’ αναπαραγάγουν την ανοησία τους και να μπαίνουν καπέλο στην ορθότητα.
Ποιον βοηθά όλο αυτό το σκηνικό που κάθε τόσο και λιγάκι στήνουν τα ΜΜΕ; Πόσο ο παραμορφωτικός φακός της βλαμμένης δημοσιότητας θα καθιστά φυσιολογικό το αφύσικο;
Προσέξτε κι αυτό: Μπορεί η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας να βλέπει τους αρνητές της μάσκας και να χαμογελά ειρωνικά και κοροϊδευτικά, αλλά ας μη λησμονάμε ότι υπάρχουν κι εκείνοι που γίνονται μιμητές της χαζομάρας… Άρα;
Άρα, αυτό που κάνουν τα τηλεοπτικά δίκτυα, στην προσπάθειά τους ν’ αποκτήσουν τηλεθεάσεις και μερίδια αγοράς, είναι πισώπλατο κτύπημα στην κοινωνία.
Θα πείτε, σ’ αυτό στέκεσαι; Όταν τα κανάλια δίνουν συνεχή πισώπλατα κτυπήματα στην κοινωνία με τα διάφορα χυδαία και φτηνά reality που μεταδίδουν ή τις χαμηλού επιπέδου εκπομπές, χωρίς φαντασία, κύρος, δημιουργικότητα και πρωτοτυπία;
Ναι! Και σ’ αυτό. Και νομίζω ότι πρέπει να βρούμε τρόπους ν’ αντιμετωπιστούν και τα ΜΜΕ και οι ψεκασμένοι γονείς. Ας θεσπίσουμε διακρίσεις, όπως στα ναρκωτικά με τους διακινητές/ εμπόρους και τους χρήστες. Οι πρώτοι τιμωρούνται παραδειγματικά κι αυστηρότατα κι οι δεύτεροι αντιμετωπίζονται με συμπάθεια, ως άρρωστοι. Δηλαδή, οι διακινητές θεωριών συνωμοσίας και πέραν των επιστημονικών δεδομένων, ας αντιμετωπίζονται ως «έμποροι» ναρκωτικών… Οι συνέπειες των θεωριών συνωμοσίας ή της αμορφωσιάς κάποιων δεν αφορούν πια μόνο τους ίδιους. Αφορούν όλη την κοινωνία.
Τα δε κανάλια ας σταματήσουν επιτέλους να τους δίνουν βήμα. Αυτά που λένε δεν είναι απόψεις για να τις υπερασπιστούμε όλοι μαζί. Είναι ψεκασμένες αηδίες… Ας το καταλάβουν κι ας συνεννοηθούν για ν’ αντιμετωπιστεί από κοινού το φαινόμενο… Εδώ συνεννοούνται σ’ άλλα κι άλλα, εδώ δεν μπορούν;
