Πολλές, τις περισσότερες φορές, η κοινωνία είναι άδικη με τους καλλιτέχνες κι ειδικά στους σκεπτόμενους. Τους θέλει άμεμπτους επειδή τους έχει καταγεγραμμένους ψηλά στο αξιακό της υποσυνείδητο. Βλέπετε η κοινωνία ταυτίζεται μ’ αυτούς μέσω του έργου τους και των αναμνήσεων που της έχει δημιουργήσει. Η κοινωνία πιστεύει σε μεγάλο βαθμό ότι οι καλλιτέχνες είναι… εκείνη. Κι ότι είναι εκπρόσωποι του απαιτητικού «εγώ» της. Θέλει ν’ ανταποκρίνονται στο προσωπικό φαντασιακό, στην εικόνα που φιλοτεχνεί. Έτσι προσφέρει απλόχερα σε πολλούς καλλιτέχνες το άλλοθι του ακαταλόγιστου…. Τα παραδείγματα είναι άπειρα.
Μια άλλη αλήθεια είναι ότι πολλοί καλλιτέχνες εξ εκείνων που αποκαλούμε «σκεπτόμενους» ήταν κι είναι πολιτικά στρατευμένοι. Η συντριπτική τους πλειοψηφία στρατευμένοι στην Αριστερά, κομμουνιστογενή ή μη. Δεκαετίες ολόκληρες χιλιάδες καλλιτέχνες βίωσαν κι επιβίωσαν υπό την σκέπη της Αριστεράς. Από τις επιδοτούμενες συναυλίες ή παραστάσεις που χρηματοδοτούσαν αφειδώς διάφοροι δημοτικοί άρχοντες, μέχρι εκστρατείες προβολής τους από… προοδευτικά δίκτυα και γραφίδες. Πριν από πολλά χρόνια –αλλά και προσφάτως στις πλατείες των …αγανακτισμένων- αρκούσε ένας καλλιτέχνης να καταφερθεί εναντίον της φιλελεύθερης κυβέρνησης κι αμέσως έβρισκε θέση στα πρωτοσέλιδα. Αρκούσε να περάσει από τα λογής λογής … κινήματα ειρήνης για θεωρηθεί …προοδευτικός! Κι ας χρηματοδοτούσε, όπως αποδείχτηκε, αυτά τα κινήματα η τότε Σοβιετική Ένωση!
Αυτό κράτησε πολλά χρόνια. Δεκαετίες! Πριν από λίγα χρόνια εκατοντάδες …. σκεπτόμενοι συγκέντρωναν υπογραφές υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι φόρεσαν κόκκινα γάντια κι ύψωσαν τη γροθιά. Ο δε Βασίλης Παπακωνσταντίνου βροντοφώναζε ως… Καραϊσκάκης… «όταν γυρίσω θα τους γαμήσω» κι ας πληρωνόταν μέσω Βουλγαρικής τράπεζας…
Μέχρι τη στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, όλα ήταν καλώς καμωμένα. Μόλις ένας ένας άρχιζαν να λακίζουν βλέποντας το επίπεδο διακυβέρνησης και την απόλυτη κατρακύλα της χώρας , έγιναν ξαφνικά … εχθροί. Ο Μίκης Θεοδωράκης αποκαλέστηκε … φασίστας, ο Σαββόπουλος… βολεμένος κλέφτης, ο Νταλάρας είχε γιαουρτωθεί, ο Πορτοκάλογλου διαπομπευθεί κι εσχάτως η Άλκηστις … ξευτιλιστεί!
Κι αν όλα αυτά ήταν κι είναι αναμενόμενα αφού για της Αριστερά όποιος δεν είναι μαζί τα είναι εχθρός της, δεν είναι αναμενόμενα να γίνονται από τη μεριά των καλλιτεχνών και δη εξαιρετικού βεληνεκούς. Όπως ο Κραουνάκης. Όση ευγένεια ψυχής έχουν οι μελωδίες του τόσο εμετό προκαλούν όσα λέει και κάνει.
Βγήκε που λέτε αυτός ο στρατευμένος καλλιτέχνης και καταφέρθηκε εναντίον της Πρωτοψάλτη και τελείωσε τον οχετό του ισχυριζόμενος ότι …δεν θέλει τα τραγούδια του στου Κούλη τα λημέρια!!!
Προσέξτε: Ο Κραουνάκης έλεγε κι άλλες φορές ανοησίες. Όπως τότε που τον κάλεσαν στην κοπή πίτας των υπαλλήλων του υπ. Πολιτισμού κι εκείνος άρχισε τις χυδαίες ρίμες του τύπου … «Να μείνουνε τα αρχαία, να μείνουνε in situ αλλιώς ο εχθρός θα φάει το μο@ν@ του»!!!! Ή όπως προσφάτως που βγήκε κι είπε –προφανώς με τη σοφία και γνώση ειδικού- ότι ο κορωνοϊός …. είναι εργαστηριακό σχέδιο μείωσης πληθυσμού από κάποιους σκοτεινούς εγκεφάλους και ότι το εμβόλιο υπάρχει, συστήνοντας την χρήση πρόπολης!!! Κι αφού δημιουργήθηκε σάλος απέσυρε την ανάρτηση με τους γραφόμενά του αλλά με την υπόμνηση ότι επιμένει σε αυτά που ξέρει….
Αν αυτά η κοινωνία ή μέρος της του τα συγχωρεί επειδή είναι ταυτισμένη με το έργο του, με γεια της με χαρά της. Μα δεν μπορεί να του συγχωρεί τον χυδαίο, εμετικό και αντιδημοκρατικό χαρακτηρισμό «λημέρι» για το γραφείο του εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας! Το «λημέρι» που εκστόμισε ανερυθρίαστα ο Κραουνάκης παραπέμπει σε σπηλιά ληστών. Θεωρεί άραγε το Μέγαρο Μαξίμου ως τέτοια; Θεωρεί ότι χρησιμποίησε τη λέξη εκ παραδρομής; Τι να πω; Το θεωρώ δύσκολο αφού ο ίδιος έχει γράψει τον «ύμνο» για τον λήσταρχο Νταβέλη, που δεν είναι ευρέως γνωστός.
Αυτός ο χαρακτηρισμός λοιπόν, μόνο ως εμετικό ολίσθημα ολκής μπορεί να χαρακτηριστεί. Κι είναι απορίας άξια η σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ. Η μη αποδοκιμασία. Αντιθέτως βλέπουμε να επικροτούν τις δηλώσεις του πρόσωπα που συμμετέχουν στον πολιτικό διάλογο (Πολάκης- Δούρου κλπ) κι επιθυμούν να επανέλθουν στην διακυβέρνηση της χώρας….
Είναι και κάτι ακόμη. Είπε ότι δεν θέλει το τραγούδι του να παίζεται μπροστά στον Μητσοτάκη! Μπα; Από πού κι ως πού;
Προσέξτε: Το τραγούδι, οποιοδήποτε τραγούδι που γράφει ο καλλιτέχνης είναι δικό του μέχρι την δημόσια μετάδοσή του. Μετά γίνεται κτήμα της κοινωνίας που πληρώνει κιόλας τον καλλιτέχνη (δικαιώματα κλπ) για να το ακούει… Φυσικά, ηθικά πάντα είναι δημιούργημα του καλλιτέχνη. Ο οποίος όμως δεν έχει καμιά ηθική λογική να διαχωρίζει ποιος θ’ ακούει ή όχι τα τραγούδια του αναλόγως με τα δικά του κριτήρια.
Προσέξτε: Τα ίδια είχε κάνει η Μυρσίνη Λοΐζου, κόρη του εξαιρετικού Μάνου, που ζητούσε να μην ακούγεται στις εκδηλώσεις του ΠαΣοΚ το «Καλημέρα Ήλιε».
Προσέξτε κι αυτό: Αν αύριο ψιθυρίζετε το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» και σας ακούσει η σύντροφος του μεγάλου Τόκα να το λέτε παράφωνα θα σας ζητήσει να σταματήσετε; Αν σας δει ο Μίκης να χορεύετε τη ζεϊμπεκιά του «Φεγγάρι μάγια μούκανες» θα σας πει να σταματήσετε;
Ο Κραουνάκης λοιπόν σκέφτεται και μιλά έχοντας σαφή ροπή προς μια αντανακλαστική και κακιασμένη μικρότητα. Που δεν συμβαδίζει –επαναλαμβάνω- με το σπουδαίο έργο που έβγαλε από την ψυχή του.
Εν κατακλείδι μόνο ως ολοκληρωτική μπορώ να χαρακτηρίσω αυτές τις συμπεριφορές. Τόσο του Κραουνάκη όσο κι ενός ολόκληρου μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ που είναι κινητοποιημένος στο διαδίκτυο για να στηρίζει «δικούς» ή να διαπομπεύει φωνές αντίθετες…
Φυσικά ουδείς δίνει ιδιαίτερη σημασία αφού αυτή η κουλτούρα της Αριστερής στρατευμένης τέχνης βγάζει πια τον επιθανάτιο ρόγχο της… Αλλά, όπως και να το κάνουμε δεν χωρά και δεν ανέχεται πια η κοινωνία μικρότητες, γραφικότητες και κακιούλες…
